Η γλώσσα της θεραπείας
Αυτογνωσία

Η γλώσσα της θεραπείας: η ιστορία µιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη

“Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτοµο από το να αλλάξει µια πεποίθηση” έλεγε ο Αϊνστάιν.

Η γλώσσα της θεραπείας

Του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR)
Μετάφραση: Σάντρα Ορφανουδάκη – Δηµήτρης Πατσίλιας

jean-jacques-crevecoeur

“Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτοµο από το να αλλάξει µια πεποίθηση” έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγµατι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτοµίες καταναλώνοντας για αυτό ένα µέρος από την ενέργειά τους. Αυτό είναι γνωστό από παλιά. Ισχύει για όλους και ακόµη περισσότερο για τους επιστήµονες, που δεν θα µπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν τις νέες θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν πάντα απώλεια ισχύος, χρήµατος και γοήτρου για εκείνους που αποτελούν το επιστηµονικό κατεστηµένο.

Όταν άρχισα τις σπουδές µου στις φυσικές επιστήµες ήµουν πεπεισµένος ότι θα ερχόµουν σε επαφή µε την λαµπρή οµάδα των ανδρών και των γυναικών που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην αφιλοκερδή έρευνα της αλήθειας και της γνώσης, µε απώτερο στόχο να φέρουν την ευτυχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκείνη την εποχή νόµιζα ότι η επιστηµονική διαδικασία βασιζόταν αποκλειστικά σε αντικειµενικά γεγονότα και ότι οι επιστήµονες επεδίωκαν ακούραστα να αναδείξουν τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού που παρατηρούνται ανάµεσα στους διάφορους παράγοντες. Πίστευα επίσης ότι οι ερευνητές είχαν ανοιχτό µυαλό, ήταν ανοιχτοί στον διάλογο, αναθεωρούσαν συνεχώς τις διάφορες υποθέσεις και αποδεχόντουσαν την αντιπαραβολή απόψεων. Αφού αφιέρωσα 5 χρόνια της ζωής µου σ’ αυτόν τον κόσµο αποφάσισα να τον εγκαταλείψω, ευτυχής που είχα διαµορφωθεί µε τρόπο αυστηρό και κριτικό από εξαιρετικούς δασκάλους αλλά και απογοητευµένος από την αδιαλλαξία, τη στενοκεφαλιά, τις απάτες, το κυνήγι των δηµοσιεύσεων και την υποδούλωση των επιστηµόνων στους χορηγούς τους. Δεν είχα υποπτευθεί, τότε, ότι στον ιατρικό κόσµο, που υποτίθεται ότι είναι στην υπηρεσία της ζωής και της υγείας, οι προστριβές ήταν ακόµη πιο σκληρές και βίαιες.

Άρχισα τότε µια σειρά µαθηµάτων κατάρτισης στη γενική φιλοσοφία (µετά τη διακοπή του διδακτορικού µου στις φυσικές επιστήµες) και συγχρόνως ήµουν για δύο χρόνια ερευνητής στην παιδαγωγική. Εκείνη την εποχή, το 1984, άρχισα να ενδιαφέροµαι για την επιστηµολογία της ιατρικής, δηλαδή την κριτική µελέτη της λειτουργίας της ιατρικής, των αξιωµάτων της, των µεθόδων συλλογιστικής της. Έτσι βαθµιαία εξοικειώθηκα µε όλα τα είδη της ιατρικής σκέψης, από την επιστηµονική ιατρική µέχρι την κινεζική ιατρική και ανάµεσά τους µια ολόκληρη σειρά θεραπειών, οι οποίες αδίκως ονοµάζονται “παράλληλες ιατρικές”.

Όντας επιστήµονας, φιλόσοφος και παιδαγωγός, έχω χρησιµοποιήσει τα εργαλεία που διδάχτηκα για να συσχετίζω και να ελέγχω τη συνέπεια των διαδικασιών και των ανακοινώσεων. Κυρίως, όµως, έχω δοκιµάσει αρκετές από αυτές τις ιατρικές, γινόµενος ο ίδιος παρατηρούµενο πειραµατόζωο και συγχρόνως παρατηρητής. Το συµπέρασµά µου: βιώνουµε, στην ιατρική, µια επανάσταση του ίδιου εύρους µε αυτή που γνώρισε η φυσική µε τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο κατά τον δέκατο έκτο αιώνα. Και όπως και εκείνοι οι αστρονόµοι και µαθηµατικοί, έτσι και οι πρωτοπόροι αυτής της νέας προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας υφίστανται τις χειρότερες ενοχλήσεις, τις χειρότερες κατηγορίες και τις χειρότερες απειλές.

Γιατί η ιατρική βρίσκεται σε αδιέξοδο;

Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 οι ιδιωτικές συνοµιλίες µου µε συναδέλφους ερευνητές στον τοµέα της ιατρικής και της βιολογίας µου είχαν ήδη βάλει ψύλλους στ’ αυτιά. “Στην ιατρική, βρισκόµαστε σε αδιέξοδο. Το ξέρουµε µερικά χρόνια τώρα και δεν ξέρουµε προς τα πού να προσανατολίσουµε τις έρευνές µας.” Αυτές οι παρατηρήσεις αφορούσαν το σύνολο της ιατρικής έρευνας και όχι ένα µόνο µικρό αποµονωµένο τοµέα, δυστυχώς. Οι εκµυστηρεύσεις γινόντουσαν ανεπίσηµα, µια και κανένας δεν τολµούσε να τις κοινοποιήσει ούτε στα επιστηµονικά συνέδρια, από φόβο µήπως και διακοπούν αµέσως οι επιχορηγήσεις, οι απαραίτητες για να συνεχιστούν οι εργασίες στα εργαστήρια.

Έτσι, τότε, είχα πολύ αποσπασµατικές πληροφορίες σχετικά µε την απόγνωση, στην οποία βρισκόντουσαν οι ερευνητές στην ιατρική και τη βιολογία. Δεν καταλάβαινα όµως γιατί βρισκόντουσαν σε αδιέξοδο. Με την ευκαιρία αυτή ανακάλυψα επίσης ότι στην πλειοψηφία των επιστηµόνων είχε (και έχει) επιβληθεί καθεστώς σχεδόν πλήρους απουσίας ελευθερίας στη σκέψη, την έρευνα και την έκφραση. Έτσι, εκείνοι που υποτίθεται ότι ενσωµάτωναν όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας µου έδιναν ξαφνικά την εντύπωση εκφοβισµένων προλετάριων, ξεπουληµένων και στο έλεος κάποιου ιατροφαρµακευτικού βιοµηχανικού συµπλέγµατος, που αποφάσιζε όχι µόνο το τι είναι σωστό ή καλό για την υγεία των ατόµων, αλλά και το τι πρέπει να παραχθεί και να νοµιµοποιηθεί επιστηµονικά, ώστε να αυξήσει τα κολοσσιαία οφέλη τους.

Εν τω µεταξύ, πολλές στατιστικές αποδείκνυαν αυτό που οι ερευνητές συνάδελφοί µου µου είχαν ήδη ανακοινώσει. Ανάµεσα στο1970 και το1990 έχει παρατηρηθεί στατιστικά ότι αυτοί που προσβάλλονται από σοβαρές ασθένειες (καρδιαγγειακές, καρκινώδεις, εκφυλιστικές, αυτοάνοσες, κ.λ.π.) είναι κατά πέντε χρόνια νεώτεροι από παλαιότερα Κατά την ίδια περίοδο, η εκδήλωση κάποιων ασθενειών (το ετήσιο ποσοστό εµφάνισής τους), αυξήθηκε κατά 3 έως 10 φορές. Κανένα πραγµατικό φάρµακο δεν έχει βρεθεί για τον καρκίνο, το έιτζ, τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αλλεργίες έχουν κυριολεκτικά εκραγεί µέσα σε 20 χρόνια. Τα περισσότερα από τα αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσµατικά καθώς η αντίσταση των προσαρµοσµένων πια βακτηριδίων αυξάνεται! Τα εµβόλια αµφισβητούνται όλο και περισσότερο, όχι µόνο εξαιτίας των παρενεργειών τους, αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (από τις στατιστικές που δυστυχώς αποκρύβονται από τα µάτια του µεγάλου κοινού), ότι η αποτελεσµατικότητά τους είναι µόνον υποθετική. Παρά την καθαρή αύξηση των δαπανών για την υγεία, η ποιότητα της ζωής και της  υγείας του ανθρώπου στις χώρες της δύσης έχει επιδεινωθεί.

Από τότε οι πολυάριθµες µελέτες µου, οι συνοµιλίες µου µε κάθε είδους θεραπευτές και οι προσωπικές µου εµπειρίες µε έκαναν να καταλάβω γιατί η ιατρική, όπως είναι σήµερα, όχι µόνο βρίσκεται σε αδιέξοδο, αλλά επίσης και σε λάθος δρόµο. Έχω ακόµη καταλάβει ότι βασική αιτία αυτής της συλλογικής επιδείνωσης της κατάστασης υγείας στον πλανήτη είναι η µέθοδος που χρησιµοποιεί η ιατρική. Εποµένως έχουµε αποµακρυνθεί πολύ από τη συµβουλή που έδινε στους µαθητές του ο Ιπποκράτης: “Προ πάντων, µην βλάπτετε”…

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας εξετάσουµε ποια θα µπορούσαν να είναι τα θεµέλια της σύγχρονης ιατρικής σκέψης. Θα µπορούσε κανείς να τα συνοψίσει ως εξής:

  1. Η ασθένεια υπάρχει, είναι κάτι το µοιραίο που πρέπει να το εξαφανίσουµε.
  2. Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από νοσώδη συµπτώµατα (πόνοι, ερυθρότητες, πυρετός, σπυριά, εξανθήµατα, διάρροιες, εµετοί, κ.λπ..).
  3. Η θεραπεία κάποιας ασθένειας συνίσταται στην εξαφάνιση, το συντοµότερο δυνατόν, όλων αυτών των νοσωδών συµπτωµάτων, µε τη βοήθεια του οπλοστασίου των φαρµάκων.
  4. Η ασθένεια είναι ουσιαστικά µια φυσική πραγµατικότητα που έχει επιπτώσεις σε κάποιο ιδιαίτερο όργανο του φυσικού σώµατος και θεωρείται βιο-φυσικο-χηµικός µηχανισµός που µπορεί να απορρυθµισθεί.
  5. Πολλές ασθένειες προκαλούνται από παθογόνους παράγοντες (µικρόβια, µύκητες, βακτηρίδια, ιοί), καρκινογόνους παράγοντες ή αλλεργιογόνους παράγοντες. Πρέπει εποµένως να αποφύγει κανείς κάθε επαφή µε αυτούς τους παράγοντες (σε αυτήν την περίπτωση κάνουµε πρόληψη). Εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, θα προσπαθήσουµε να αποµακρύνουµε ή να εξαφανίσουµε αυτούς τους παράγοντες (τότε κάνουµε θεραπεία).
  6. Μερικές άλλες ασθένειες έχουν γενετική προέλευση και διαβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Αυτό το ονοµάζουµε κληρονοµικότητα.
  7. Εάν ολόκληρο το θεραπευτικό οπλοστάσιο αποδειχθεί ανίσχυρο ή αναποτελεσµατικό, θα πρέπει τότε να αφαιρέσουµε το όργανο που έχει καταληφθεί από την ασθένεια, επιτρέποντας έτσι στον ασθενή να επιζήσει. Οι επιστηµονολόγοι αποκαλούν αυτό το είδος απαρίθµησης βασικά αξιώµατα κάποιας θεωρίας ή πρακτικής.

Σ’ αυτό το άρθρο θα αντιπαρατεθώ σε αυτά τα αξιώµατα, ελέγχοντας την εσωτερική τους συνέπεια και παραθέτοντας παρατηρήσεις, που είναι µεν υπαρκτές, αλλά που συχνά τις αρνούνται οι ερευνητές…

Η ασθένεια δεν είναι πια αυτό που ήταν.

Και εάν η πραγµατικότητα είναι τελείως διαφορετική; Και εάν τα φαινόµενα παραπλανούν; Και εάν υπάρχει η πιθανότητα, αντιστρέφοντας τα αξιώµατα, να εξηγηθούν καλύτερα τα αποτελέσµατα όλων εκείνων των “παράλληλων” προσεγγίσεων, από τις οποίες επωφελούνται εκατοµµύρια ασθενών και οι οποίες δεν έχουν αναγνωριστεί από την επίσηµη επιστηµονική ιατρική ;

Σας προσκαλώ να εξερευνήσετε µαζί µου αυτήν την αντίθετη άποψη και να την δεχτείτε ως µια υπόθεση εργασίας για σκέψη και έρευνα και όχι ως µια οριστική αλήθεια. Και εάν κάτι από αυτά που εγώ διαισθάνοµαι λέει κάτι µέσα σας, σας προσκαλώ να µην παραµείνετε στην απλή ανάγνωση του άρθρου αλλά να ερευνήσετε το θέµα, εµβαθύνοντας.

Ας το γλεντήσουµε, λοιπόν, ξαναγράφοντας τα κλασικά αξιώµατα της ιατρικής µου …

Νέο αξίωµα αρ. 1:
Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι κάτι το µοιραίο και αναπόφευκτο και δεν είναι απαραίτητο να την εξαφανίσουµε.

Σύµφωνα µε πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις, η ασθένεια δεν υπάρχει. Μόνο ο ασθενής υπάρχει και σε αυτόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή του γιατρού ή του θεραπευτή. Επιπροσθέτως, και αυτό θα τον αποδείξουµε αργότερα, η “ασθένεια” είναι σηµάδι ανισορροπίας που προέρχεται, τις περισσότερες φορές, από τη συµπεριφορά του ασθενή, συνειδητή ή ασυνείδητη· εποµένως δεν είναι µοιραία και αναπόφευκτη (εκτός εάν θεωρήσει κανείς ότι το ασυνείδητο είναι κάτι το µοιραίο και αναπόφευκτο).

Σύµφωνα µε αυτή την αντίληψη, τα συµπτώµατα είναι οι ορατές ενδείξεις µιας φυσικής ή ψυχικής ανισορροπίας, η οποία είναι µη ορατή. Τα συµπτώµατα εποµένως δεν είναι αυτή καθαυτήν η ανισορροπία. Για να το καταλάβουµε αυτό, ας πάρουµε µια πρώτη µεταφορά. Ας συγκρίνουµε το σώµα µας (φυσικό όχηµα) µε ένα αµάξι (αυτοκίνητο όχηµα). Όταν ελαττωθεί το νερό του ψυγείου ή το λάδι του κινητήρα, αυτό δεν γίνεται αµέσως αντιληπτό. Εντούτοις, η ανισορροπία υπάρχει ήδη εκεί, µόνο που δεν µπορούµε ούτε να την δούµε ούτε να την ακούσουµε. Είναι αυτό που θα αποκαλέσουµε πραγµατική ασθένεια. Όταν η υπερθέρµανση του κινητήρα υπερβεί το όριο, κάποια κοµµάτια (που έχουν προβλεφθεί γι’ αυτό το σκοπό) θα σπάσουν (βαλβίδα, εύκαµπτος, κ.λπ.), απελευθερώνοντας αµέσως πολύ ατµό! Αυτή είναι η στιγµή κατά την οποία τα πράγµατα φανερώνονται, γίνονται ορατά. Αυτά είναι τα συµπτώµατα. Η εκτόνωση του ατµού δεν είναι σε καµία περίπτωση η ασθένεια του αυτοκινήτου: πρόκειται για µια διαδικασία που δηµιουργήθηκε (σύµφωνα µε τους νόµους της φυσικής) για να επιτρέψει στην υπερπίεση να εξαφανιστεί, έτσι ώστε το σύστηµα να επιστρέψει στην ισορροπία και την κανονικότητα.

Για να µην φτάσουν τα πράγµατα σ’ αυτό το σηµείο, οι κατασκευαστές αυτοκίνητων έχουν εφεύρει έναν άλλο µηχανισµό: τοποθετούν φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου του αυτοκινήτου. Μόλις υπάρξει κίνδυνος να µην εξασφαλίζεται, να µην γίνεται σεβαστή ή να µην ικανοποιείται κάποια θεµελιώδης ανάγκη, το λαµπάκι ανάβει, προσκαλώντας τον οδηγό να εξετάσει την κατάσταση και να την διορθώσει.

Σε µια τέτοια περίπτωση τι θα λέγατε για τον µηχανικό που θα σας συµβούλευε να ξεβιδώσετε – ή να σπάσετε – το αναµµένο λαµπάκι;

Εντούτοις, αυτό κάνει η επιστηµονική ιατρική εδώ και δεκαετίες: εξ ορισµού, θεωρεί ότι τα συµπτώµατα είναι κακά και πρέπει να εξαφανιστούν. Αλλά γιατί θα πρέπει να τα εξαφανίζουµε συστηµατικά, αφού εάν εξετάσουµε το νόηµα του µηνύµατος που στέλνουν, προσδιορίσουµε τι είναι αυτό που προκάλεσε την ανισορροπία και αποκαταστήσουµε την αρχική αρµονία, το φως στο ενδεικτικό λαµπάκι θα σβήσει από µόνο του;

Εάν αλλάξετε την άποψή σας σχετικά µε τα συµπτώµατα και τα δείτε ως συµµάχους που σας φέρνουν πολύτιµες πληροφορίες (που θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν), δεν θα συγχέετε ποτέ πια την ασθένεια (την ανισορροπία που συµβαίνει αθόρυβα) µε την διαδικασία της θεραπείας της (τα συµπτώµατα που µερικές φορές φανερώνονται θορυβωδώς).

Νέο αξίωµα αρ. 2:
Όταν εµφανίζονται συµπτώµατα (πόνοι, ερυθήµατα, πυρετός, σπυριά, εξανθήµατα, διάρροιες, εµετοί, κ.λπ.), αυτό είναι σηµάδι ότι το σώµα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Έχω συναντήσει αυτήν την σύλληψη τόσο στην οµοιοπαθητική, τον βελονισµό, την οστεοπαθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική του γιατρού Ρίκε Γκέερτ Χάµερ (Γερµανία), στην Ολιστική Βιολογία των Ζωντανών Υπάρξεων του γιατρού Κλωντ Σαµπά (Γαλλία) και σε άλλες ακόµη προσεγγίσεις.

Για να το κατανοήσουµε αυτό, ας πάρουµε µια δεύτερη πολύ απλή µεταφορά. Ας συγκρίνουµε το σώµα µας (το ζωντανό) µε ένα σπίτι (κατοικηµένο). Η ζωή στο σπίτι παράγει κανονικά µια κάποια ποσότητα σκουπιδιών, καθηµερινώς. Φανταστείτε ότι κάποιος δηµοτικός νόµος σας απαγορεύει να βγάλετε τον σκουπιδοτενεκέ σας στο πεζοδρόµιο µέχρι να έρθει νεότερη διαταγή. Αποφασίζετε τότε να τα αποθηκεύσετε µέσα σε ένα δωµάτιο. Μερικές εβδοµάδες αργότερα, και ενώ η απαγόρευση πάντα ισχύει, ένα δεύτερο και µετά ένα τρίτο δωµάτιο χρησιµοποιείται για τα σκουπίδια, που προκαλούν µια όλο και περισσότερο αφόρητη µυρωδιά στο εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το στάδιο, µπορούµε να πούµε ότι το σπίτι σας έχει χάσει την ισορροπία του, την αρµονία του: είναι µολυσµένο και δηλητηριασµένο.

Μην αντέχοντας πια, ας φανταστούµε ότι αποφασίζετε να βγάλετε έξω τους σκουπιδοτενεκέδες σας, παρά την απαγόρευση. Κάνοντάς το αυτό εκδηλώνετε τη θέλησή σας να αποκαταστήσετε την ισορροπία µέσα στο σπίτι, σε σχετικά σύντοµο χρονικό διάστηµα. Αρχίζει λοιπόν το σπίτι να επανέρχεται σε κατάσταση υγείας…

Όµως, οι γείτονές σας ή η δηµοτική αστυνοµία δεν το βλέπουν καθόλου µε το ίδιο µάτι: σύντοµα, κάποιοι επεµβαίνουν και όχι µόνο επαναφέρουν τους σκουπιδοτενεκέδες µέσα στο σπίτι σας, αλλά επιπλέον καρφώνουν µερικές σανίδες στις πόρτες και στα παράθυρα του ισογείου, για να σας αποθαρρύνουν από το να επαναλάβετε την πράξη σας.

Για να επιστρέψουµε στο σώµα, κατά την περίοδο που η ανισορροπία εγκαθίσταται µέσα µας βαθµιαία (επώαση της µόλυνσης, συσσώρευση τοξινών, ανάπτυξη κάποιου όγκου, εκφυλισµός κάποιου οργάνου, µυός ή του αίµατος, κ.λπ.), η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, ασυµπτωµατική. Οι Κινέζοι µιλούν για ψυχρή ασθένεια …

Αντιθέτως, όταν το σώµα “αποφασίσει” (θα δούµε αργότερα το γιατί) να αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη µόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το όργανο που έχει προσβληθεί, τον µυ ή το αίµα. Σε αυτήν την περίπτωση, το σώµα βγάζει τους σκουπιδοτενεκέδες του (πυρετός, σπυριά, εξανθήµατα κ.λπ.). Η ασθένεια αρχίζει να “µιλάει”, εµφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται συµπτώµατα. Οι Κινέζοι µιλούν για θερµή ασθένεια …

Η εµφάνιση των συµπτωµάτων είναι σηµάδι ότι το σώµα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Αυτό που εκπλήσσει και προκαλεί σύγχυση µε αυτήν την άποψη, είναι ότι αυτό που αποκαλούµε «ασθένεια» θα πρέπει σχεδόν πάντα να ερµηνεύεται ως αρχή της θεραπείας. Όµως, κάνουµε το ανάποδο.

Νέο αξίωµα αριθµ. 3:
Η θεραπεία µιας ασθένειας συνίσταται στο να ακούσουµε τα συµπτώµατά της και να τα δούµε σαν ενδεικτικές πινακίδες του δρόµου που πρέπει να ακολουθήσουµε για να θεραπευθούµε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, φαίνεται καθαρά ότι το αξίωµα αυτό είναι η λογική συνέπεια της άποψης που αναπτύχθηκε στο αξίωµα αριθµ. 2. Τα συµπτώµατα, όχι µόνο είναι οι σκουπιδοτενεκέδες που το σώµα προσπαθεί να εκκενώνει τακτικά για να βρει την ισορροπία του, αλλά συγχρόνως µας δείχνουν και αυτό που µπορούµε και πρέπει να κάνουµε για να βοηθήσουµε τον οργανισµό να επιτύχει πλήρως αυτήν την ισορροπία. Εάν δεν έχουµε καθόλου υπερένταση, εάν το επίπεδο ζωτικής ενέργειας µέσα µας είναι υψηλό, πιθανώς το σώµα µας θα έχει αρκετές δυνάµεις για να βγάλει έξω µόνο του όλους τους σκουπιδοτενεκέδες του, όποτε θα του είναι απαραίτητο. Όµως συχνά είναι κουρασµένο… Αρχίζει εποµένως την εργασία, βγάζει έξω τους πρώτους σκουπιδοτενεκέδες, αλλά δεν προλαβαίνει να τους βγάλει όλους. Σε αυτήν την περίπτωση, όλα συµβαίνουν σαν η ταχύτητα µε την οποία γίνεται η εκκένωση να ήταν πολύ µικρή σε σχέση µε την ταχύτητα µε την οποία γεµίζει µε νέους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή είναι η κατάσταση που ονοµάζουµε χρόνια ασθένεια, η οποία δεν σταµατάει να εκφράζεται και ψάχνει την ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαµβάνεται αυτό, θα προσπαθήσει τότε να αφουγκραστεί τα συµπτώµατα και θα ξεκινήσει µια διαδικασία που θα αποσκοπεί να φέρει στον οργανισµό πρόσθετη ενέργεια ώστε να επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συµπτωµάτων (δηλαδή την εκκένωση των σκουπιδοτενεκέδων). Αυτό κάνει και η οµοιοπαθητική (ορίζοντας µια θεραπεία που προκαλεί στο άτοµο τα ίδια συµπτώµατα µε εκείνα που επιδιώκει να αποµακρύνει), ο βελονισµός (ελευθερώνοντας τα ενεργειακά κυκλώµατα και µε αυτό τον τρόπο επιτρέποντας να επιταχυνθούν οι διεργασίες επανεξισορρόπησης), η οστεοπαθητική (απελευθερώνοντας τις λειτουργικές ή οργανικές εµπλοκές), η νηστεία και η ανάπαυση (βάζοντας περισσότερη ενέργεια στη διάθεση του σώµατος ώστε αυτό να µπορέσει να καθαριστεί), κ.λπ..

Η ιατρική, επιχειρώντας να εξαφανίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα συµπτώµατα, όχι µόνο στερείται ουσιαστικών πληροφοριών για την φυσική και βαθιά θεραπεία του ασθενούντος ατόµου, αλλά επιπλέον αποµακρύνεται από τη σοφία που βασίζεται στο να αφουγκράζεσαι τη φύση, στρεφόµενη όλο και περισσότερο προς την έπαρση και την αλαζονεία µιας εκλογικευµένης γνώσης, αποσυνδεδεµένης από την Πραγµατικότητα.

Νέο αξίωµα αριθµ. 4:
Η ασθένεια είναι κάτι το πολυδιάστατο, και συνδέεται µε µια περίπλοκη και συστηµική πραγµατικότητα στοιχείων, που βρίσκονται σε µόνιµη αλληλεπίδραση µεταξύ τους.

Η ιατρική είναι βασισµένη σε ένα διπλό αξίωµα που στηρίζεται στο διαχωρισµό του σωµατικού από το ψυχικό. Πρώτον, θεωρεί ότι εάν ένα φαινόµενο εκδηλώνεται στο σωµατικό επίπεδο, αυτό συµβαίνει επειδή είναι φαινόµενο που αφορά το σώµα.

Δεύτερον, όταν έχει προσβληθεί ένα συγκεκριµένο όργανο, ως αιτία θεωρείται η κακή λειτουργία του οργάνου.

Όµως, στην καθηµερινή µας εµπειρία παρατηρούµε ότι µια άσχηµη ψυχολογική κατάσταση, µια άσχηµα βιωµένη διαπροσωπική σύγκρουση, η απώλεια του νοήµατος της ζωής, ένα φιλοσοφικό δίληµµα, η υπερένταση της καθηµερινής ζωής, όλα αυτά, επηρεάζουν έντονα την σωµατική µας υγεία. Αντιστρόφως, σωµατικές διαταραχές µπορούν να µας εµποδίσουν να αισθανόµαστε καλά µέσα µας, µπορεί να µας κάνουν να χάσουµε την πίστη µας ή να µας κατακρηµνίσουν σε βαθιά κρίση. Το να προσπαθείς να θεραπεύσεις κάποιον άνθρωπο διαχωρίζοντας την σωµατική, την ψυχική, την κοινωνική και την πνευµατική του διάσταση, µου φαίνεται ότι προέρχεται από αδυναµία αντίληψης που είναι αναποτελεσµατική αλλά και επιβλαβής. Δηλαδή το σωµατικό επηρεάζει το ψυχικό, όπως και το ψυχικό επηρεάζει το σωµατικό.

Επιπλέον, ακόµα και αν περιοριστούµε αυστηρά στη σωµατική σφαίρα, η κινεζική ιατρική, η οµοιοπαθητική, η οστεοπαθητική αλλά ακόµη και άλλοι κλάδοι όπως η ορθοδοντική, η (etiopathie), η ολιστική ιατρική, µας έχουν δείξει ότι η ανισορροπία κάποιου ιδιαίτερου οργάνου, προκαλείται συχνά από την ανισορροπία κάποιου άλλου οργάνου. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός, οι ιγµορίτιδες να θεραπεύονται απελευθερώνοντας τις τοξίνες τους στο συκώτι, ο πόνος της ράχης να ανακουφίζεται µε ξεµπλοκάρισµα των εντέρων, οι πονοκέφαλοι να εξαλείφονται µε ανάταξη του κόκκυγα ή τα προβλήµατα των γονάτων να ρυθµίζονται µε αναπροσαρµογή του κλεισίµατος των σαγονιών … Και πάλι, δεν πρόκειται να βρούµε την λύση στο πρόβληµα επιτιθέµενοι στο ίδιο το όργανο. Θα ήταν περισσότερο πρόσφορο να επανεισαγάγουµε στην ιατρική την ολιστική και συστηµική θεώρηση ώστε να µπορέσουµε να ενεργήσουµε πιο αποτελεσµατικά.

Νέο αξίωµα αριθµ. 5:
Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύµµαχοί της. Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι υπεύθυνοι για τον καρκίνο (εκτός από το 1% των περιπτώσεων). Αλλεργιογόνοι παράγοντες δεν υπάρχουν.

Θα χρειαζόµουν πολύ περισσότερο χώρο για να τα αποδείξω αυτά µε επιστηµονικό και λεπτοµερή τρόπο. Στη συνέχεια, όµως, όταν θα ασχοληθώ µε τις εργασίες του γιατρού Χάµερ και του γιατρού Σαµπά, θα καταλάβετε καλύτερα γιατί το αξίωµα αυτό αποτελεί λογική συνέπεια της θεώρησης για την υγεία και την ασθένεια που παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό.

Προς το παρόν, ας χρησιµοποιήσουµε µια τρίτη µεταφορά. Όταν συµβαίνει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχηµα, στον τόπο του ατυχήµατος παρατηρείται συχνά η παρουσία αστυνοµικών, χωροφυλάκων, οδηγών ασθενοφόρου, πυροσβεστών ή γιατρών. Αυτό είναι γεγονός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά καλούνται δηµοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Γενικά, εκτός και αν έχουν ιδιαίτερες πηγές πληροφοριών, οι ανταποκριτές φθάνουν µετά το ατύχηµα και µετά τις δυνάµεις της αστυνοµίας και των πρώτων βοηθειών. Εάν δεν γνώριζαν την πραγµατικότητα, παρατηρώντας κάθε φορά το ίδιο πράγµα, οι δηµοσιογράφοι θα µπορούσαν να συµπεράνουν, µε καλή πίστη, ότι οι αστυνοµικοί, οι χωροφύλακες, οι οδηγοί ασθενοφόρου, οι πυροσβέστες και οι γιατροί είναι η αιτία όλων των ατυχηµάτων που συµβαίνουν στους δρόµους !
Και στατιστικά, µια και θα βασίζονταν µόνο στις εκ των υστέρων παρατηρήσεις τους, θα είχαν σχεδόν πάντα δίκιο !

Φυσικά, θα µου πείτε ότι αυτό είναι ένα χονδροειδές σφάλµα λογικής, εφόσον το ατύχηµα έχει προηγηθεί της άφιξης των πρώτων βοηθειών, και όχι το αντίστροφο. Φανταστείτε για µια στιγµή ότι το ίδιο συµβαίνει και µε αυτό που αποκαλούµε ασθένεια. Ξέρουµε ήδη ότι όταν εµφανίζεται κάποιο σύµπτωµα, γεγονός που θεωρείται ότι αποτελεί την αρχή της ασθένειας, στην πραγµατικότητα αρχίζει η διαδικασία του καθαρισµού, της επανεξισορρόπησης και της θεραπείας ( εάν το σώµα µας δεν έχει αρκετή ενέργεια για να βρει εντελώς την ισορροπία του, εξαντλείται µέσα σε αυτήν την προσπάθεια και δεν εκπληρώνεται ποτέ η θεραπεία του. Αυτή είναι και µια από τις αιτίες για τις οποίες πεθαίνουµε εξαιτίας της “ασθένειας”).

Το οποίο σηµαίνει ότι όταν αρχίζει να φαίνεται κάτι (στο µεταφορικό παράδειγµα του σπιτιού, η έξοδος των σκουπιδοτενεκέδων), αυτό γίνεται επειδή πολλά αόρατα πράγµατα έχουν συµβεί ήδη προηγουµένως (η συσσώρευση των σκουπιδοτενεκέδων στο εσωτερικό του σπιτιού). Μερικοί ερευνητές αναγνωρισµένοι για την αποτελεσµατικότητά τους ως θεραπευτές, έχουν αποδείξει ότι οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι µύκητες κινητοποιούνται από το σώµα (µε διαταγή του εγκεφάλου) τη στιγµή που αρχίζει η επανεξισορρόπηση, για να βοηθήσουν να εκπληρωθεί η διαδικασία.

Είτε για να φέρουν υλικά για να επανοικοδοµήσουν τα κύτταρα που βλάπτονται, είτε για να εκκενώσουν τα κύτταρα που αχρηστεύονται.

Προφανώς, εάν η αρχική ανισορροπία (ψυχρή και µη ορατή φάση της ασθένειας) υπήρξε υπερβολικά βαθιά, µακρά ή/και υπερβολικά έντονη, ο καθαρισµός θα είναι τόσο βίαιος και τόσο έντονος που µπορεί να σπάσει τη ζωτικής σηµασίας ισορροπία του οργανισµού και να προκαλέσει το θάνατό του. Αλλά, βασικά, καθώς οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες, και καθώς οι παράγοντες που αποκαλούνται µολυσµατικοί εµφανίζονται τη στιγµή της διαδικασίας της θεραπείας, ολόκληρη η θεωρία του Παστέρ καταρρέει προς όφελος µιας πολύ πιο δυναµικής θεώρησης, που έχει ως στόχο µάλλον την ενίσχυση του εδάφους και της ισορροπίας, παρά την εξαφάνιση των παραγόντων καθαρισµού (ιοί) ή ανοικοδόµησης (µύκητες και βακτηρίδια).

Όσον αφορά τους καρκινογόνους παράγοντες, διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι µόνο στο 1% των περιπτώσεων οι καρκίνοι προκλήθηκαν από αυτούς. Είναι η περίπτωση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ή σε κάποιες πολύ τοξικές ουσίες σε ισχυρή δόση. Αντιθέτως, το 99% των άλλων καρκίνων οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες (βίαια ψυχολογικά σοκ που βιώνονται, χωρίς να εκφράζονται βιολογικά – οργανικά), συνδέονται δε συχνά µε έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά. Ο γιατρός Χάµερ ήταν ο πρώτος που το έδειξε αυτό µε επιστηµονικό τρόπο, σε περισσότερες από 8.000 περιπτώσεις  καρκίνου. Η αξία του έγκειται στο ότι µπόρεσε να δείξει ότι η ανάπτυξη του καρκίνου έγινε σύµφωνα µε κάποιους πολύ ακριβείς και αµετάβλητους νόµους. Θα το δούµε αυτό αργότερα.

Τελικά, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες είναι δηµιούργηµα της φαντασίας, ανάλογο µε εκείνο που θέλει τους αστυνοµικούς και τους άλλους να προκαλούν τα ατυχήµατα.
Όλες οι αλλεργίες, χωρίς εξαίρεση, είναι στην πραγµατικότητα διαδικασία θεραπείας µιας τεράστιας εσωτερικής σύγκρουσης αποχωρισµού (αφού είναι κάτι που εκδηλώνεται: σπυριά, δερµατικά εξανθήµατα, αναπνευστικές δυσκολίες).

Νέο αξίωµα αριθµ. 6:
Η γενετική αντανακλά την κατάσταση της υγείας του σώµατος και δεν είναι η υγεία αυτή που αντανακλά την γενετική αιτιοκρατία (γενετικό ντετερµινισµό).

Εδώ, θα µπορούσαµε να χρησιµοποιήσουµε για µια ακόµη φορά, τη µεταφορά µας για τα ατυχήµατα αυτοκινήτου που προκαλούνται από τους αστυνοµικούς και τους συνεργούς τους. Πράγµατι, γενετιστές που διαφωνούν µε τις επικρατούσες θεωρίες της γενετικής, έχουν ανακαλύψει ότι ο γενετικός χάρτης µας µεταβάλλεται συνεχώς, εξαιτίας θετικών ή αρνητικών αγχωτικών καταστάσεων που βιώνουµε σε όλη τη διάρκεια της ζωής µας.

Σύµφωνα µε την ίδια αρχή, που ισχύει και στο προηγούµενο αξίωµα, η αγχωτική κατάσταση, το στρες είναι αυτό που προηγείται. Αυτό προκαλεί µια λίγο πολύ βαθιά και διαρκή ανισορροπία στον οργανισµό και στο άτοµο. Τότε γίνεται µια γενετική αλλαγή για να απεικονισθούν τα νέα δεδοµένα της κατάστασής µας, µέσα στη δοµή του DNA µας. Αυτό µοιάζει σαν η γενετική κληρονοµιά µας να έχει αναλάβει ως αποστολή την παράδοση, την αποµνηµόνευση όλης της ιστορίας µας, για να διαβιβάσει την πληροφορία, στο µέλλον του ατόµου και του είδους του.

Το να πιστεύουµε εποµένως ότι το συγκεκριµένο χρωµόσωµα είναι υπεύθυνο για την συγκεκριµένη ασθένεια είναι, για µια φορά ακόµα, σα να διαβάζουµε αντίστροφα την χρονική αλυσίδα των γεγονότων. Εποµένως το να συµπεραίνουµε ότι αντικαθιστώντας κάποιο «παθογόνο» χρωµόσωµα µε ένα «υγιές» µπορούµε να εξαφανίσουµε την ασθένεια, είναι σα να λέµε ότι, καταστρέφοντας τη φωτογραφία (τη µνήµη) κάποιου ατυχήµατος, ακυρώνεται το ατύχηµα ή επισκευάζεται η ζηµιά. Είναι ενδιαφέρον να σηµειώσουµε ότι µε παρόµοιο συλλογισµό οι γενετιστές, που µας υπόσχονται θαύµατα (όπως άλλοι έκαναν µε τον καρκίνο σαράντα χρόνια νωρίτερα), εµπλέκονται σε µια νέα µορφή αναθεωρητισµού, σχετικά µε τα κύτταρα όµως αυτή τη φορά: “Εάν σβήσω τη µνήµη κάποιου γεγονότος, σβήνω το γεγονός.” Αυτή είναι η βάση στην οποία στηρίζονται οι επενδύσεις δισεκατοµµυρίων που γίνονται σήµερα στην γενετική…

Νέο αξίωµα αριθµ. 7:
Δεν σώζεται η ζωή του ασθενούς αφαιρώντας του ένα όργανο.

Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο αξίωµα, σε συνδυασµό µε όλα τα προηγούµενα, θα καταλάβετε ότι αυτό που ευρέως αποκαλείται ασθένεια δεν είναι παρά η έκφραση µιας ανισορροπίας (µη ορατή διαδικασία) που προσπαθεί να επανέλθει σε ισορροπία (ορατή διαδικασία). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το όργανο πρέπει να θεωρείται µόνο ως το σηµείο εκδήλωσης, µέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφραστεί, η διαδικασία της θεραπείας. Σε καµία περίπτωση, δεν είναι η πρωταρχική αιτία! Η αιτία, αυτό το είδαµε ήδη, είναι η εσωτερική σύγκρουση, το έντονο στρες, το οποίο όταν λυθεί, ξεπεραστεί, επιτρέπει τη θεραπεία.

Όταν αφαιρούµε το όργανο, δεν κάνουµε τίποτε άλλο παρά να αφαιρούµε ένα σηµείο εκδήλωσης της ασθένειας. Και εάν η εσωτερική σύγκρουση µένει ακόµη ενεργή, ο οργανισµός θα βρει άλλα σηµεία συνήθως γειτονικά, για να συνεχίσει να εκδηλώνει αυτό που έχει ανάγκη να εκδηλώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες γυναίκες, αφού υποβλήθηκαν σε ολική αφαίρεση στήθους, παρουσιάζουν γάγγλια ενώ άλλες όχι. Οι πρώτες δεν έχουν ακόµη λύσει το στρες που είναι υπεύθυνο για τον καρκίνο τους, και γι’ αυτό συνεχίζουν να έχουν συµπτώµατα.

Αυτά τα επτά νέα αξιώµατα που σας προτείνω να σκεφτείτε, είναι αποτέλεσµα δικής µου σύνθεσης, µετά από 15 χρόνια ενασχόλησής µου, σε βάθος, µε τις παραδοσιακές και τις διάφορες ολιστικές ιατρικές. Με ενέπνευσαν επίσης οι ανακαλύψεις που έκαναν επιστήµονες που είχαν το θάρρος να βγουν από την πεπατηµένη της µοναδικής κυρίαρχης και ολοκληρωτικής σκέψης που είναι διαδεδοµένη στην επιστηµονική κοινότητα.

Από Δημήτρης Κοκκινάκης 0

Δες επίσης σχετικό άρθρο
πηγή 1
πηγή 2

Αποποίηση ευθυνών

  • Όλες οι πληροφορίες στην afipnisi.com προορίζονται μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η afipnisi.com δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές. Εάν υποψιάζεστε ιατρικά προβλήματα ή χρειάζεστε επαγγελματική συμβουλή, συμβουλευτείτε έναν γιατρό. *
Η γλώσσα της θεραπείας: η ιστορία µιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

To Top