Η ύπνωση περιβάλλεται από πολλούς μύθους και παρανοήσεις. Δυστυχώς, παρά την ενδελεχή επιστημονική έρευνα και την ευρεία κλινική χρήση, μερικοί άνθρωποι φοβούνται άσκοπα από το στίγμα ότι η ύπνωση είναι μια μυστικιστική ή εσωτερική διαδικασία. Μερικοί άνθρωποι υποθέτουν ότι η ύπνωση είναι μια πρόσφατη καινοτομία του κινήματος της Νέας Εποχής, η οποία εξαπλώθηκε μέσω των μεταφυσικών κοινοτήτων στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Στην πραγματικότητα, η ύπνωση χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες από τα μέσα του 1800 και προωθήθηκε από πρωτοπόρους της σύγχρονης ψυχολογίας όπως ο Sigmund Freud, ο Pierre Janet και ο Alfred Binet μεταξύ άλλων. Αυτή η επισκόπηση εξετάζει την ιστορία της ύπνωσης από την αρχαιότητα μέχρι την τελική της διερεύνηση από σύγχρονους ψυχολόγους, γιατρούς και ερευνητές.
Θεραπεία στην αρχαιότητα
Μερικές από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται στην ύπνωση σήμερα χρησιμοποιούνταν επίσης για θεραπεία στην αρχαιότητα. Για παράδειγμα, ο Πάπυρος Ebers, ένας αιγυπτιακός ιατρικός πάπυρος που χρονολογείται περίπου. 1550 π.Χ., περιλαμβάνει στα θεραπευτικά του μέτρα όχι μόνο φάρμακα, αλλά και ξόρκια και ξόρκια, τα οποία διακρίνονται ως χειρωνακτικά (κάνω κάτι με τα χέρια) ή προφορικά (λέγοντας κάτι με το στόμα). 1 Ένας άλλος αιγυπτιακός πάπυρος (Pap. A. Nr. 65) περίπου από τον 3ο αιώνα Κ.Χ. περιγράφει μια μέθοδο πρόκλησης όρασης χρησιμοποιώντας στοιχεία που μπορούν να προκαλέσουν ύπνωση: καθήλωση των ματιών και ακουστικό και σωματικό σοκ. 2
Οι επιγραφές στη Βέλια της Ιταλίας αναφέρονται σε μια παράδοση θεραπευτών που χρονολογείται τουλάχιστον από το 500 π.Χ., που ονομάζονταν «Φόλαρχος», οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τη θεραπεία των σπηλαίων όπου οι άρρωστοι ξαπλώνονταν και έβλεπαν ένα θεραπευτικό όνειρο ή όραμα. 3 Γύρω στο 350 π.Χ., η λατρεία του Ασκληπιού, του Έλληνα Θεού της ιατρικής, έγινε δημοφιλής. Έχουν βρεθεί πάνω από 300 ναοί αφιερωμένοι στον Ασκληπιό όπου οι επισκέπτες έμπαιναν σε κατάσταση ύπνου γνωστή ως ενκοίμεση και βιώνουν θεραπευτικά όνειρα υπό τη φροντίδα ιερέων-γιατρών. 4
Μαγνητισμός, Ρευστισμός και Μεσμερισμός
Για πολλούς αιώνες, ειδικά κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι βασιλιάδες και οι πρίγκιπες πίστευαν ότι είχαν τη δύναμη να θεραπεύουν μέσω της «Βασιλικής αφής». Οι θαυματουργές θεραπείες τους αποδίδονταν σε θεϊκές δυνάμεις. Πριν γίνει καλά κατανοητή η ύπνωση, οι όροι «μαγνητισμός» και «μεσμερισμός» χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν αυτά τα θεραπευτικά φαινόμενα.
Ο Ελβετός γιατρός Παράκελσος (1493-1541) ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε μαγνήτες για θεραπεία, αντί για το θεϊκό άγγιγμα ή ένα ιερό λείψανο. Αυτή η μέθοδος θεραπείας ήταν ακόμα γύρω στον 18ο αιώνα, όταν ο Maximillian Hell, ένας Ιησουίτης ιερέας και ο βασιλικός αστρονόμος στη Βιέννη, έγινε διάσημος για τη θεραπεία χρησιμοποιώντας μαγνητισμένες χαλύβδινες πλάκες στο σώμα. Ένας από τους μαθητές της Κόλασης ήταν ο Φραντς Μέσμερ, ο Αυστριακός γιατρός από τον οποίο αντλούμε τη λέξη «μαγεία». Ο Μέσμερ ανακάλυψε ότι μπορούσε να προκαλέσει έκσταση χωρίς μαγνήτες και κατέληξε (λανθασμένα) ότι η θεραπευτική δύναμη πρέπει να προέρχεται από τον εαυτό του ή από ένα αόρατο υγρό που καταλάμβανε χώρο.
Ένας από τους μαθητές του Mesmer, ο Μαρκήσιος de Puysegur, έγινε ένας επιτυχημένος μαγνητιστής και ο πρώτος που παρήγαγε μια βαθιά μορφή ύπνωσης παρόμοια με την υπνοβασία (υπνοπερπάτημα). Οι οπαδοί του Puysegur και της θεωρίας του ρευστισμού Paracelsus-Mesmer αυτοαποκαλούνταν «Πειραματιστές». Το έργο του Mesmer και των Πειραματικών ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση για να αναγνωρίσουν ότι οι θεραπείες που παρατήρησαν δεν προέρχονταν από μαγνήτη ή αντικείμενο, αλλά από κάποια άλλη δύναμη.
Η δύναμη της πρότασης – Faria, Liebeault, Bernheim και η σχολή Nancy
Το 1813, ένας Ινδο-Πορτογάλος ιερέας γνωστός ως Abbe Faria διεξήγαγε έρευνα για την ύπνωση στην Ινδία και επέστρεψε στο Παρίσι για να μελετήσει την ύπνωση με τον Puysegur. Η Φάρια πρότεινε ότι δεν ήταν ο μαγνητισμός ή η δύναμη του υπνωτιστή που ήταν υπεύθυνος για την έκσταση και τη θεραπεία, αλλά μια δύναμη που παράγεται από το μυαλό του υποκειμένου.
Η προσέγγιση της Φάρια ήταν η βάση για την κλινική και θεωρητική εργασία της γαλλικής σχολής ψυχοθεραπείας με επίκεντρο την ύπνωση, γνωστή ως Σχολή Νάνσυ ή Σχολή Προτάσεων. Η σχολή του Nancy υποστήριξε ότι η ύπνωση ήταν ένα φυσιολογικό φαινόμενο που προκαλείται από υπόδειξη, όχι αποτέλεσμα μαγνητισμού. Η σχολή Nancy ιδρύθηκε από τον Ambroise-Auguste Liebeault, έναν Γάλλο επαρχιακό γιατρό που θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης υπνοθεραπείας. Ο Liebeault πίστευε ότι τα φαινόμενα της ύπνωσης ήταν ψυχολογικά και αγνόησε τις θεωρίες του μαγνητισμού. Μελέτησε τις ομοιότητες μεταξύ ύπνου και έκστασης και είδε την ύπνωση ως μια κατάσταση που θα μπορούσε να παραχθεί με υπόδειξη.
Το βιβλίο του Liebeault Sleep and its Analogous States εκδόθηκε το 1866. Τα γραπτά του και οι ιστορίες των θεραπειών του προσέλκυσαν τον εξέχοντα γιατρό Hippolyte Bernheim να επισκεφτεί την κλινική του. Ο Bernheim (1840-1919) ήταν ένας διάσημος νευρολόγος που στην αρχή ήταν δύσπιστος για τον Liebeault, αλλά αφού παρατήρησε τον Lieubault έμεινε τόσο έκπληκτος που εγκατέλειψε την εσωτερική ιατρική για να γίνει υπνοθεραπευτής. Ο Bernheim έφερε τις ιδέες του Liebeault σχετικά με την πρόταση στην προσοχή του ιατρικού κόσμου με το βιβλίο του Suggestive Therapeutics , από το οποίο η ύπνωση προέκυψε ως επιστήμη. Οι Liebeault και Bernheim είναι οι καινοτόμοι της σύγχρονης ψυχοθεραπείας. Οι απόψεις τους επικράτησαν και μέχρι σήμερα η ύπνωση εξακολουθεί να θεωρείται ως φαινόμενο υπόδειξης.
Πρωτοπόροι της Ψυχολογίας
Μερικοί από τους πρωτοπόρους της ψυχολογίας σπούδασαν ύπνωση και στις σχολές του Νανσί και στο Παρίσι. Ο Pierre Janet (1859-1947), ο οποίος ανέπτυξε θεωρίες ασυνείδητων διεργασιών, διάσπασης και τραυματικής μνήμης, σπούδασε ύπνωση τόσο με τον Bernheim στη Νανσύ όσο και με την αντίπαλη σχολή του Charcot στο Παρίσι. Ο Sigmund Freud μελέτησε επίσης την ύπνωση με τον Charcot και αργότερα παρατήρησε τον Bernheim και τον Liebeault. Ο Φρόιντ άρχισε να ασκεί την ύπνωση το 1887 και η ύπνωση ήταν ζωτικής σημασίας για την εφεύρεση του για την ψυχανάλυση.
Υπνωτική Αναισθησία
Κατά την περίοδο της έντονης ψυχολογικής έρευνας της ύπνωσης, αρκετοί γιατροί ανέπτυξαν τη χρήση της ύπνωσης για την αναισθησία. Το 1821, ο Récamier πραγματοποίησε μια σημαντική επέμβαση χρησιμοποιώντας ύπνωση για αναισθησία. Το 1834, ο Βρετανός χειρουργός John Elliotson, ο οποίος εισήγαγε το στηθοσκόπιο στην Αγγλία, ανέφερε πολλές ανώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις με χρήση ύπνωσης. Ο Τζέιμς Εσντέιλ, ο Σκωτσέζος χειρουργός, πραγματοποίησε πάνω από 2.000 μικρές και 345 μεγάλες επεμβάσεις χρησιμοποιώντας ύπνωση τη δεκαετία του 1840 και του 1850.
Σύγχρονος Υπνωτισμός
Ο Σκοτσέζος οφθαλμίατρος James Braid είναι ο πατέρας του σύγχρονου υπνωτισμού. Ήταν ο Braid που επινόησε για πρώτη φορά τον όρο νευρο-υπνωτισμός (νευρικός ύπνος), ο οποίος αργότερα έγινε «υπνωτισμός» και «ύπνωση» (1841). Ο Μπρέιντ είχε επισκεφτεί μια επίδειξη ενός Γάλλου μαγνητιστή, του Λα Φοντέν το 1841. Χλεύασε τις ιδέες των Μεσμεριστών και ήταν ο πρώτος που πρότεινε ότι η ύπνωση ήταν ψυχολογική. Ο Braid είναι ίσως ο πρώτος ασκούμενος της ψυχοσωματικής ιατρικής. Το 1847 προσπάθησε να εξηγήσει την ύπνωση με τον «μονοϊδεισμό» (εστίαση σε μια ιδέα), αλλά ο όρος «ύπνωση» είχε προχωρήσει στο έργο της Σχολής του Νανσί, και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα.
Η ύπνωση στην Αμερική
Ακριβώς όπως η ύπνωση ερευνήθηκε εντατικά από τους ψυχολόγους, η ύπνωση χρησιμοποιήθηκε στην ιατρική ως αναισθησία, με χιλιάδες χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν χρησιμοποιώντας ύπνωση.
Η ύπνωση ήταν συνηθισμένη στα μέσα του 1800, όταν ανακαλύφθηκαν τα χημικά αναισθητικά. Οι «σκηνές» στη γωνία του δρόμου ήταν δημοφιλείς ψυχαγωγίες όπου επιδεικνυόταν η ύπνωση, μαζί με νέα φάρμακα εισπνοής και άλλα θαύματα της χημείας. Ήταν σε μια από αυτές τις εκθέσεις που ο Horace Wells πήρε για πρώτη φορά την ιδέα να χρησιμοποιήσει οξείδιο του αζώτου για οδοντικές εξαγωγές. Καθώς τα χημικά αναισθητικά έγιναν δημοφιλή, η ευρεία χρήση της ύπνωσης για την αναισθησία μειώθηκε.
Στη δεκαετία του 1800 στην Αμερική υπήρχε επίσης ένα βαθύ ενδιαφέρον για τα μεταφυσικά, ψυχικά και πνευματικά φαινόμενα, και αυτό γέννησε διαφορετικούς τύπους πνευματικής θεραπείας και κινήσεων ψυχικής θεραπείας. Επειδή η ύπνωση ήταν ήδη ευρέως γνωστή, ήταν φυσικό για ορισμένους πνευματικούς θεραπευτές να προκαλέσουν έκσταση ως μέρος της μεθόδου τους. Οι κινήσεις τους συνήθως παρουσίαζαν τις θεραπείες τους ως προερχόμενες από πνευματική πηγή, αλλά οι θεραπείες πιθανότατα προέκυψαν συχνότερα από το συνδυασμό της έκστασης με τις υποδείξεις του θεραπευτή και την πίστη του υποκειμένου.
Ευτυχώς, παρά την οικειοποίηση της ύπνωσης για σκηνές και πνευματική θεραπεία, η επιστημονική και ακαδημαϊκή διερεύνηση της ύπνωσης συνεχίστηκε. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα ο Joseph Jastrow δίδασκε ύπνωση στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin. Ο μαθητής του, Κλαρκ Χαλ, έγινε πειραματικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, ο οποίος προχώρησε σημαντικά στην έρευνα για την ύπνωση. Το 1933 ο Hull δημοσίευσε το Hypnosis and Suggestibility, την πρώτη σημαντική ανασκόπηση της ύπνωσης εφαρμόζοντας τα πρότυπα της σύγχρονης πειραματικής ψυχολογίας. Ο Ernest Hilgard και ο Andre Weitzenhoffer διεξήγαγαν σημαντική έρευνα στο Stanford. Η ύπνωση κέρδισε ακόμη μεγαλύτερη επιστημονική προσοχή όταν χρησιμοποιήθηκε στον Πρώτο και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη σύγκρουση της Κορέας για την ταχεία θεραπεία τραυματισμών και τραυμάτων. Από τότε,
Ο εικοστός αιώνας είχε επίσης αρκετούς σημαντικούς επαγγελματίες ύπνωσης. Ο Ντέιβ Έλμαν, ένας καλλιτέχνης ύπνωσης που έκανε δημοφιλή μια μέθοδο ταχείας επαγωγής ύπνωσης, δίδαξε τις τεχνικές του σε πολλούς γιατρούς και γιατρούς. Ο Αμερικανός ψυχίατρος και ψυχολόγος Milton Erickson ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιρροές στον τομέα της ύπνωσης. Οι θεωρίες του ότι ο ασυνείδητος νους ακούει πάντα οδήγησαν σε έμμεσες τεχνικές ύπνωσης, συμπεριλαμβανομένης της υποσυνείδητης πρότασης και του νευρογλωσσικού προγραμματισμού (NLP).
Από ιστορικής σκοπιάς, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι, αν και η ύπνωση κατά καιρούς συνδέθηκε με διάφορες περαστικές μανίες και κινήσεις, η κλινική πρακτική και η επιστημονική μελέτη της ύπνωσης έχουν επιβιώσει. Αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη απόδειξη της διαρκούς δύναμης της ύπνωσης να βοηθάει τους ανθρώπους. Ευτυχώς, τα ιατρικά και ακαδημαϊκά πεδία συνέχισαν να χρησιμοποιούν και να επικυρώνουν την ύπνωση ως θεραπευτική διαδικασία και η έρευνα για την ύπνωση φαίνεται τόσο ενεργή όσο ποτέ. Με νέους τρόπους κατανόησης του νου, του εγκεφάλου, της συνείδησης και της μνήμης, είμαι ενθουσιασμένος που βλέπω τι νέες αντιλήψεις για την ύπνωση μπορεί να φέρει ο εικοστός πρώτος αιώνας.
1. Bryan, Cyril P. The Papyrus Ebers . Geoffrey Bles, 1930. Σελ. xix.3. Kingsley, Peter. Στους σκοτεινούς τόπους της σοφίας. Golden Sufi Center, 2004. Σελ. 78-80.
2. Griffith, Francis Ll και Herbert Thompson. Ο Δημοτικός Μαγικός Πάπυρος του Λονδίνου και του Λάιντεν . Clarendon Press, 1921. Σελ. 113: «Είναι μέθοδος. Παίρνεις ένα νέο λυχνάρι…και το βάζεις σε ένα καινούργιο τούβλο, και παίρνεις ένα αγόρι και το καθίζεις σε ένα άλλο καινούργιο τούβλο, με το πρόσωπό του να είναι στραμμένο προς τη λάμπα, και του κλείνεις τα μάτια και του απαγγέλλεις αυτά τα πράγματα ( γραμμένο) πάνω κάτω στο κεφάλι του αγοριού επτά φορές. Τον κάνεις να ανοίξει τα μάτια του. Του λες “Βλέπεις το φως;” Όταν σου λέει «Βλέπω το φως στη φλόγα της λάμπας», κλαις εκείνη τη στιγμή λέγοντας «Heoue» εννέα φορές. Τον ρωτάς για όλα όσα θέλεις… Κλαίγεις στο κεφάλι του, χτυπάς το κεφάλι του με το δεύτερο δάχτυλό σου, (αυτό) του…, του δεξιού σου χεριού».
3. Kingsley, Peter. Στους σκοτεινούς τόπους της σοφίας . Golden Sufi Center, 2004. Σελ. 78-80.
4. Ο γιατρός Ιπποκράτης σπούδασε και δίδαξε στο Ασκληπιείο της νήσου Κω και ήταν γιος του Ηρακλείδη, ιερέα του Ασκληπιού.
