Μεταγραφέας: Leena Kariapper Κριτής: Queenie Lee.

Σήμερα το θέμα έχει να κάνει με τη συνεργασία και θα σας μιλήσω για την πιο σημαντική συνεργασία που θα έχετε ποτέ. Αυτή είναι η συνεργασία ανάμεσα σε εσάς και το μυαλό σας. Όταν μπορείς να συνεργαστείς με το μυαλό σου και να του πεις αυτό που θέλεις, θα πάρεις αυτό που θέλεις.

Τώρα, είμαι πολύ τυχερή που έχω ψηφιστεί αρκετές φορές ως η καλύτερη θεραπεύτρια της Βρετανίας. Είμαι στον Οδηγό Tatler για τον καλύτερο από τα καλύτερους. Οι άνθρωποι μου λένε, «Ξέρεις, ο εγκέφαλος, αυτό είναι πραγματικά πολύπλοκο και περίπλοκο, και χρειάζονται χρόνια για να το καταλάβω». Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό που πιστεύω είναι ότι πρέπει να ξέρεις τέσσερα πράγματα για το μυαλό σου. Εάν εφαρμόσετε αυτά τα τέσσερα πράγματα στην πράξη, θα έχετε επιτυχία σε όλα τα επίπεδα σε κάθε επίπεδο.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω ποια είναι αυτά τα τέσσερα πράγματα για το μυαλό σας.
Πρώτον, το μυαλό σας κάνει ακριβώς, συγκεκριμένα αυτό που πιστεύει ότι θέλετε να κάνει. Κάνει πάντα αυτό που πιστεύει ότι είναι προς το συμφέρον σας. Εάν δεν έχετε αυτό που θέλετε, αλλά έχετε συμπεριφορές που δεν θέλετε, δεν συνεργάζεστε σωστά με το μυαλό σας. Θα το αλλάξω για σένα.

Δεύτερον, το μυαλό σας είναι δύσκολο να σας οδηγήσει προς την ευχαρίστηση και μακριά από τον πόνο. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον για να είσαι άνθρωποι φυλών, επιβιώνεις στον πλανήτη αποφεύγοντας τον πόνο.

Τρίτον, ο τρόπος που νιώθεις για τα πάντα όλη την ώρα οφείλεται μόνο σε δύο πράγματα: τις εικόνες που κάνεις στο μυαλό σου και τα λόγια που λες στον εαυτό σου.

Τέταρτον, το μυαλό σας αγαπά αυτό που είναι οικείο. Είναι προγραμματισμένο να συνεχίζει να πηγαίνει ξανά και ξανά σε ό,τι είναι γνωστό. Εάν θέλετε να πετύχετε σε οποιοδήποτε επίπεδο, πρέπει να κάνετε ό,τι είναι οικείο άγνωστο και αυτό που είναι άγνωστο οικείο.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το πρώτο.
Το μυαλό σας κάνει αυτό που πραγματικά πιστεύει ότι θέλετε να κάνετε.
Λειτουργεί πάντα προς το συμφέρον σας και το μυαλό σας ακούει συνεχώς τη γλώσσα σας. Καταφέρνει να δει τι κάνετε και τι αισθάνεστε με τις λέξεις που χρησιμοποιείτε.

Έτσι, αν πείτε: αυτές οι εξετάσεις με σκοτώνουν, πεθαίνω κάτω από αυτή τη γραφειοκρατία, το αφεντικό μου είναι εφιάλτης, είμαι πνιγμένος, δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στο άγχος. όταν λες, «Πεθαίνω κάτω από την πίεση. Αυτός ο φόρτος εργασίας με σκοτώνει», λέτε στο μυαλό σας ότι δεν θέλετε να το κάνετε. και αν το μυαλό σας πιστεύει ότι δεν θέλετε να το κάνετε, μαντέψτε, θα σας ενθαρρύνει να χρονοτριβείτε, να απομακρυνθείτε και να μην εφαρμόσετε τον εαυτό σας.

Το μυαλό σας είναι τόσο πολύ, πολύ συγκεκριμένο για τις λέξεις που χρησιμοποιείτε, που αν πείτε, «Θα ήθελα μια εβδομάδα άδεια στο κρεβάτι, είμαι κυριευμένος με αυτό το άγχος. Απλώς εύχομαι να μπορούσα να έχω μια εβδομάδα ρεπό στο σπίτι χαλαρώνοντας τριγύρω.» Το μυαλό σου πάει, «Ορίστε, σου έδωσα τη γρίπη». Δεν το ζήτησες; Είπες ότι ήθελες μια εβδομάδα άδεια στο κρεβάτι και σου έδωσα γρίπη. Είναι η εβδομάδα σου άδεια. Αν πείτε, «Φοβάμαι ότι πρέπει να κάνω αυτήν την παρουσίαση την επόμενη Τετάρτη. Θα έκανα τα πάντα για να ξεφύγω από αυτό.» Το μυαλό σου λέει, «Εντάξει, γιατί δεν σε ξυπνάω με ημικρανία ή στομαχικές διαταραχές;».

Ακούγεται λίγο ανόητο, αλλά έτσι λειτουργεί το μυαλό σας. Κάνει αυτό που νομίζει ότι θέλεις. Εάν δεν έχετε αυτό που θέλετε, είναι επειδή χρησιμοποιείτε λέξεις όπως: αυτό είναι πολύ δύσκολο. είναι πολύ δύσκολο? μου παίρνει όλο το χρόνο.

Όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, ήμουν μόλις στα 20 μου. Όταν έκανα μια συμφωνία βιβλίου, κατά κάποιον τρόπο ήξερα ότι αυτό συνεπαγόταν την απομόνωση του εαυτού μου στη συγγραφή, και δεν ήθελα να το κάνω. Ξόδεψα πολύ καιρό μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να πω, θέλω να γράψω. Έχω επιλέξει να γράψω. Επέλεξα να νιώθω υπέροχα γι’ αυτό. και αυτά τα λόγια: Επέλεξα να το κάνω αυτό. Επέλεξα να νιώθω υπέροχα για αυτό, θα αλλάξει τη ζωή σου. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από θετική σκέψη. Συνεργάζεστε με το μυαλό σας. Επομένως, κοιτάξτε τη συμπεριφορά σας και αν δεν έχετε αυτό που θέλετε, δεν επικοινωνείτε σωστά με το μυαλό σας.

Αυτό το έμαθα όταν δούλεψα με κορυφαίους ποδοσφαιριστές και πεζοναύτες. Έκανα μια τηλεοπτική εκπομπή με κάποιους πεζοναύτες. Τους έβλεπα να τρέχουν με τα μαύρα – μικρά φώτα ανθρακωρύχου στο κεφάλι τους. Έβρεχε λοξά, λάσπη, και τραγουδούσαν. Και φυσικά, όταν τραγουδάς, το μυαλό σου είναι σαν: Εντάξει, βρέχει, είναι σκοτάδι, κάνει παγωμένο κρύο, τρέχεις πάνω σε ένα λόφο με μια μεγάλη αγέλη στην πλάτη σου και τραγουδάς.

Α κατάλαβα! Θα σας αρέσει αυτό. Φανταστείτε να τρέχατε σε έναν μαραθώνιο και ξεκινούσατε πηγαίνοντας: ΟΚ, 24 μίλια ακόμα. Μισώ αυτό. Είναι τόσο βαρετό, τόσο δύσκολο, τόσο δύσκολο. Δεν πρόκειται να το τελειώσεις. Πρέπει να πεις, μου αρέσει, μου αρέσει, ακόμα κι όταν δεν είναι αλήθεια.

Έτσι λοιπόν συνεργάζεσαι με το μυαλό σου. Πρέπει να του πεις, χρησιμοποιώντας πολύ συγκεκριμένες, πολύ λεπτομερείς, πολύ ακριβείς λέξεις, αυτό που θέλεις. Όταν το κάνεις, λες, θέλω αυτό, μου αρέσει αυτό, διάλεξα αυτό. και πρέπει να το συνδέσεις με την ευχαρίστηση γιατί

Εδώ είναι το δεύτερο βήμα: Το μυαλό σας θα σας οδηγεί πάντα προς την ευχαρίστηση και μακριά από τον πόνο.
Εάν τρώτε κάτι που σας αρρωσταίνει και το συνδέετε με πόνο, και δεν μπορείτε να το φάτε ποτέ ξανά για το υπόλοιπο της ζωής σας.

Είστε καλωδιωμένοι για να αποφύγετε τον πόνο. Αλλά αν συνδέεις τον πόνο με τη μελέτη, τη δημόσια ομιλία, το να τραβάς την προσοχή με κάποιο τρόπο, αυτό είναι πολύ, πολύ δύσκολο. Μπορείτε να επιλέξετε κάθε μέρα τι είναι πόνος και ευχαρίστηση. Είσαι το μόνο άτομο που μπορεί να το κάνει αυτό. Δεν μπορείς να βάλεις γάτα σε τζακούζι γιατί είναι δροσερό, οι φυσαλίδες, η ζέστη. Δεν τους αρέσει το νερό, αλλά μπορείτε να επιλέξετε.

Έχω μερικούς πελάτες που συνδέουν την ευχαρίστηση με τον πόνο και κάποιους που συνδέουν τον πόνο με την ευχαρίστηση. Αυτό το έμαθα όταν δούλευα με τοξικομανείς. Όχι μόνο τοξικομανείς του δρόμου, άνθρωποι ακριβώς στην κορυφή του παιχνιδιού τους – ηθοποιοί του Χόλιγουντ, αστέρες του κινηματογράφου, μοντέλα που θα συνέδεαν την απόλυτη ευχαρίστηση με το να κολλήσουν μια βελόνα στο σώμα τους γιατί θα έβγαιναν ψηλά, και γι’ αυτούς αυτός ο πόνος ήταν ευχαρίστηση. Έχω άλλους πελάτες που έλαβαν ένα ταξίδι πρώτης θέσης και είπαν: «Δεν θα πάω γιατί νομίζω ότι το αεροπλάνο θα ανατιναχτεί». Έτσι συνδέουν τον πόνο με την ευχαρίστηση.

Πριν από μερικά χρόνια, έσπασα το χέρι μου και όταν έβγαλαν το γύψο, ήταν εδώ πάνω. Και πήγε, «Ω,» και είπα, «Πώς μπορώ να το ισιώσω;» Είπαν, «Δεν μπορούμε να το ισιώσουμε. Μπορείτε να κάνετε φυσιοθεραπεία, μπορεί να πέσει άλλη μια ίντσα.» Και λέω, «Όχι, όχι, δεν καταλαβαίνεις. κάνω γιόγκα. Δεν μπορώ να κάνω το σκυλί προς τα κάτω με το χέρι μου έτσι. Δεν μπορώ να κάνω τον πολεμιστή με ένα χέρι έτσι. Πρέπει να έχω το χέρι μου ίσιο.» Είπαν, «Λοιπόν, μπορούμε να το σπάσουμε με χειρουργική επέμβαση, αλλά μπορεί να μην λειτουργήσει και μπορεί να το κάνει χειρότερο». Δεν το κάνω, όχι. Θέλω ένα ίσιο χέρι, οπότε βρήκα τον καλύτερο φυσιοθεραπευτή, και είπα, «Μπορείς να ισιώσεις το χέρι μου;» Μου είπε, «Ω ναι, αλλά θα πονέσει πραγματικά, πολύ, και θα χρειαστεί πολλή δέσμευση. Πρέπει να έρχεσαι δύο φορές την εβδομάδα. Πρέπει να σπάσω όλα τα μικρά τριχοειδή αγγεία.

Οπότε ήξερα ότι θα πονούσε, αλλά ξέρω πώς να συνεργάζομαι με τον εγκέφαλό μου. Πήγα λοιπόν και συνέχισα να λέω στον εγκέφαλό μου, «Το θέλω, το θέλω». Επέλεξα να έχω ένα ίσιο χέρι. Μπορώ να αντέξω τον πόνο, θέλω τον πόνο. Τραγουδούσα αυτό το τραγούδι των Black Eyed Peas που ονομάζεται, ας το κάνουμε, ας το κάνουμε, ας ξεκινήσουμε. Όταν άρχισε να τραβάει το χέρι μου, δεν αστειευόταν όταν είπε ότι πονάει, και φυσικά, όταν κάποιος σε πληγώνει, το ένστικτό σου είναι να τραβήξεις πίσω. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, έπρεπε να τραβήξω μπροστά. Αλλά πάντα τραγουδάω αυτό το τραγούδι, λέω στο μυαλό μου ότι το θέλω. Πήρα το χέρι μου εντελώς ίσιο. Στο τέλος, είπε, «Δεν ξέρω πώς το έκανες αυτό, γιατί οι περισσότεροι τα παρατάνε στα μισά του δρόμου.» Είπα, «Όχι. Είπα στον εγκέφαλό μου ότι το ήθελα.” Αυτό έκανα. Έλεγα συνέχεια ότι το θέλω. Συνέδεσα τον πόνο με το να μην το κάνω και την ευχαρίστηση με τον πόνο, αν θέλεις.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αν ποτέ χρειάστηκε να διαβάσετε στην τάξη και πρόφερες τη λέξη λάθος και όλοι γέλασαν. σκέφτεσαι, «Σωστά, αυτό είναι. Δεν θα μιλήσω ποτέ ξανά δημόσια. Δεν πρόκειται να ξαναγίνω το επίκεντρο της προσοχής.» Φυσικά, ξεχνάς. Δέκα χρόνια αργότερα, πρόκειται να δώσετε μια ομιλία, ή να κάνετε μια παρουσίαση, ή να προεδρεύσετε σε μια συνάντηση και θα πάθεις κρίση πανικού επειδή το μυαλό σου είναι σαν, «Ω, όχι… Το να μιλάς δημόσια είναι πόνος, μην θυμάσαι;» Πρέπει να το αλλάξεις αυτό. Πρέπει να πείτε στο μυαλό σας τι ακριβώς θέλετε και πρέπει να συνδέσετε την ευχαρίστηση, όχι τον πόνο, με το να κάνετε τα δύσκολα πράγματα.

Το τρίτο πράγμα για τον εγκέφαλο είναι ότι ανταποκρίνεται μόνο σε δύο πράγματα .
Οι εικόνες που κάνεις στο κεφάλι σου και οι λέξεις που λες στον εαυτό σου. Αυτό είναι όλο.

Έτσι, αν ήσασταν σε μια πτήση που πήγαινε στο Λος Άντζελες καθισμένοι ακριβώς δίπλα του στην ίδια πτήση, και οι φωτογραφίες σας είναι: πηγαίνοντας στο Λος Άντζελες, υπέροχες παραλίες, υπέροχοι άνθρωποι, φανταστικός καιρός, μέρη για να πάτε, έχετε μια εμπειρία. Αλλά αν λέτε, «Αυτό το αεροπλάνο ακούγεται πραγματικά αστείο, αυτός ο τύπος φαίνεται πολύ ύποπτος. Νομίζω ότι είναι τρομοκράτης, που θα ανατινάξει το αεροπλάνο.» Έχεις μια εντελώς διαφορετική εμπειρία εξαιτίας δύο πραγμάτων: των εικόνων που κάνεις στο κεφάλι σου και των λέξεων που λες στον εαυτό σου.

Όταν συνεργάζεστε με τον εγκέφαλό σας, πρέπει να αλλάξετε αυτές τις εικόνες και πρέπει να αλλάξετε αυτές τις λέξεις. Έτσι δούλεψα με έναν ποδοσφαιριστή που ήρθε από το πουθενά, δεν έπαιζε σε καμία ομάδα κατηγορίας και πήγε κατευθείαν στην πρώτη κατηγορία. Δεν ήταν πολύ ψηλός. Μου είπε, «Ξέρεις, νιώθω τρομοκρατημένος επειδή δεν είμαι ψηλός». Και είπα, «Εντάξει, φαντάσου λοιπόν ότι είσαι ο Μαραντόνα. Πιστεύετε ότι ο Μαραντόνα λέει ότι όταν βγαίνει στο γήπεδο, «δεν νιώθω αρκετά ψηλός». Φυσικά, δεν το κάνει. Νομίζεις ότι ο Μάικλ Όουεν το κάνει αυτό;» Πρέπει να αλλάξεις τη σκέψη σου και να αλλάξεις τα λόγια σου γιατί οι εικόνες που κάνεις στο μυαλό σου και οι λέξεις που λες στον εαυτό σου θα αλλάξουν τα πάντα. αυτό είναι το μόνο που έχετε να κάνετε.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας δείξω. Απλώς άπλωσε το χέρι σου μπροστά σου. Θέλω να φανταστείς, στο χέρι σου, ότι κρατάς το μισό από ένα χοντρό, ζουμερό λεμόνι, ένα μεγάλο λίπος λεμόνι. Κλείστε τα μάτια σας. Παρακαλώ κρατήστε τα μάτια σας κλειστά. Θέλω να φανταστείτε, φέρε το λεμόνι στο στόμα σου, μπορείς να το στύψεις, να νιώσεις αυτή την υπέροχη αίσθηση λεμονιού. Μπορείτε να εισπνεύσετε και να μυρίσετε αυτό το υπέροχο λεμόνι. Λοιπόν τώρα, ανοίξτε το στόμα σας και πάρτε μια τεράστια μπουκιά. Δαγκώστε αυτό το λεμόνι στη μέση και μασήστε το γύρω γύρω και αρχίστε να το μασάτε. Θα βρείτε αμέσως, αντλείτε μάζες σάλιου σε μια σκέψη. Μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου και δεν υπάρχει λεμόνι. Αλλά βλέπετε, δύο πράγματα: η εικόνα που κάνατε στο κεφάλι σας ήταν ένα λεμόνι. τα λόγια που έκανες έφαγες ένα λεμόνι. Δεν έφαγες λεμόνι. Το σώμα σας δεν ενδιαφέρεται αν αυτό που του λέτε είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, χρήσιμο ή μη,

Ας κάνουμε άλλο ένα. Απλα ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ. Θέλω όλους – στην πραγματικότητα, μπορείτε να το κάνετε αυτό καθιστοί, είναι εντάξει. Θέλω όλοι να βάλετε το αριστερό σας χέρι μπροστά σας. όλοι χρησιμοποιήστε το αριστερό σας χέρι. Το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να κουνάς το χέρι σου όσο πιο πίσω γίνεται. Απλώς πάρε το στο μέγιστο. Απλώς προσέξτε πού είναι. Απλώς προσέξτε πού έχει πάει. Φέρτε το πίσω, φέρτε το πίσω, κλείστε τα μάτια σας. και θέλω να πεις στο αριστερό σου χέρι ότι σε ένα λεπτό, θα το επαναλάβεις. Θα πάει ένα τρίτο παραπέρα. Έτσι, δείτε το χέρι σας να πηγαίνει ένα τρίτο πιο πέρα. Μην το μετακινήσετε ακόμα. Πες στο χέρι σου ότι θα πάει ένα τρίτο πιο πέρα. Δείτε όλους αυτούς τους μύες στον αριστερό σας ώμο σαν ελαστικό. Πες στο χέρι σου να πάει ένα τρίτο πιο πέρα. Άνοιξε τα μάτια σου. Δείξτε το αριστερό σας χέρι. Καθώς το κάνετε ξανά, θα δείτε ότι θα πάει τρίτο πιο πέρα ​​επειδή το είδατε, επειδή το είπατε.

Βλέπεις τα σωστά πράγματα, λες στον εαυτό σου τα σωστά λόγια. Όταν δούλευα με την ομάδα του Ολυμπιακού Bobsleigh, δεν τα πήγαιναν καθόλου και αυτό ήταν μεγάλο μειονέκτημα για αυτούς. Τους είπα λοιπόν να φανταστούν ότι ήταν σαν κυνηγετικά σκυλιά, όλοι δουλεύουν στο ίδιο εγκεφαλικό κύμα – δηλαδή πώς κολυμπούν τα ψάρια και πώς πετούν τα πουλιά, κινούνται σε σχήμα μεγάλου ζώου και επικοινωνούν κάπως διαφορετικά – και αυτό πραγματικά λειτούργησε για αυτούς.

Έτσι, το τέταρτο πράγμα για το μυαλό σας, είναι ότι αγαπά αυτό που είναι οικείο και θα πάει για αυτό που είναι οικείο.
Αν αυτό που είναι οικείο είναι να καθυστερείς, να μπερδεύεις, να μην εφαρμόζεις τον εαυτό σου, να νιώθεις άβολα δημόσια και να μην πιστεύεις στον εαυτό σου, πρέπει να το κάνεις εντελώς άγνωστο και πρέπει να κάνεις ό,τι είναι άγνωστο, οικείο: να δουλεύεις σκληρά, να πιστεύεις σε τον εαυτό σου, βάζοντας τις ώρες, αποφασίζοντας να το αγαπήσεις. Είναι ένα πραγματικά αγγλικό πράγμα που δεν μας αρέσει να λέμε: είμαι ο καλύτερος, είμαι ο καλύτερος, είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω, είμαι ειδικός σε αυτό. Και φυσικά, αυτό συμβαίνει γιατί πιστεύουμε ότι το προσποιούμαστε. Αλλά μόλις σου έδειξα ότι όταν πιστεύεις ότι τρως λεμόνι, αρχίζεις να το κάνεις να συμβαίνει.

Έτσι, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ είπε: «Η σεμνότητα δεν είναι μια λέξη που ισχύει για μένα με οποιονδήποτε τρόπο, και ελπίζω να μην ισχύει ποτέ». Και μου αρέσει αυτό. Ο Μοχάμεντ Άλι είπε: «Ο φόβος των ανθρώπων είναι αυτός που τους σταματά να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις. Είπα στον εαυτό μου ότι ήμουν ο καλύτερος πριν καν γίνω. Πίστεψα στον εαυτό μου και μάντεψε τι; Έγινα ο σπουδαιότερος.» Λοιπόν, τι ιδέα! Είπε στον εαυτό του ότι ήταν ο καλύτερος και έγινε ο καλύτερος. Δεν είπε απλώς, «Ναι, είμαι ο καλύτερος, εγώ». Εκπαιδεύτηκε, δούλεψε, ήταν πειθαρχημένος. Πίστευε ότι ήταν ο καλύτερος.

Έχω δουλέψει με εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή του παιχνιδιού τους: κορυφαίους CEO, κορυφαίους ηθοποιούς, κορυφαίους σε όλα, κορυφαίους ροκ σταρ. Όλοι πρέπει να πουν στον εαυτό τους ότι είναι οι καλύτεροι. Γιατί ποιο είναι το αντίθετο από αυτό;”Ω, είμαι απλά μέτρια, δεν είμαι αρκετά καλή, δεν μπορώ πραγματικά να το κάνω αυτό, είναι πολύ δύσκολο, απαιτεί υπερβολική δέσμευση.” Μόλις σου έδειξα ό,τι κι αν κάνεις πες το μυαλό σου, πιστεύει.

Οπότε πες το καλύτερα πράγματα. Πρώτα, φτιάχνεις τα πιστεύω σου και μετά τα πιστεύω σου σε κάνουν. και αν πιστεύεις στον εαυτό σου, θα πιστέψουν και άλλοι άνθρωποι σε σένα. Όταν απλώνετε το μυαλό σας σε μια νέα διάσταση, ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν επιστρέφει πίσω, γιατί οι δυνατότητές σας διευρύνονται καθώς προχωράτε προς αυτήν. Δεν μπορείς καν να ξέρεις ποιες είναι οι δυνατότητές σου.

Έτσι, όταν ο Roger Bannister ήθελε να τρέξει ένα μίλι σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά -και κανείς δεν το είχε κάνει αυτό- έκανε αυτά τα τέσσερα πράγματα. είπε στον εαυτό του, «Θέλω να το κάνω. Θέλω να το κάνω να συμβεί.» Συνέδεσε τεράστια ευχαρίστηση με αυτό. Έβλεπε, συνεχώς, το σώμα του να περνάει μέσα από την κασέτα στα 239 δευτερόλεπτα, και το έκανε γνωστό γιατί έτρεξε ένα μίλι σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά. και την ίδια χρονιά, οκτώ ακόμη άτομα το έκαναν. την επόμενη χρονιά, 57 άτομα έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έφτιαξε λοιπόν ό,τι ήταν άγνωστο, οικείο.

Όταν ο Mark Spitz κέρδισε επτά χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στην κολύμβηση -πριν καν γεννηθούν οι περισσότεροι από εσάς- ήταν ήρωας. Ήταν εκπληκτικό που το έκανε. Τώρα, οι ταχύτητες του δεν είναι καν τόσο ιδιαίτερες. Γιατί οι δυνατότητές σας διευρύνονται καθώς προχωράτε προς αυτό.

Έτσι, αν θέλετε να έχετε την πιο φανταστική συνεργασία με τον εαυτό σας, πρέπει να
θυμάστε αυτά τα τέσσερα πράγματα:
1.Πείτε στο μυαλό σας τι θέλετε.
2.Συνδέστε τη μεγάλη ευχαρίστηση με το να πάτε εκεί και τον πόνο με το να μην πάτε εκεί, ώστε να μπορείτε να παρακινήσετε το μυαλό σας, να χρησιμοποιήσετε πολύ λεπτομερείς λέξεις.
3.Αλλάξτε τις εικόνες, αλλάξτε τις λέξεις. και
4.Κάνετε το οικείο άγνωστο, και το αγνωστο οικείο.

Όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, πήγα στον Penguin και μου είπαν, «Αγαπάμε αυτό το βιβλίο, αλλά θέλουμε να το αλλάξουμε. Θέλω να γράψετε δέκα κεφάλαια για τη συγκεκριμένη ψυχολογία του εγκεφάλου. Μπορείς να το κάνεις αυτό;» Δεν μπορούσα. Θα μπορούσα να καταλήξω σε τέσσερα, ίσως και πέντε. Έχω την επιλογή να πω, “Όχι, συγγνώμη, δεν μπορώ να το κάνω αυτό, εδώ είναι η προκαταβολή σας πίσω”, ή να πω, “Ναι, φυσικά, θα μπορούσα να το κάνω.” Έτσι είπα, “Ναι, φυσικά , θα μπορούσα να το κάνω αυτό.» Δέκα; Ναι, δεν πειράζει, κανένα πρόβλημα. και είχα πίστη, αυτό ήταν το μόνο που είχα, απόλυτη πίστη ότι ο εγκέφαλός μου θα καταλήξει στα άλλα κεφάλαια.

Στην πραγματικότητα, οδηγούσα στο Isle’s Court Road μια μέρα. Δύο από αυτά ήρθαν στο μυαλό μου. Σταμάτησα το αυτοκίνητο, τα έγραψα. Μέχρι να στείλω αυτό το βιβλίο πίσω, θα μπορούσα να τους είχα δώσει 35 κεφάλαια επειδή ο εγκέφαλός μου επεκτεινόταν συνεχώς επειδή το προγραμμάτισα με τον σωστό τρόπο, του είπα να προχωρήσει και να βρει αυτές τις πληροφορίες. Θα μπορούσα λοιπόν να σου μιλήσω πολύ, αλλά δεν έχει να κάνει πραγματικά με το πόσο σου μιλάω.

Είναι το πόσο το παίρνεις αυτό. Αν είναι οικείο να πηγαίνεις σε διαλέξεις, να ακούς κόσμο, να πηγαίνεις σπίτι και μετά να κάνεις κάτι άλλο: να το κάνεις άγνωστο. Έχετε τα πάντα να κερδίσετε κάνοντας αυτά τα τέσσερα πράγματα.

–Πες στο μυαλό σου τι ακριβώς θέλεις . Χρησιμοποιήστε πραγματικά λεπτομερείς, περιγραφικές, θετικές, ισχυρές λέξεις. Δεν είναι θετική σκέψη. Επανασυνδέει τον εγκέφαλό σας για επιτυχία, και αυτή είναι η επιτυχία σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στις επιχειρήσεις, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλα, ακόμα και στις σχέσεις σας.

–Συνδέστε την τεράστια, τεράστια, τεράστια ευχαρίστηση με το να φτάσετε εκεί και τον πόνο με το να παραμένετε ίδιοι .

–Αλλάξτε τις εικόνες, αλλάξτε τις λέξεις . Όταν έχετε έναν λαμπρό εγκέφαλο και όλοι έχουμε έναν λαμπρό εγκέφαλο, έχετε δύο επιλογές: να εκλογικεύσετε γιατί νιώθετε τόσο άσχημα ή να αποφύγετε τον εαυτό σας.» Δεν μπορώ να αντεπεξέλθω σε αυτές τις εξετάσεις, δεν κοιμάμαι αρκετά “Ή αλλάξτε το σε “Αυτό είναι προσωρινό, μπορώ να το κάνω, θέλω να το κάνω, θα κοιμηθώ αργότερα” και

–Κάνετε το οικείο, άγνωστο. Το πιο σημαντικό, κάντε την πίστη στον εαυτό σας τόσο φυσιολογική ώστε όλοι οι άλλοι να πιστεύουν σε εσάς επίσης.

Ευχαριστω που με ακουσες. (Χειροκροτήματα)

Για να έχετε μια φανταστική συνεργασία με τον εαυτό σας:
1. Πείτε στο μυαλό σας τι θέλετε.
2. Συνδέστε την τεράστια ευχαρίστηση με το να πάτε εκεί και τον πόνο με το να μην πάτε εκεί.
3. Αλλάξτε τις εικόνες και τις λέξεις. Χρησιμοποιώντας πολύ λεπτομερείς λέξεις.
4. Κάνε το οικείο μη οικείο και το άγνωστο οικείο.
5. Κάντε την πίστη στον εαυτό σας τόσο φυσιολογική για εσάς που όλοι πιστεύουν και σε εσάς

To reach beyond your limits by training your mind | Marisa Peer 

Transcriber: Leena Kariapper Reviewer: Queenie Lee.

Today is about collaboration, and I’m going to talk to you about what I think is the most important collaboration you will ever get. That is the collaboration between you and your mind. When you can collaborate with your mind and tell it what you want, you’ll get what you want.

Now, I’m very lucky that I’ve been voted Britain’s best therapist several times. I’m in the Tatler Guide to the best of the best. People say to me, “You know, the brain, that’s really complex and complicated, and takes years to understand.”Actually, that’s not true. What I believe is you need to know four things about your mind. If you put these four things into practice, you’ll have success across the board at every level.

So let me tell you what these four things are about your mind.
Firstly, your mind does exactly, specifically what it thinks you want it to do. It always does what it thinks is in your very best interest. If you haven’t got what you want, but you’ve got behaviours you don’t want, you are not collaborating properly with your mind. I’m going to change that for you.

Secondly, your mind is hard wired to move you towards pleasure and away from pain. That’s why the interest for being tribes people, you survive on the planet by avoiding pain.

Thirdly, the way you feel about everything all the time is only down to two things: the pictures you make in your head, and the words you say to yourself.

Fourthly, your mind loves what is familiar. It is programmed to keep going over and over again of what is familiar. If you want to succeed at any level, you have got to make what is familiar unfamiliar and what is unfamiliar familiar.

So let’s start with the first.
Your mind does what it really thinks you want it to do.
It’s always acting in your own interests, and your mind listens all the time to your language. It works out what you’re doing and feeling by the words you are using.

So if you say: these exams are killing me, I’m dying under this paperwork, my boss is a nightmare, I’m overwhelmed, I can’t cope with the stress; when you say,”I’m dying under the pressure; this workload is killing me,”you are telling your mind you don’t want to do it; and if your mind thinks you don’t want to do it, guess what, it will encourage you to procrastinate, bunk off, and not apply yourself.

Your mind is so very, very specific to the words you use that if you say,”I’d love a week off in bed, I’m overwhelmed with this stress. I just wish I could have a week off at home lounging around.”Your mind goes, “There you go, I’ve given you the flu.”Didn’t you ask for that? You said you wanted a week off in bed, and I’ve given you the flu. There’s your week off. If you say, “I’m dreading having to give that presentation next Wednesday. I’d do anything to get out of it.”Your mind’s like, “OK, why don’t I wake you up with a migraine or an upset stomach?”There’s your get-out-of-the-presentation behaviour.

That sounds a little silly, but that is how your mind works. It does what it thinks you want. If you haven’t got what you want, it’s because you use words like: this is too hard; it’s too difficult; it takes all my time.

When I wrote my first book, I was only in my 20s. When I got a book deal, I kind of knew that involved isolating myself in writing, and I didn’t want to do it. I spent a long time procrastinating until I realized that I had to say, I want to write; I’ve chosen to write; I’ve chosen to feel great about it; and those words: I have chosen to do this; I’ve chosen to feel great about it, will change your life. This is way more than positive thinking. It is collaborating with your mind. So, look at your behaviour, and if you haven’t got what you want, you’re not communicating properly with your mind.

I learned this when I worked with premier footballers and marines. I was doing a television show with some marines. I was watching them running in pitch black -little miner lights on their head. It was raining sideways, muddy, and they were singing. And of course, when you sing your mind is like: OK, it’s pouring with rain, it’s dark, it’s freezing cold, you’re running up a hill with a big pack on your back, and you’re singing.

Oh, I get it! You like this. Imagine if you were to run a marathon, and you started by going: OK, 24 miles to go. I hate this. It’s so boring, so hard, so difficult. You’re not going to finish it. You have to go, I love it, I love it, even when it isn’t true.

So that is how you collaborate with your mind. You must tell it, using very specific, very detailed, very precise words, what you want. When you are doing it, you say, I want this, I like this, I’ve chosen this; and you must link pleasure because

Here’s step two: Your mind will always move you towards pleasure and away from pain.
If you eat something that makes you sick, and link it to pain, and you can never eat that again for the rest of your life.

You are hardwired to avoid pain. But if you link pain to studying, speaking in public, being somehow getting attention, that’s very, very difficult. You can choose every day what is pain and pleasure. You are the only person that can do that. You can’t put a cat in a Jacuzzi because it is cool, the bubbles, the heat. They don’t like water, but you can choose.

I have some clients who link pleasure to pain, and some who link pain to pleasure. I learned this when I worked with drug addicts. Not just street drug addicts, people right at the top of their game –Hollywood actors, movie stars, models who would link absolute pleasure to sticking a needle in their body because they would get high, and to them that pain was pleasure. I have other clients who received a first class trip and said,”I won’t go because I think the plane is going to blow up.”So they link pain to pleasure.

A couple of years ago, I broke my arm, and when they took the cast off, it was up here. And went, “Oh,” and I said, “How do I get it straight?”They said, “We can’t actually get it straight. You can have some physio, it might drop another inch.”And I’m like, “No, no, you don’t understand. I do yoga. I can’t do the downward dog with my arm like that; I can’t do the warrior with an arm like that. I must have my arm straight.”They said, “Well, we can break it under surgery, but it might not work, and it might make it worse.”I don’t do no. I want a straight arm, so I found the best physio, and I said, “Can you straighten my arm?”He said, “Oh yes, but it will really, really hurt, and it’ll take a lot of commitment, you have to come twice a week; I’ve got to break all the little capillaries.

So I knew it was going to hurt, but I know how to collaborate with my brain. So I went along, and kept saying to my brain, “I want it, I want it.”I’ve chosen to have a straight arm. I can take the pain, I want the pain. I was singing this song by the Black Eyed Peas called, let’s do it, let’s do it, let’s get this started. When he started to pull my arm, he wasn’t kidding when he said it hurt, and of course, when someone’s hurting you your instinct is to pull back. I couldn’t do that, I had to pull forward. But I’m always singing this song, telling my mind I want it. I got my arm completely straight. At the end, he said,”I don’t know how you did that, because most people give up halfway.”I said, “No. I told my brain I wanted it.”That’s what I did. I kept saying I want it. I linked pain to not getting it and pleasure to the pain, if you like.

That’s very important. If ever you’ve had to read in class, and you got the word wrong and everyone laughed at you; you think, “Right, that’s it. I’ll never speak in public again. I’m never going to be the focus of attention again.”Of course, you forget. Ten years later, you’re about to give a speech, or give a presentation, or chair a meeting, and you’ll have a panic attack because your mind’s like, “Oh, no … Speaking in public is pain, don’t you remember?”You have got to change that. You have got to tell your mind exactly what you want, and you’ve got to link pleasure, not pain, to doing the things that are hard.

The third thing about the brain is it responds only to two things.
The pictures you make in your head and the words you say to yourself. That’s all there is.

So if you were on a flight going to LA sitting right next to him on the same flight, and your pictures are: going to LA, great beaches, great people, fantastic weather, places to go, you’re having one experience. But if you’re saying, “This plane sounds really funny, that guy looks very suspicious; I think he is a terrorist, who’ll blow up the plane.”You’re having a totally different experience because of two things: the pictures you make in your head and the words you say to yourself.

When you collaborate with your brain, you must change those pictures, and you must change those words. So I worked with a footballer who came from nowhere, he was playing for not any division team, and he went straight into the premier league. He wasn’t very tall. He said, “You know, I feel daunted because I’m not tall.”And I said, “OK, so imagine that you’re Maradona. Do you think Maradona says that when he goes on the pitch,’I don’t feel tall enough.’ Of course, he doesn’t. Do you think Michael Owen does that?”You have to change your thinking and change your words because the pictures you make in your head and the words you say to yourself will change everything; that’s all you have to do.

So let me show you. Just put your arm out in front of you. I want you to imagine, in your hand, you’re holding half of a big fat, juicy lemon, a big fat lemon. Close your eyes. Please keep your eyes closed. I want you to imagine, bring the lemon up to your mouth, you can squeeze it, feel that wonderful lemon feeling. You can inhale and you can smell that great lemon. So now, open your mouth and take a massive bite. Bite this lemon in half and chew that around, and start to chew it. You will find immediately, you are pumping out masses of saliva to a thought. You can open your eyes and there’s no lemon. But you see, two things: the picture you made in your head was a lemon; the words you made were eating a lemon. You weren’t eating a lemon. Your body doesn’t care if what you tell it is right or wrong, good or bad, helpful or unhelpful, you respond only to those words and images.

Let’s do another one. Just stand up. I want everyone – in fact, you can do this sitting down, it’s fine. I want everyone to put their left arm in front of them; all use your left arm. All I want you to do is swing your arm as far back behind as it will go. Just take it to its maximum. Just notice where it is. Just notice where it’s gone to. Bring it back, bring it back, close your eyes; and I want you to tell your left arm that in a minute, you’ll repeat this. It’s going to go a third further. So, see your arm going a third further. Don’t move it yet. Tell your arm that it will go a third further. See all those muscles in your left shoulder like elastic. Tell your arm to go a third further. Open your eyes. Point your left arm. As you do it again, you will see it will go third further because you saw it, because you told it to. (Chattering) You can practice this at home, but you really need to get these things, that this is how you collaborate.

You see the right things, you tell yourself the right words. When I was working with the Olympic Bobsleigh team, they did not get on at all, and that was a big disadvantage for them. So I told them to imagine they were like hunting dogs, all working on the same brainwave – which is how fish swim and how birds fly, they move in the shape of a big animal, and they kind of communicate differently -and that really worked for them.

So the fourth thing about your mind is that it loves what is familiar and it will go for what is familiar.
If what is familiar is procrastinating, messing about, not applying yourself, feeling uncomfortable in public, and not believing in yourself, you have got to make that completely unfamiliar, and you have to make what is unfamiliar, familiar: working hard, believing in yourself, putting in the hours, deciding to love it. It’s a really English thing that we don’t like to say: I’m the best, I’m the greatest, I’m really good at what I do, I’m an expert at this. And of course, that’s because we think we are faking it. But I just showed you that when you believe you are eating a lemon, you actually start to make that happen.

So, Arnold Schwarzenegger said,”Modesty is not a word that applies to me in any way at all, and I hope it never ever does.”And I love that. Muhammad Ali said,”It’s people’s fear that stops them taking on challenges. I told myself I was the greatest before I even was. I believed in myself, and guess what? I became the greatest.”So, what a concept! He told himself he was the best and he became the best. He didn’t just go, “Yeah, I’m the greatest, me.”He trained, he worked out, he was disciplined. He believed he was the best.

I’ve worked with those at the top of their game: top CEOs, top actors, top everything, top rock stars. They all have to tell themselves they are the best. Because what is the opposite of that?”Oh, I’m just average, I’m not really good enough, I can’t really do this, it’s too hard, it requires too much commitment.”I just showed you whatever you tell your mind, it believes.

So tell it better things. First, you make your beliefs and then your beliefs make you; and if you believe in yourself, other people will believe in you, too. When you stretch your mind to a new dimension, it never ever, ever, ever goes back, because your potential expands as you move towards it. You can’t even know what your potential is.

So when Roger Bannister wanted to run a mile in under four minutes -and no one had done that – he did these four things; he told himself,”I want to do that. I want to make it happen.”He linked massive pleasure to do that. He saw, constantly, his body going through the tape at 239 seconds, and he made it familiar because he did run a mile in under four minutes; and that same year, eight more people did it; the following year, 57 people did exactly the same thing. So he made what was unfamiliar, familiar.

When Mark Spitz won seven Olympic gold medals for swimming -before most of you were even born – he was a hero. That was amazing that he did that. Now, his speeds aren’t even that special. Because your potential expands as you move towards it.

So if you want to have the most fantastic collaboration with yourself, you got to
remember these four things:
tell your mind what you want;
link massive pleasure to going there and pain to not going there, so you can motivate your mind, use very detailed words;
change the pictures, change the words; and
make the familiar, unfamiliar and the unfamiliar, familiar.

When I wrote my first book, I went to Penguin, and they said, “We love this book but we want to change it. I want you to write ten chapters on this particular brain psychology. Can you do that?”I couldn’t. I could come up with four, maybe five. I have the choice to go,”No, sorry, I can’t do that, here’s your advance back,”or to go, “Yes, of course, I could do that.”So I said, “Yes, of course, I could do that.”Ten? Yes, that’s fine, no problem; and I had faith, that’s all I had, absolute faith that my brain would come up with the other chapters.

In fact, I was driving along on Isle’s Court Road one day; two of them came to into my head; I stopped the car, wrote them down. By the time I sent that book back, I could have given them 35 chapters because my brain was expanding all the time because I programmed it the right way, I told it to go ahead and find that information. So I could talk to you a lot, but it’s not really about how much I talk to you.

It’s how much you take this on board. If it’s familiar to go to lectures, listen to people, go home, and then do something else: make that unfamiliar. You have everything to gain by doing these four things.

Tell your mind exactly what you want. Use really detailed, descriptive, positive, powerful words. It’s not positive thinking. It’s rewiring your brain for success, and that is the success across the board, not just in business, not just in athletics, but in everything, even in your relationships.

Link massive, huge, enormous pleasure to getting there and pain to staying the same.

Change the pictures, change the words. When you have a brilliant brain, and we all have a brilliant brain, you have two choices: rationalize why you feel so bad or talk yourself out of it.”I can’t cope with these exams, I’m not getting enough sleep.”Or change that to,”This is temporary, I can do this, I want to do it, I’ll sleep later,”and

make the familiar, unfamiliar. Most important, make self-belief so normal to you that everyone else believes in you, too.

Thank you for listening. (Applause)

To have a fantastic collaboration with yourself:
1. Tell your mind what you want.
2. Link massive pleasure to going there and pain to not going there.
3. Change the pictures and the words. Using very detailed words.
4. Make the familiar unfamiliar and the unfamiliar familiar.
5. Make Self Belief so normal to you that everyone believes in you too.

.