Dr Ryke Geerd Hamer: Illness, the perfect solution that the brain finds to the problem of “internal conflicts”.

“The iron law of cancer formulated by Dr Ryke Geerd Hamer is this: All cancers are caused and activated by intense and violent internal conflicts that we experience without expressing them. The nature of the internal conflict determines the area of ​​the brain that will be affected and the organ in which the disease will be localized. In the case of this doctor Ryke Geerd Hamer, we can really talk about laws, since the verifications made by him and by other researchers and therapists showed that they are all valid in 100% of cases, which had never happened before in the history of medicine” Jean-Jacques Krevker

He noticed that patients who had bone cancer, for example, had all experienced some kind of shock, some kind of stress, some intense and violent (sudden) internal conflict in which they felt undervalued. In addition, he noticed that in all patients who had been affected by the same cancer, a sign had appeared in the same specific area of ​​their brain. Thus, he discovered that each type of stress corresponded to the same specific area of ​​the brain and the same specific organ, always the same.

Bone cancer corresponds to the internal conflict of devaluation.
Lung cancer to the intense fear of death.
Left breast cancer in a right-handed woman to the intense internal conflict in relation to a child (real, imaginary, imaginary or symbolic).
Right breast cancer in a right-handed woman corresponds to internal conflict in general with the partner (in a left-handed woman, the correspondences are reversed).
Prostate cancer corresponds to sexual internal conflict (real or symbolic) in relation to children or offspring (or the ability to create).
And so on, for all cancers.

This law has been confirmed for almost 20 years by hundreds of therapists (trained by Dr. Hamer or his successors), in tens of thousands of patients, without exception. What is striking about this discovery is that the mechanism: “conflict – brain – organ” works in both directions. That is, as long as the internal conflict is active, the area of ​​the brain that is activated gives the order to the biological process to produce cancer cells in the organ chosen to express the imbalance. On the contrary, when the person resolves his internal conflict (in whatever way he does this) and puts an end to his intense stress, the same area of ​​the brain reverses the program and immediately gives the order to the biological process to stop the production of cancer cells and destroy the tumor that has been created in the organ!!!

Thus, today, several thousand medical treatment files have been compiled and compiled by Dr. Hamer and his successors. Within these files, many cures are listed that official medicine characterizes as “spontaneous, inexplicable or remarkable”: Scans (with scanners), blood tests, X-rays, hospital reports, prove that patients have been completely cured of cancers, leukemias, multiple sclerosis, myopathies, various degenerative diseases, deafness, severe visual impairments, psoriasis, allergies, etc.

During one of the countless lawsuits against Dr Hamer in which the medical association was the plaintiff, Dr Hamer’s lawyer had asked the court to compare the national cancer survival rate with the cancer survival rate among his client’s patients (taking into account that some of them had come to him, sometimes in their final stages). This comparison showed: 95% survival for more than 5 years for Dr Hamer, compared to an average of 30% nationally in Germany.

Illness is the perfect solution that the brain finds to the problem of “internal conflicts.”

If I were to stop the presentation here, I would probably leave you feeling confused and with many doubts. If we don’t understand what the disease is really for, from a biological point of view, the treatments may seem… “magical”.

To understand this, Dr Hamer first gave an example taken from animal biology: that of a fox that found itself in a state of great stress regarding its survival. Let’s imagine that a fox has not managed to catch the slightest prey for three days. It is in a state of great stress regarding its physical survival, when finally, it manages to capture a small rabbit that is passing by. At the moment it is preparing to bite it, tear it apart, eat it, the fox hears one of its worst enemies approaching: the hunter.

And now our fox is in a terrible dilemma, between two threats, if he eats his meal, to satisfy his need for food, he risks being killed with a full belly, if he runs away, leaving his prey, he risks perhaps dying of hunger a little later. To get out of this dilemma, he decides to swallow the rabbit’s leg whole and run away. At that moment, another danger threatens the fox, he risks dying from intestinal obstruction, because this entire leg can neither re-emerge from the stomach, nor continue its journey through the intestine.

We are, says Dr Hamer, faced with an intense and violent internal conflict related to the need to digest something. To solve this problem, the brain activates the perfect solution that will ensure survival, it activates a program to produce digestive supercells in the walls of the stomach. The goal: to digest the leg that is stuck in the stomach five times faster and five times better.

As long as the goal is not achieved, the brain continues to order the production of these digestive supercells that are clearly superior to normal ones. But once the leg is completely digested, a biofeedback process informs the brain that the goal has been achieved. At that moment, the brain puts an end to the production program and gives the order to eliminate these supercells, which would become dangerous if they remained in the stomach. A few days later, if we anesthetize the fox and examine the walls of its stomach, we will be able to observe scars, witnesses to the recent elimination of the supercells.

Conclusion: Thanks to this programming, inscribed in the biological process for millions of years, the fox’s brain chose the best among all the solutions, so as to ensure its survival. The only thing I haven’t told you yet is that these super cells are what we commonly call, stomach cancer cells!

Thus, according to Hamer and Saba, based on verifications made in the laboratory, what we call a cancer cell has the same functions as a normal cell, but with many times more performance. A stomach cancer cell digests much faster and more powerfully than a normal cell.

A pancreatic cancer cell produces much more insulin, a breast cancer cell produces much more milk, a lung cancer cell has a much greater capacity to exchange blood oxygen, a kidney cancer cell clearly filters more, etc. Let us note that doctor Claude Sabbah generalized Dr Hamer’s discoveries by proving that all diseases, whatever they may be (from the most benign to the most serious), are the result of some shock or stress that we experienced without expressing it, and are activated by the brain, as the perfect solution to ensure survival.

Why do we die from diseases?

Then, you will tell me, if diseases are the perfect solutions written into the biological process to ensure our survival, why do we die from cancer or other diseases? To answer this question, we need to understand how our brain processes the information that reaches it.

That is, we must know that the brain does not make any distinction between real and imaginary, virtual or symbolic information.

To demonstrate this, let’s take a simple example. If you suddenly find yourself standing on the edge of the parapetless roof of a 20-story building, your brain will interpret this situation as a real danger, activating a series of physiological reactions and behavioral reflexes (increased adrenaline levels, accelerated heart rate, anxiety, dizziness, etc.). Here, it has processed real information. If, while reading the example above, you imagined yourself in this position, your brain probably activated the same reactions. However, you were not really in danger, since you were sitting and reading. However, your brain processed imaginary information as if it were real.

If, now, during a video game or a movie screening, the script projects you on the edge of a roof, with the void below, a scene shot from the hero’s perspective, and if you are sufficiently immersed, engrossed in the image, the brain will react again in the same way.

Here, it will have processed a virtual piece of information as if it were real, and finally, if you are suddenly announced that the company you work for has declared bankruptcy, at a time when you have just taken out a large loan from the bank, you will perhaps feel the ground disappearing from under your feet.

The brain will activate the same reactions again, even though the abyss in front of you is nothing more than symbolic. Thus, it will have processed a symbolic information as if it were real. If you understand this example, you will easily understand that everything we say, everything we think is perceived by our brain as real information, which it has the obligation to process, as a supercomputer.

So if, speaking about a friend, you say: “I will never forgive him for this, I will never be able to digest it” and this phrase really reflects what you feel strongly, then your brain will receive this symbolic information and process it as if it were real. If the conflict you experience in your relationship with the other person is very intense and you are unable to express all the dissatisfaction you feel, it is very likely that the brain will start a program to produce digestive supercells (i.e. cancer cells) to digest what you cannot digest…

The difference with the case of the foot stuck in the fox’s stomach is that if you don’t reconcile with your friend, if you stand your ground, if you don’t forgive him, you will never truly be able to digest what he did to you. Consequently, your brain will continue to receive the message that something has not yet been digested . And obediently, it will continue the program of producing cancer cells.

You guess what happens next, sooner or later, due to the abnormally excessive digestive capacity, you will start to feel pain, food will not be digested properly. You will then be diagnosed with stomach cancer, which the doctors will try to eliminate with the various means at their disposal. But you begin to guess what is at risk of following.

Even if you had your entire stomach removed, your brain would continue to give the order to produce cancer cells in the area of ​​your body where the stomach was. A few months later, doctors would discover what they would call a recurrence or metastasis, which would be nothing more than the continuation of the program your brain had started, based on symbolic information about the conflict you experienced with a friend.

To go even further, if you are shocked by your oncologist’s pessimistic diagnosis and feel a great fear of death, your brain will start a new program of producing super cells, in the lung, which will later be characterized by doctors as lung cancer. And so on, until death occurs.

How to prevent diseases and how to treat them?

In my latest book “The Language of Healing” (search for the article by Jean-Jacques Krevker) I have described in detail the processes that, starting from intense mental shocks or great stress, determine and cause our physical illnesses.

In the context of this article, it seems useless to me to go deeper, since the same logic applies to all diseases, regardless of their degree of intensity and seriousness. What we must retain from all this is that, on the one hand, the brain never makes mistakes and, on the other, that it is the one that activates all “diseases” so as to guarantee the individual the greatest chances of survival. It is obvious that the interest of such a view is enormous.

Indeed, for the first time in the history of medicine, no illness, no imbalance in our lives is due to chance. Everything manifests itself according to the immutable laws of the Biology of Living Beings, as the doctor Claude Saba says. This means specifically that if you learn the laws of the New Medicine of Ricke Geert Hammer or the Holistic Biology of Claude Saba, which are as immutable as the laws of physics or chemistry, you will not only be able to understand where all your illnesses come from, but above all you will be able to prevent and treat them.

How? By learning the basic principles of communication that every person should possess, expressing their needs and feelings with respect, daring to confront others with friendship, recognizing and accepting reality as it is, adapting their actions to reality, ending any emotional issues they have with others, forgiving. Let’s take these principles one by one, to examine how they can help us avoid illnesses or cure us…

>Expressing our needs: many frustrations, many stressful situations come from the fact that, on the one hand, few people are consciously aware of their true needs and, on the other hand, even rarer are those who have the ability to express them in an appropriate way. Consequently, they accumulate hatred and resentment, they remain blocked in dead ends. They certainly feel that something is not right, but they do not know how to escape. Unacceptable things often happen.

However, we accept them because we do not even know our limits, regarding what we want and what we do not want, what we can and what we cannot. Learning again to recognize our needs and our limits for what we no longer want, being able to express them to our interlocutors, without fear of the consequences, this is one of the ways that can prevent or cure the illnesses caused by human internal conflicts and disappointments.

>Expressing our feelings: The feeling is like a symptom. It is the indicator of the degree of satisfaction or non-satisfaction of our needs. A need is frustrated; an unpleasant feeling appears (anger, sadness, fear, etc.). A need is satisfied; a pleasant feeling will manifest itself (joy, pleasure, etc.). Unfortunately, our education has taught us to deal with our feelings as medicine deals with symptoms, to deny them, to reject them, to make them disappear. In this way, we are deprived of the best signs that we have at our disposal to know with certainty what is good for us and what is not. This ignorance of ours leads us to disappointment, since no longer having the bright indicators on the control panel, we are not even notified that one or more of our needs are frustrated.

At this point, the brain inevitably takes over, in order to record in the biological process of the organs the same information that the emotions had given us (remember, in the example with the car, if the light indicators on the dashboard (the emotions) no longer work or are not taken into account, the damage will manifest itself in the organs of the machine (the organs of the body)). Learning to listen to our emotions again, to recognize and accept them, and even to thank them for watching over us, is a first step in avoiding destructive internal conflicts and stress. If, in addition, we can express our emotions in an appropriate way, responsibly, without attributing the responsibility to others, we will be able to very quickly regain our balance.

>To dare to confront, with respect for others: How many times, in difficult, tense, unpleasant situations, has it happened that we did not dare to say things to the other, respectfully, but also firmly, with courage? How many times have we not swallowed our words for fear of causing conflict? We are often afraid to say unpleasant things, because we believe that it is preferable to maintain peace between people.

But this peace is illusory, since a strong violent emotion can arise within us . Note that even the calculation is wrong, wanting to avoid conflict, we do not say what should be said. But, by saying nothing, we increase the feeling of frustration and resentment within ourselves, until the situation becomes unbearable. Then, either we break out violently on the other, in which case this conflict and rupture that we wanted to avoid occurs, or we swallow our emotions once again, and then cancer or acute illness occurs, which calls us to carefully examine the imbalance we have created. Daring to confront conflict is learning to talk about the things that bother us, calmly, without evasions. Learning to honestly express what is happening to us is the best way to nurture our relationships with others.

>Recognize and accept reality as it is: I have often observed that many illnesses begin when we refuse to see a situation, when we resist it, when we do not accept what is happening to us. Thus, we can enter into situations of internal conflict, resistance, self-deprecation, loss of our identity or space of dominance. And the more we fight reality, the more we strengthen its influence and its power over us, until we are exhausted.

Without being at all fatalistic (the point is not to be human rascals who accept everything without reaction, on the contrary), accepting reality is daring to look it in the face, objectively, without criticizing. It is also changing the way we see events, considering them neither good nor bad, my advice is, to rather consider everything that happens to us as opportunities offered to us to learn something new.

>Our actions should be adapted to reality: Jung insisted a lot on this point. Indeed, there is no cure if we do not really act. Often, we remain trapped in our internal conflicts and stresses because we do not dare to act. Or even worse, because we think that it is enough to realize the cause of our cancer to cure ourselves. Wrong. Those who believed that it is so, are dead. ACTION is the only way to give the brain the information that the conflict situation is over. Otherwise, as we saw above, the activation of the disease will never stop.

>Finishing any emotional unfinished business we have with others: this concept was first expressed by Elisabeth Kübler-Ross, the Swiss doctor who emigrated to the United States, where the application of palliative care for the seriously ill, which is now widespread throughout the world, began. She said that many patients, at the end of their lives, felt an absolute need to reconcile with those with whom they had broken up.

He observed thousands of times that as soon as these pending cases were closed, the patients died that same night, sober and at peace. I think we don’t have to wait until the end of our lives, in the last stages of a long and painful illness, to do this. I know from personal experience that regularly closing my pending cases helps me maintain my balance and not create unnecessary and harmful sources of stress.

>To forgive: finally, last but not least, to forgive. No, to forgive the other for the harm they may have done us, but to forgive ourselves for the pain we accepted to live for so long, until we relax, until we express to the other our needs and feelings, until we dare to confront, until we finally recognize and accept reality, until we close our pending issues. As much as it may surprise us, others, nor events, are responsible for our shocks, our internal conflicts, our stress.

The way we accepted the event, the way we perceived it, interpreted it, filtered it, that is always what gives rise to our pain or our joy. That is, ultimately, with a lot of love, humor and awareness, we must thank ourselves for our stupidity and forgive ourselves for the harm we did to ourselves.

Conclusions

At the end of this article, I want to draw some brief conclusions. First of all, it was not my goal to convince you that your beliefs about health and illness are wrong. I know very well that I would need to present much more to make you change your mind. My goal was to offer you a vision of what the future of understanding illness and treatment might look like. If any of these ideas resonate with you, I invite you to deepen your research, to inform yourself, to read the books that are now starting to come out on the subject… And above all, to experiment on yourself, as I have been doing for 18 years.

Then, this view brings us extremely good news, illness is not fatal, it never happens by chance. Which means that by changing our behavioral habits, our ways of thinking, our emotional life, we can definitively eliminate the influence of illnesses on us. Moreover, even if we get sick from time to time, we will no longer depend on therapists who are in a position of power over us. We finally find our autonomy, our freedom, our self-mastery.

And finally, as patients and as citizens, we all have the duty to inform those around us, as much as we can, about this new research, so that the madness that has seized the medical, political and economic power in relation to everything alternative, is ridiculed, shown to be inappropriate, outdated. When I see the persecution suffered by many therapists who have chosen to truly serve health and the patient (and therefore no longer serve the interests of the big pharmaceutical groups), I know that this new form of inquisition will not stop until we are enough to tell our classical doctors directly what really cured us. Otherwise, the disease will remain for a long time in the hands of those who have taken power over our lives and our bodies. We have the world we deserve. Will we have the world we are entitled to? That will depend on us.

@Jean-Jacques Crevecoeur

NEW GERMAN MEDICINE (NGI) – The Medical Model of

On August 18, 1978, Dr. Ryke Geerd Hamer , who at the time was the chief physician of the oncology clinic at the University of Munich in Germany, received the shocking news that his son Dirk had been shot. Dirk died in December 1978. A few months later, Dr. Hamer was diagnosed with testicular cancer. Because he had never been seriously ill, he immediately assumed that the onset of cancer might be related to the tragic loss of his son.

Dirk’s death and his own experience with cancer prompted him to investigate the personal histories of his patients. He soon discovered that, like him, they had also experienced an extremely stressful event before the onset of cancer. The observation of this mind-body connection did not surprise him at all. Numerous studies had already shown that cancer, like other diseases, often occurs after a traumatic event.

But Dr. Hamer took his research a world-historical step. Following the hypothesis that all bodily functions are controlled by the brain, he analyzed the CT scans of his patients’ brains and compared them with their medical histories. He then discovered that every disease – not just cancer – is controlled by its own specific area in the brain and is associated with a very specific, recognizable, “conflict shock” . The result of his research is a scientific map that depicts the biological relationship of the soul – brain with the organs and tissues of the entire human body. The “Scientific Map” of the NGI is already available in English.

Dr Hamer eventually called his findings “The Five Biological Laws of the New Medicine” because these biological laws, which apply to every disease, offer a completely new understanding of the causes, development and natural healing process of diseases. (In response to the increasing number of misinterpretations of his discoveries and in order to preserve the integrity and authenticity of his scientific work, Dr Hamer has now legally registered the results of his research under the name German New Medicine® GNM. The term “New Medicine” could not be registered internationally.

In 1981, Dr. Hamer presented his findings to the Medical Faculty of the University of Tübingen as a post-doctoral thesis. However, to this day the University has refused to conduct any tests to verify Dr. Hamer’s research despite being legally obliged to do so. This is an unprecedented case in the history of universities. Similarly, the official medical community refuses to accept his discoveries despite their 30 scientific verifications by both independent doctors and professional medical associations.

Shortly after submitting his thesis, he was given an ultimatum by the University Clinic where he worked, to renounce his discoveries, otherwise his contract with them would not be renewed. In 1986, although his scientific work had never been officially denounced, let alone proven wrong, his license to practice medicine was revoked on the pretext of his refusal to comply with the principles of classical medicine. Nevertheless, he was determined to continue his research. By 1987, he had managed to expand his discoveries to cover practically every disease known to medicine.

Dr Hamer has been persecuted and harassed for over 25 years, particularly by the German and French authorities. Since 1977 Dr Hamer has lived in exile in Spain where he has continued his research and the fight for official recognition of the “New Medicine”. But as long as the teaching staff of the University of Tübingen continue their delaying tactics, patients all over the world will be deprived of the benefits of Dr Hamer’s revolutionary discoveries.

DISEASE STARTS IN THE BRAIN

Dr Hamer demonstrated that “every disease is caused by a conflicting shock that finds the individual completely unprepared” (First Biological Law). In honor of his son, Dr Hamer named this unexpected stressful event Dirk Hamer Syndrome or DHS. From a psychological perspective, DHS is a very personal event shaped by our past experiences, our weaknesses, our personal perceptions, our values ​​and our beliefs. However, DHS is not simply a psychological experience, but rather a biological conflict that must be understood in the context of the evolution of the human species.

Animals experience these biological shocks in real terms, for example, through the sudden loss of their nest or territory, the loss of a chick, separation from their mate or pack, through an unexpected threat of starvation, or through a sudden fear of death. But because over the centuries the human mind has developed the capacity for abstract thought, we humans can also experience these biological conflicts metaphorically.

A man, for example, may experience the unexpected loss of his home or job as a “territorial loss conflict.” A woman may experience intense concern for the health of a family member as a “nest conflict.” An “abandonment conflict” may be triggered by an unexpected divorce or an emergency hospital transfer. Children often experience the return of their mother to work or the separation of their parents as a “separation conflict.”

By analyzing thousands of brain CT scans related to his patients’ histories, Dr. Hamer discovered that when a patient experiences DHS, the shock affects a specific and predetermined area of ​​the brain, creating a “lesion” that is visible on the CT scan as a series of distinct concentric circles (in 1989, Siemens, a company that manufactures CT scanners, certified that these concentric circles were not artifacts of the scanner).

At the moment of collisional shock, the brain cells affected transmit the shock to the corresponding organ, which in turn reacts with a completely predetermined alteration. The reason why specific collisions are inextricably linked to specific areas of the brain is that during our historical evolution, each part of the brain was programmed to react immediately to collisions that could threaten our survival.

And while the “primitive brain” (stem and cerebellum) is programmed to deal with survival issues related to breathing, food, or reproduction, the “new brain” (the cerebral cortex) is coded with more sophisticated issues such as territorial conflicts, separation conflicts, identity conflicts, and self-deprecation.

Dr. Hamer’s medical research is closely linked to the science of embryology, since whether an organ reacts to a conflict with tumor formation, tissue destruction, or functional loss is determined by the embryonic germ layer from which both the organ and the corresponding brain tissue originate (Third Biological Law).

The “Ontogenetic System of Tumors” of the NGI explains to us that organs controlled by the “primitive brain” , originating from the endoderm or the “primitive” mesoderm, such as the lungs, liver, colon, prostate, uterus, dermis, ribs, peritoneum, pericardium, mammary glands, etc. always react to conflict shock with cell proliferation. Tumors of these organs therefore develop exclusively during the conflict-active phase – which begins with the DHS.

Let’s take lung cancer for example. The biological conflict associated with lung cancer is a “fear-death conflict,” because in biological terms, the panic of death is associated with the inability to breathe. With the shock of fear-death, the alveoli of the lungs, which regulate breathing, immediately begin to multiply, creating a lung tumor. Contrary to the classical medical view, this proliferation of lung cells is not a pointless process. It serves a specific biological purpose, which is none other than to increase the capacity of the lungs in order to optimize the organism’s chances of survival.

The brain CT scans performed by Dr. Hamer show that every person with lung cancer exhibits a characteristic pattern of distinct concentric circles in the corresponding region of the brain stem and that every patient has experienced a completely unexpected fear-death panic before the onset of cancer. In the majority of cases, the fear-death conflict was triggered by a cancer diagnosis that the person perceived as a “death sentence.” Given that smoking is on the decline internationally, this discovery sheds new light on the puzzling rise in lung cancer, “the number one killer,” and directly challenges the idea that smoking is itself a cause of lung cancer.

Adenoid breast cancer, according to Dr. Hamer’s findings, is the result of “mother-child” or “partner” conflict-anxiety. These types of conflict always affect the “primordial brain” in the area that controls the mammary glands. A woman may experience a “mother-child” conflict when her child is suddenly injured or becomes seriously ill. During the active-conflict phase, the cells of the mammary gland multiply continuously, creating a tumor.

The biological purpose of cell proliferation is to increase the ability to provide breast milk to the suffering child in order to accelerate its healing. Every woman, like every mammal, is born with this ancient biological program. Dr. Hamer’s numerous case studies show that women, even when not breastfeeding, have developed mammary gland tumors due to an obsessive worry about a loved one, a child in difficulty, a sick parent, or a beloved friend about whom they have real reason to worry.

What has been said about lung and breast cancer also applies to all other cancers that originate in the “primordial brain.” Each of them is triggered by a specific conflict shock that activates a “Significant Biological Special Program” (SBS) (Fifth Biological Law) that allows the organism to override its daily automatic mode of operation and manage the emergency situation.

Each type of conflict corresponds to a point in the brain
that coordinates the specific biological program.

While the organs controlled by the “primitive brain” generate tumors during the active-conflict phase, the opposite occurs with all the organs controlled by the cerebral cortex of the “new brain”. As far as the embryonic cortex is concerned, all the organs and tissues (ovaries, testes, bones, lymph nodes, epidermis, cervix, bronchi, coronary vessels, milk ducts, etc.) controlled by the cerebral cortex originate from the ectoderm and the neocerebral mesoderm. At the moment of the conflict shock, the organ that corresponds biologically to it responds with cell degeneration. Ovarian or testicular necrosis, osteoporosis, bone cancer, stomach ulcers, for example, are conditions that occur only while the individual is in a state of emotional stress related to the corresponding conflict shock. As expected, this tissue loss has its biological purpose.

Let us take, for example, the tissue of the inner surface of the milk ducts. Since the squamous epithelial wall of the milk ducts develops much later than the milk-producing glands, the function of these younger tissues is controlled by a younger part of the brain, i.e. the cerebral cortex. The biological conflict corresponding to the inner wall of the milk ducts is the “separation conflict” which the woman experiences as “my child or my partner has been taken from my breast”.

A female mammal may experience the same conflict if her newborn is killed or lost. As a natural response to the separation conflict, the tissue lining the milk ducts begins to ulcerate. The purpose of this tissue loss is to increase the diameter of the milk ducts so that the milk that is no longer needed can be drained more easily instead of pooling in the breast.

Every woman’s brain is programmed with this biological response. Because the female breast is, biologically speaking, synonymous with nursing and nurturing, women experience these conflicts in the event of sudden separations from someone they care deeply about. There are almost no physical symptoms during the active-conflict phase, except perhaps an occasional slight “pulling” sensation in the chest.

THE TWO PHASES OF EVERY DISEASE

Dr. Hamer also discovered that, provided the conflict is resolved, every illness develops in two phases (Second Biological Law). During the first, or conflict-active phase (ca phase), the entire organism is on alert to deal with the conflict. While significant cellular changes are taking place at the physical level, the psyche and the autonomic nervous system are also trying to manage the unexpected situation. The organism enters a state of hyperactivity (sympathotonicity) and the mind is completely absorbed by the content of the conflict.

Sleep disturbances and loss of appetite are characteristic symptoms of this condition. Biologically this is crucial because the focus on the conflict content and the extra hours of wakefulness create the right environment for the conflict resolution process and finding a solution to the problem. The active-conflict phase is also called the “cold phase”.

Because blood vessels constrict when the body is in a state of stress, characteristic symptoms of the conflict-active phase are cold extremities (especially cold hands), chills, and cold sweats. The intensity of the symptoms depends, of course, on the magnitude of the conflict. If the person remains in an intense conflict-active phase for a long time, the condition can even be fatal.

Dr Hamer, however, proves beyond reasonable doubt that an organism can never die from its own cancer. The individual can die from mechanical complications caused by a tumor, for example if it blocks a vital organ such as the colon or the bile ducts. But cancer cells themselves cannot in any way cause death. In the New German Medicine – NGM the distinction between “benign” and “malignant” tumors loses its meaning. The term “malignant” is a constructed term (the same applies to cancer markers) that simply indicates that cellular reproductive activity has exceeded an arbitrarily chosen limit.

If the person dies during the active-conflict phase, it is usually due to loss of energy, weight loss, sleep deprivation, and emotional and mental exhaustion. Often it is the shocking diagnosis of cancer itself or a negative prognosis such as “you have six months to live!” that sends patients (and their loved ones) into a state of despair. With little to no hope and deprived of their vital energy, they literally melt away and eventually die of cachexia, an agonizing and painful process that is only hastened by conventional treatments.

If the patient has not undergone conventional treatments (especially chemotherapy or radiotherapy), NGI has a success rate of 95-98 percent. The irony is that these statistics about Dr. Hamer’s amazing success rates have been announced by the law enforcement authorities themselves. When Dr. Hamer was arrested in 1997 on charges of providing medical advice to three patients without a license, the police seized his patient files and gave them to him for processing.

Later, during the trial, a prosecutor was forced to admit that after five years, 6,000 out of 6,500 patients, mostly with “terminal” cancers, were still alive. With conventional treatments, the figures are generally the opposite. According to epidemiologist and biostatistician Dr. Ulrich Abel (Germany), “The success rates of most chemotherapies are appalling. There is no scientific evidence that chemotherapy can prolong the lives of patients suffering from the most common forms of cancer in any appreciable way. Chemotherapy for inoperable malignancies, such as 80% of all cancers, is a scientific dead end.” (Lancet 1991).

THE BODY HEALS ITSELF

The resolution of the conflict signals the beginning of the second phase of the biological program. Our emotions and our body immediately enter a healing phase, aided by the autonomic nervous system going into a state of “vagotonia.” During the healing phase, appetite returns, but we feel very tired (we may not be able to get out of bed). It is important during this phase to rest and provide the body with the necessary nutrients while our body tries to heal itself. The second phase is also called the “warm phase,” as in the vagotonia phase, vasodilation causes warm hands, feet, and skin.

With the resolution of the conflict, an immediate change is observed at the level of the affected organ. Cellular proliferation (volume growth controlled by the “primitive brain”) or cellular lysis (tissue loss controlled by the “new brain”) immediately ceases and the corresponding repair process begins. An area that died or ulcerated during the active conflict phase is now healed and replenished with new cells.

This replenishment is usually accompanied by potentially painful swelling, created by the edema that protects the tissues during the healing phase. Other common healing symptoms are hypersensitivity, itching, spasms (if muscle tissues are involved) and inflammation. Examples of “diseases” that only appear during the healing phase are, some skin disorders, hemorrhoids, laryngitis, bronchitis, arthritis, arteriosclerosis, bladder or kidney dysfunctions, certain liver diseases, as well as infections (see below).

Based on observations of cell proliferation (mitosis) and the generally accepted distinction between “benign” and “malignant” tumors, conventional medicine considers the natural reproduction of cells in tissues that are in the process of healing as “malignancy.” The IMD distinguishes two types of tumors. However, tumors are not divided into “good” and “malignant.” Instead, they are classified according to their histological type and the area of ​​the brain from which they originate and are controlled.

There are tumors that develop exclusively during the active conflict phase (lung tumors, colon tumors, liver tumors, uterine tumors, prostate tumors, etc.) and, conversely, tumors that arise as a result of the natural process of organ regeneration. As with tumors controlled by the “primordial brain”, the development of tumors during the therapeutic phase is neither random nor purposeful since cell proliferation stops as soon as tissue repair stops.

Testicular cancer, ovarian cancer, lymphoma, non-Hodgkin’s lymphoma, various types of sarcoma, carcinomas of the bronchi and larynx, as well as cervical cancer, are all curative in nature and are exclusively phenomena of the curative phase of the disease. Unless the curative process is interrupted by medication or relapse of the conflict, these tumors eventually shrink during the completion of the curative phase.

The second type of breast cancer, ductal carcinoma in situ (DCIS), also falls into the same category. While a cancer of the mammary glands is an indication that a woman is in the active phase of a conflict of concern, ductal cancer is a positive sign that the related conflict of separation (“my child or partner was taken from my breast”) has been resolved. No woman develops breast cancer for no reason! Nor is it a coincidence that cancer develops specifically in her right or left breast.

THE IMPORTANCE OF OUR BIOLOGICAL VERSATILITY

Dr Hamer discovered that our laterality determines whether a disease such as cancer develops on the right or left side of our body. The rule is this: a right-handed person reacts to a conflict involving his/her mother or child with the left side of his/her body, while he reacts to a conflict involving a “partner”, e.g. father, brother, relative, friend, colleague, etc., with the right side. For left-handed people, the opposite is true. There is always a cross-over relationship between the brain and the body, because each hemisphere of the brain (excluding the brain stem) controls the opposite side of the body.

The simplest way to identify our biological laterality is the clapping test. The upper hand is the dominant hand and shows whether we are right-handed or left-handed. In this way, a cancer of the right breast, a cyst in the left ovary, a skin disease on the right or left side (or on both sides), a paralysis on the left side of the body (e.g. after a stroke), give us a first indication as to “who” is involved in the initial conflict. More complex conflicts (and brain areas) we must also take into account the patient’s hormonal status in order to be able to accurately assess the situation.

THE BENEFICIAL ROLE OF MICROBIA

Another aspect of Dr Hamer’s research concerns the role of microbes in the development of diseases. His discoveries on the subject are as follows (Fourth Biological Law): Microbial organisms such as fungi, bacteria and viruses are active only during the therapeutic phase and the way they act follows the logic of the evolution of the species. Tuberculosis bacteria, for example, only inhabit tissues controlled by the “primitive brain”.

Their function during the therapeutic phase is to decompose tumors whose presence is no longer necessary, e.g. lung tumors, prostate tumors, uterine tumors, breast tumors, melanomas and mesotheliomas. Tuberculous bacteria are essential for the decomposition of excess “expendable cells” that over-developed for biological reasons during the active-conflict phase.

If there are no bacteria due to vaccination, antibiotic abuse or chemotherapy, the tumor cannot decompose as it should. As a result, it remains in place and calcifies, remaining completely harmless. However, if it is discovered accidentally during a medical examination, it can lead to an incorrect diagnosis of “cancer”, with all the ensuing risks of creating new conflicting shocks with new symptoms. By understanding the biological laws of the development of diseases, this possibility can be practically eliminated.

While bacteria break down tumor cells that have outlived their usefulness, viruses seem to be involved in the healing process of tissues controlled by the cerebral cortex (e.g. bronchi, nasal membranes, stomach walls, bile duct walls, and skin). Hepatitis, pneumonia, herpes, influenza, stomach viruses, are indications that an “intense” but normal process is taking place in the body.

Regarding the role of viruses, Dr. Hamer prefers to speak of “hypothetical viruses” since the existence of viruses has been questioned. This discovery is in line with previous findings showing that the process of healing and replenishing ulcerated or necrotic tissues continues to occur, even if the viruses associated with the tissues are absent.

The dilemma facing conventional medicine is that, failing to recognize the pattern of the two phases of any disease, it tends to consistently overlook the active conflict phase in examining the patient. Since microbes are active only during the therapeutic phase of the disease, and since microbial activity is accompanied by inflammation, fever, pus, secretions, and pain, microbes are considered malignant and the cause of diseases. However, microbes do not cause diseases. Ultimately, our body makes use of microbial organisms to optimize the therapeutic process. Microbes can, of course, be transmitted from person to person, but they remain inactive until the individual is in the therapeutic phase of the same type of conflict.

CHALLENGING THE THEORY OF METASTASIS

Based on the “NGI Ontogenic System of Tumors,” the widely held theory of metastasis that holds that cancer cells travel through the circulatory and lymphatic systems and create cancers at new sites is, according to Dr. Hamer, “pure academic fiction.” Cells in general and cancer cells in particular cannot in any way change their histological structure or penetrate the germinal layer threshold.

A lung cancer cell, for example, which is of endodermal origin, controlled by the “primordial brain” and proliferates during the active-conflict phase, cannot be transformed into a bone cell that is of mesodermal origin, controlled by the cerebral cortex (“new brain”), and disintegrates during the active-conflict phase. According to the “lung cancer metastasizes to bone” scenario, lung cancer cells would cause holes (i.e. osteolysis – the opposite of tumor) in a bone in the body.

We must also ask: why do cancer cells rarely “spread” to the nearest neighboring tissues, e.g. from the uterus to the cervix? If cancer cells travel through the circulatory system, why don’t blood donation services perform laboratory analyses to detect cancer cells in the donor’s blood? Why don’t we find multiple cancers in the blood vessel walls of cancer patients?

On August 19, 2004, the Canadian newspaper Globe and Mail published an article titled “Researchers Seek Blood Test for Breast Cancer.” The article contained several revealing statements: “The hunt for cancer cells in the circulatory system has been going on for ten years” and “until recently, there was no technology to remove any cancer cells from the millions of red and white blood cells in a bottle of human blood.” Besides the fact that this “hunt” seems to have no end (as the article testifies), doesn’t the article imply that the “metastasis” theory has been misleading the public and scaring millions of cancer patients to death for more than four decades now?

Dr Hamer does not deny the existence of secondary cancers. These secondary cancers, however, are not created by migrating cells that miraculously transform into a different type of cell, but by new conflict shocks. New conflict shocks (DHS) can be created by additional traumatic experiences that life brings or by diagnostic shocks. As already mentioned, an unexpected cancer diagnosis, or the announcement of a “metastasis” can trigger a fear-death shock (which causes lung cancer), or any other kind of “diagnostic shock”, creating new cancers in other parts of the body.

In many cases, patients never manage to reach the treatment phase, because the state of excessive stress in which they find themselves weakens them to such an extent that the chances of surviving highly toxic chemotherapy are very small.

The second most common cancer after lung cancer is bone cancer. Dr Hamer discovered that our bones are biologically linked to our self-confidence and self-esteem. So, when someone is told that they are suffering from a life-threatening illness, especially a “galloping cancer”, they translate it into their mind as: “now I am useless” and the bones next to the point where we feel “useless” begin to decalcify, in fact in the case of breast cancer this often happens in the area of ​​the sternum or ribs. As in the case of a broken bone, the purpose of this biological program (i.e. the “disease”) appears at the end of the therapeutic phase. When the repair phase is over, the bone will be much stronger at this point, ensuring that we will be much better equipped to cope in the event of a new “self-devaluation conflict.”

THE NATURE OF BRAIN TUMORS

Once the conflict is resolved, the brain injury – along with the soul and the organ – also enters the healing phase. As with any wound that is in the healing phase, edema (fluid collects) develops around the injury to protect the recovering neural tissue. In a CT scan of the brain, the changes are clearly recognizable: the clear concentric circles now appear indistinct, indistinct, and dark, submerged in the edema.

At the peak of the healing phase, when the cerebral edema has reached its maximum, the brain triggers a short-term, powerful impulse that expels the edema. In the terminology of NG, this reverse regulation is called an “Epileptic Seizure” (ES). During this seizure, the entire organism briefly returns to a state of sympathotonicity, i.e. the individual re-experiences the symptoms of the active-conflict phase such as cold sweats, cold extremities, tachycardia, and nausea.

The intensity and duration of this pre-programmed crisis depends on the intensity and duration of the conflict that preceded it. Heart attacks, strokes, asthma attacks and epileptic seizures are just a few examples of the symptoms of this critical turning point. The type of this “crisis” always depends on the nature of the conflict and the specific area of ​​the brain that is associated with it.

After the edema has subsided, glial tissue – the connective brain tissue that provides structural support to neurons – gathers in the area to help revive the neurons affected by the concussion shock (DHS). It is precisely this natural accumulation of glial tissue that conventional medicine calls a “brain tumor”, with often disastrous consequences for the patient. Dr Hamer showed as early as 1981 that a “brain tumor” is not a disease in the literal sense of the term, but a symptom of the healing phase that runs parallel in the organ (which organ is controlled by the corresponding area of ​​the brain that is simultaneously going through its healing phase). “Metastatic brain cancers” therefore do not exist.

THERAPY ACCORDING TO THE NEW GERMAN MEDICINE

The first step in NGI is to give the patient an understanding of the biological nature of a symptom, e.g. a specific cancer, in relation to its psychological cause. A brain CT scan and the patient’s complete medical history are vital to determine whether the patient is still in the active conflict phase or is already in the therapeutic phase. If still in the active conflict phase, the goal is to identify the initial conflict shock (DHS) and develop a strategy for resolving the conflict. It is important to prepare the patient for the therapeutic symptoms that will follow as well as for possible complications that may arise.

These symptoms are very predictable! Dr. Hamer’s findings give us – for the first time in the history of medicine – a system on which we can rely not only to understand, but also to predict the development and symptoms of any disease. This is true preventive medicine, an aspect of the New German Medicine that we must not stop emphasizing. True prevention presupposes an understanding of the real cause of a disease, and Dr. Hamer’s research gives us this in wonderful detail. By understanding the “Five Biological Laws” of the causes and therapeutic process of diseases, we are freed from the fear and panic that accompany the appearance of symptoms. Knowledge is indeed power. But in this case, it also saves lives.

@ Caroline Markolin, Ph.D is a NGM teacher, trained and certified by Dr. Hamer. She lives in Canada and offers NGM seminars regularly in Montreal and Vancouver, Canada. For more information on NGM, visit http://learninggnm.com

The article was first published in the magazine EXPLORE! Vol. 6/Nr. 3 May 2007 /on miastala.com 2009 /on tvxs.gr 2011

The Strange Dr Ryke Geerd Hamer has passed away

Although Dr Ryke Geerd Hamer passed away on 2-7-2017, his precious legacy is alive and present, like that of all truly Great People! There are those modest doctors like Salomon Sellam, Eduard Van den Bogaert or Olivier Soulier who have been shaped by Dr Hamer. Also, doctor Alain Scohy states that his “medicine of the 3rd millennium” is inspired by Dr Hamer. Psychotherapists like Christian Flèche, Josie Kromer, Daniella Conti have also been inspired by the German Pioneer. Dr. Robert Guinée was also very close to Dr Hamer who trained many medical students while the “holistic Biology” of Dr Claude Sabbah who has trained over 10,000 people in seminars, comes almost entirely from Dr Hamer’s “New Medicine”.

The latter two doctors have now retired, but many of their students, doctors today such as Gérard Athias and Jean-Claude Fajeau, continue on the lines drawn by the deceased. Other treating doctors have created schools and institutes where the method and the New Medicine of Dr Hamer are taught. Under various names such as “biological decoding”, “Psychobiology”, “Clinical Psychosomatics” etc. the Hamerian teaching continues. There are several doctors in Greece who are trained and apply the New German Medicine of Dr Hamer, for further research on the subject.

Thanks to Ryke Geerd Hamer and his discoveries, modern man is now able to perceive the deep intelligence of Nature and discern the way it works. It is nothing new, but a primordial knowledge that they deliberately and maliciously seek to deprive us of, distorting it and therefore – and unfortunately – only the Functionally Literate Man will enjoy the benefits of this knowledge, which is potentially for everyone.

With a simple parallel, I can say that, just as yoga and meditation are beneficial for the body, offering flexibility of the spine, strong organs, correct breathing, bliss, self-knowledge, etc., so too New German Medicine is a kind of yoga of the soul, which is addressed to everyone, but its benefits are enjoyed only by those who ARE SOUL.

In February 2012, Dr Hamer published his new book entitled “Archaic Melodies”. The reason for this was the discovery years ago by the Italian music professor Giovanna Conti that certain classical works by great musicians express Dr Hamer’s 2nd Biological Physical Law; the law of the biphasic nature of “diseases” and that a song he had written in 1976 also displays this biphasic nature. He wrote a related book entitled “The biological meaning of Music” and in Italian: “Per una Musica biologicamente sensata”. Shortly after the publication of Dr Hamer’s book, a young girl was instantly cured of chronic bronchitis by listening to Dr Hamer’s song non-stop for three days and nights (!) Later, hundreds of other patients, some seriously ill, reported similar therapeutic results.

Thus, the book was rewritten by Dr Hamer, expanded (over 300 pages) under the new title “My Student” (12/2013) with detailed reports of patients who were cured by listening to the song. Six months later (6/2014) a new (!) expanded edition follows, over 700 pages, with new observations and recorded cases! The song seems to have inexplicable (positive) effects on both phases of the Significant Biological Special Programs.

This video describes the discovery that according to Dr Hamer is expected to save the lives of even more people. Let us keep in mind that in Greece from 2010-2017++, the number of more or less obviously sick people (mentally and/or physically), as well as deaths (heart attacks, etc.) has soared to unprecedented heights and without any sign of or forecast for any decline. If “German Therapeutics” (until 2010 it was called “German New Medicine”) is able to help to such an extent, as is detailed in other videos, then this help is optimized through this song.

With his statement that music can have beneficial or even life-saving effects, both in the Active Conflict Phase and in the Therapeutic Phase, Dr. Hamer surpasses himself, because he now directly admits that “oscillations” (here sound vibrations) have an effect on health and illness, something that is already known.

This song was given free of charge by Dr Hamer to patients all over the world.

https://youtube.com/watch?v=C3DtuKpP8OQ%3Ffeature%3Doembed

STRAVOS IS THE OLD MAN, STRAVAS IS ARMENIZED

This article (and all related articles on terrapapers) is informative, it is another contribution, a trigger for further research into the general discussion, about pre-medicine and its suffocating embrace with PROFIT of any kind, as well as the departure from the “Hippocratic Oath” which is now obvious. In no case is it a recommendation or an exhortation to avoid systemic chemical treatments since in some cases they are considered mandatory and one-way. But always and universally by everyone? This is our question.

The targeting concerns the exaggeration that we often see in the approach to this issue and in the attention and “METRON ARISTON” according to the ancient Greek saying that scientists and researchers in the field of health need to demonstrate as “producers” of solutions and patient consumers as users and recipients of services and suggestions that are proposed to them preventively or not for their health.

Observing the Holophanerus and Differentiation saves us from many troubles.

Non-differentiation (grouping) is a main characteristic of the insane.

D I N C I T I N G, differentiation and not grouping is the main characteristic of rationality.

“Pre-medicine, or conventional medicine, is an unscientific mush, based on five thousand unproven hypotheses. It is based on a Judeo-Christian dualistic belief system, which divides everything into “good” and “bad”, into “benign” and “malignant” and which forms a mixture of beliefs without any scientific basis . All changes, sympathetic-tonic and parasympathetic-tonic changes, were declared “bad”. Thanks to New German Medicine, which is not based on any hypothesis whatsoever and is therefore strictly scientific, we know that every so-called “disease” is in reality one of the two phases of the Special Biological Program (Senseful Biological Specialprogram, SBS) that comes to restore a rupture that the body is going through on a physical-psychological level: either the “cold” sympathetic phase of the active rupture, or the “warm” parasympathetic phase of healing (= termination of the rupture).

Chemotherapy is a fraud, it is simply poisoning with the aim of exterminating patients. No doctor takes it for himself or his family and no Jew in the world ever takes chemotherapy. The mortality rate of chemotherapy, according to the Heidelberg Cancer Research Center, is 98%!!!

Normally, 98% of humans and animals survive such a Special Biological Program (SBS). In conventional medicine, most of these SBSs – not just cancer – are treated with toxic chemo-“therapy” and morphine, while 98% of patients die. In Nature, animals survive Special Biological Programs of recovery, such as cancer, without any drug treatment, by 95%. Humans can also survive an SBS by 98%, although they cannot use their instincts like animals. Why do patients die with pre-medicine (conventional medicine)? They die because of the panic that the doctors themselves create in them! “You have cancer and you will not live much longer.” Panic causes more and more SBSs, and so on. But, 98% could survive without drugs and without panic, of course, because Nature has perfected its Special Biological Recovery Programs, over millions of years” Dr Ryke Hamer

@Eleonora Trelawny /miastala.com 2009 – 2017

Disclaimer

All information on afipnisi.com is for educational purposes only. afipnisi.com does not provide medical advice. If you suspect a medical problem or need professional advice, please consult a doctor. *

Dr Ryke Geerd Hamer: Ασθένεια, η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων».

«Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Dr Ryke Geerd Hamer είναι ο εξής: Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού Ryke Geerd Hamer, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής» Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ

Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.

Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου.
Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Dr Hamer ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Όσο, δηλαδή, η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο!!!

Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον Dr Hamer και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως «αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες»: Ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ.

Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του Dr Hamer στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Dr Hamer είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Dr Hamer, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων».

Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν… “μαγικές”.

Για να το καταλάβουμε αυτό, ο Dr Hamer έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της. Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει: τον κυνηγό.

Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές, εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη, εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά. Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού, κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο.

Βρισκόμαστε, λέει ο Dr Hamer, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση, ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα.

Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.

Συμπέρασμα: Χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό, τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού!

Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο.

Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ. Ας σημειώσουμε, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Dr Hamer αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.

Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές

Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν.

Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία.

Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα. Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο, θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία. Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική.

Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σας προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο.

Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική, και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας.

Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική. Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής.

Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: “αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ, δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω” και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…

Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων.

Μαντεύετε τη συνέχεια, αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό, που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει.

Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.

Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων, στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.

Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε;

Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» (αναζήτησε το άρθρο του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ) έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας.

Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο.

Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε.

Πώς; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει, το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του με σεβασμό, να τολμά να αντιπαρατίθεται με φιλότητα στους άλλους, να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν…

>Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας: πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουν μίση και μνησικακίες, μένουν μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθάνονται βέβαια ότι κάτι δεν ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουν πώς να ξεφύγουν. Συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα.

Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε. Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.

>Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας: Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα, να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.

Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε, στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)]. Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

>Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους: Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.

Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος, θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει. Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

>Να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι: συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.

Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να επικρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά, η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.

>Οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα: Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα, επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η Δ Ρ Α Σ Η είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.

>Να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη.

Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

>Να συγχωρούμε: τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα.

Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και επίγνωση, πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Συμπεράσματα

Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα … Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια.

Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο, η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη. Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε;Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.

@Jean-Jacques Crevecoeur

ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ (ΝΓΙ) – Το Ιατρικό Πρότυπο του

Στις 18-8- 1978, ο Dr Ryke Geerd Hamer, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο διευθυντής παθολόγος της ογκολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου του Μονάχου στην Γερμανία, έλαβε την συνταρακτική είδηση πως ο γιος του Ντιρκ είχε πυροβοληθεί. Ο Ντιρκ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1978. Λίγους μήνες αργότερα, ο Dr. Χάμερ διαγνώσθηκε με καρκίνο των όρχεων. Επειδή ποτέ δεν είχε ασθενήσει σοβαρά, αμέσως υπέθεσε πως η εμφάνιση του καρκίνου, ίσως και να σχετίζεται με την τραγική απώλεια του γιου του.

Ο θάνατος του Ντιρκ και η προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο τον ώθησε να διερευνήσει το προσωπικό ιστορικό των ασθενών του. Σύντομα ανακάλυψε πως όπως και εκείνος, είχαν και αυτοί ζήσει κάποιο εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός πριν από την εμφάνιση του καρκίνου. Η παρατήρηση αυτής της νοητικο-σωματικής σχέσης δεν τον εξέπληξε καθόλου. Πολυάριθμες μελέτες είχαν ήδη δείξει πως ο καρκίνος, όπως και άλλες ασθένειες, συχνά παρουσιάζεται μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός.

Ο Dr Hamer όμως προχώρησε την έρευνά του κατά ένα κοσμοϊστορικό βήμα. Ακολουθώντας την υπόθεση πως όλες οι σωματικές λειτουργίες ελέγχονται από τον εγκέφαλο, ανέλυσε τις αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου των ασθενών του και τις αντιπαρέβαλε με το ιατρικό ιστορικό τους. Τότε ανακάλυψε πως κάθε ασθένεια -όχι μόνο ο καρκίνος- ελέγχεται από την δική του συγκεκριμένη περιοχή στον εγκέφαλο και συνδέεται με κάποιο πολύ συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο, «συγκρουσιακό σοκ» (conflict shock). Το αποτέλεσμα της έρευνάς του είναι ένας επιστημονικός χάρτης που απεικονίζει την βιολογική σχέση ψυχής – εγκεφάλου με τα όργανα και τους ιστούς του συνόλου του ανθρώπινου σώματος. Ο «Επιστημονικός Χάρτηw της ΝΓΙ είναι ήδη διαθέσιμος στην Αγγλική γλώσσα.

Ο Dr Hamer ονόμασε τελικά τα ευρήματά του «Οι Πέντε Βιολογικοί Νόμοι της Νέας Ιατρικής», επειδή αυτοί οι βιολογικοί νόμοι, που ισχύουν στην περίπτωση κάθε ασθένειας, προσφέρουν μια εντελώς νέα κατανόηση των αιτιών, της ανάπτυξης και της φυσικής διαδικασίας ίασης των ασθενειών. (Ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό παρερμηνειών των ανακαλύψεών του και με σκοπό να διαφυλάξει την ακεραιότητα και αυθεντικότητα της επιστημονικής του εργασίας, ο Dr Hamer έχει πλέον νομικά κατοχυρώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του υπό την ονομασία Νέα Γερμανική Ιατρική (ΝΓΙ) (German New Medicine® GNM). Ο όρος «Νέα Ιατρική» (New Medicine) δεν ήταν δυνατό να κατοχυρωθεί διεθνώς.

Το 1981, ο Dr. Hamer παρουσίασε τα ευρήματά του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen ως μετα-διδακτορική διατριβή. Όμως, μέχρι σήμερα το Πανεπιστήμιο έχει αρνηθεί να προβεί σε δοκιμές επαλήθευσης της έρευνας του Dr Hamer παρά το γεγονός ότι υποχρεούται νομικά να το κάνει. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περίπτωση στην ιστορία των πανεπιστημίων. Ομοίως η επίσημη ιατρική κοινότητα αρνείται να αποδεχθεί τις ανακαλύψεις του παρά τις 30 επιστημονικές επαληθεύσεις τους τόσο από ανεξάρτητους ιατρούς όσο και από επαγγελματικούς ιατρικούς συλλόγους.

Λίγο καιρό μετά την κατάθεση της διατριβής του, του επιδόθηκε τελεσίγραφο από την Πανεπιστημιακή κλινική στην οποία εργαζόταν, να αποποιηθεί τις ανακαλύψεις του, ειδάλλως δεν θα του ανανεωνόταν το συμβόλαιο συνεργασίας του με αυτήν. Το 1986, παρότι η επιστημονική του εργασία δεν είχε ποτέ καταγγελθεί επίσημα, πόσο μάλλον αποδειχθεί λανθασμένη, του αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος με το πρόσχημα της άρνησής του να συμμορφωθεί με τις αρχές της κλασσικής ιατρικής. Παρ’ όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει την έρευνά του. Μέχρι το 1987 κατάφερε να επεκτείνει τις ανακαλύψεις του ώστε να καλύπτουν πρακτικά σχεδόν κάθε γνωστή στην ιατρική ασθένεια.

Ο Dr Hamer έχει διωχθεί και παρενοχληθεί για πάνω από 25 χρόνια, ιδιαίτερα από τις Γερμανικές και Γαλλικές αρχές. Από το 1977 ο Dr Hamer ζούσε εξόριστος στην Ισπανία όπου συνέχισε τις έρευνές του και τη μάχη για την επίσημη αναγνώριση της «Νέας Ιατρικής». Όσο όμως το καθηγητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου του Τούμπινγκεν συνέχιζε την παρελκυστική τακτική του, οι ασθενείς όλου του κόσμου θα στερούνται των ευεργετημάτων των επαναστατικών ανακαλύψεων του Dr Hamer.

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ

Ο Dr Hamer απέδειξε ότι «κάθε ασθένεια προκαλείται από ένα συγκρουσιακό σοκ που βρίσκει το άτομο παντελώς απροετοίμαστο» (Πρώτος Βιολογικός Νόμος). Προς τιμή του γιου του, ο Dr Hamer ονόμασε αυτό το απρόσμενο στρεσογόνο γεγονός Σύνδρομο Ντιρκ Χάμερ ή DHS (Dirk Hamer Syndrome). Από ψυχολογική άποψη, το DHS είναι ένα πολύ προσωπικό γεγονός διαμορφωμένο από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες, τις αδυναμίες μας, τις προσωπικές μας αντιλήψεις, τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Όμως, το DHS δεν είναι απλά μια ψυχολογική εμπειρία, αλλά περισσότερο μια βιολογική σύγκρουση που πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους.

Τα ζώα βιώνουν αυτά τα βιολογικά σοκ με όρους πραγματικούς, για παράδειγμα, μέσα από την ξαφνική απώλεια της φωλιάς ή της εδαφικής περιοχής τους, την απώλεια ενός νεοσσού, τον χωρισμό από το ταίρι ή την αγέλη τους, μέσα από μια απροσδόκητη απειλή λιμοκτονίας, ή από αιφνίδιο φόβο θανάτου. Επειδή όμως μέσω των αιώνων ο ανθρώπινος νους ανέπτυξε την ικανότητα της αφηρημένης σκέψης, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να βιώσουμε αυτές τις βιολογικές συγκρούσεις και με μεταφορικό τρόπο.

Ένας άντρας ας πούμε, μπορεί να βιώσει ως «σύγκρουση εδαφικής απώλειας» την απροσδόκητα απώλεια της οικίας ή της εργασίας του. Μια γυναίκα μπορεί να βιώσει μια έντονη ανησυχία για την υγεία ενός μέλους της οικογένειας ως «σύγκρουση φωλιάς» Μία «σύγκρουση εγκατάλειψης» μπορεί να πυροδοτηθεί μέσα από ένα αναπάντεχο διαζύγιο ή από επείγουσα μεταφορά στο νοσοκομείο. Τα παιδιά συχνά βιώνουν ως «σύγκρουση χωρισμού» την επιστροφή της μητέρας τους στη δουλειά ή τον χωρισμό των γονιών τους.

Αναλύοντας χιλιάδες αξονικές τομογραφίες εγκεφάλων (CT) σχετικές με τα ιστορικά των ασθενών του, ο Dr Hamer ανακάλυψε πως την στιγμή που ο ασθενής υφίσταται το DHS, το σοκ επηρεάζει μία συγκεκριμένη και προκαθορισμένη περιοχή του εγκεφάλου δημιουργώντας μια «κάκωση» που είναι ορατή στην αξονική τομογραφία ως μια σειρά ευδιάκριτων ομόκεντρων κύκλων (το 1989, η Siemens, εταιρεία που κατασκευάζει αξονικούς τομογράφους, πιστοποίησε ότι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι δεν ήταν τεχνουργήματα του τομογράφου).

Τη στιγμή του συγκρουσιακού σοκ, τα εγκεφαλικά κύτταρα που επηρεάζονται μεταφέρουν το σοκ στο αντίστοιχο όργανο, που με τη σειρά του αντιδρά με μια εντελώς προκαθορισμένη αλλοίωση. Ο λόγος για τον οποίο συγκεκριμένες συγκρούσεις είναι άρρηκτα δεμένες με καθορισμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ότι κατά τη διάρκεια της ιστορικής μας εξέλιξης, κάθε τμήμα του εγκεφάλου προγραμματίστηκε ώστε να αντιδρά άμεσα σε συγκρούσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωσή μας.

Και ενώ ο «αρχέγονος εγκέφαλος» (στέλεχος και παρεγκεφαλίδα) είναι προγραμματισμένος να αντιμετωπίζει ζητήματα επιβίωσης που αφορούν την αναπνοή, την τροφή, ή την αναπαραγωγή, ο «νέος εγκέφαλος» (ο εγκεφαλικός φλοιός) είναι κωδικοποιημένος με πιο εξελιγμένα ζητήματα όπως εδαφικές συγκρούσεις, συγκρούσεις χωρισμού, συγκρούσεις ταυτότητας και αυτό-υποτίμησης.

Η ιατρική έρευνα του Dr Hamer είναι στενά συνδεδεμένη με την επιστήμη της εμβρυολογίας, καθόσον το κατά πόσο το όργανο αντιδρά σε μια σύγκρουση με δημιουργία όγκου, με καταστροφή ιστών, ή λειτουργική απώλεια, καθορίζεται από την εμβρυϊκή βλαστική στοιβάδα από την οποία προέρχονται τόσο το όργανο όσο και ο αντίστοιχός εγκεφαλικός ιστός (Τρίτος Βιολογικός Νόμος).

Το «Οντογενετικό Σύστημα Όγκων» της ΝΓΙ μας εξηγεί πως όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», που προέρχονται από το ενδόδερμα ή το «αρχέγονο» μεσόδερμα, όπως οι πνεύμονες, το συκώτι, το κόλον, ο προστάτης, η μήτρα, το χόριο, τα πλευρά, το περιτόναιο, το περικάρδιο, οι αδένες των μαστών κ.λπ. πάντα αντιδρούν στο συγκρουσιακό σοκ με πολλαπλασιασμό κυττάρων. Οι όγκοι αυτών των οργάνων συνεπώς, αναπτύσσονται αποκλειστικά κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase) -που ξεκινά με το DHS.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του πνεύμονα. Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα, είναι μια «σύγκρουση φόβου-θανάτου», γιατί σε βιολογικούς όρους ο πανικός θανάτου συνδέεται με την αδυναμία αναπνοής. Με το σοκ του φόβου-θανάτου οι κυψελίδες των πνευμόνων, που ρυθμίζουν την αναπνοή, αρχίζουν άμεσα να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας ένα πνευμονικό όγκο. Αντίθετα με την κλασσική ιατρική άποψη, αυτός ο πολλαπλασιασμός πνευμονικών κυττάρων δεν είναι μια άσκοπη διεργασία. Υπηρετεί συγκεκριμένο βιολογικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την αύξηση της χωρητικότητας των πνευμόνων ώστε να βελτιστοποιηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του οργανισμού.

Οι αναλύσεις των αξονικών τομογραφιών εγκεφάλου που έγιναν από τον Dr Hamer δείχνουν ότι κάθε άτομο με καρκίνο του πνεύμονα επιδεικνύει μία χαρακτηριστική διάταξη ευκρινών ομόκεντρων κύκλων στην αντίστοιχη περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου και ότι κάθε ασθενής έχει ζήσει έναν εντελώς αναπάντεχο πανικό φόβου-θανάτου πριν την εκδήλωση του καρκίνου. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η σύγκρουση φόβου-θανάτου πυροδοτήθηκε από μια διάγνωση καρκίνου την οποία το άτομο εξέλαβε ως «θανατική καταδίκη». Δεδομένου ότι το κάπνισμα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία διεθνώς, αυτή η ανακάλυψη ρίχνει νέο φως στην αινιγματική αύξηση του καρκίνου των πνευμόνων «του υπ’ αριθμόν ένα δολοφόνου» και αμφισβητεί ευθέως πως το κάπνισμα είναι αφ’ εαυτού αιτία του καρκίνου των πνευμόνων.

Ο αδενοειδής καρκίνος του μαστού, σύμφωνα με τα ευρήματα του Dr Hamer, είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης-ανησυχίας «μητέρας-παιδιού» ή «συντρόφου». Αυτοί οι τύποι σύγκρουσης επιδρούν πάντα στον «αρχέγονο εγκέφαλο» στην περιοχή που ελέγχει τους γαλακτοποιούς αδένες. Μία γυναίκα μπορεί να βιώσει μια σύγκρουση «μητέρας-παιδιού» όταν το παιδί της τραυματιστεί ξαφνικά ή ασθενήσει σοβαρά. Κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης, τα κύτταρα του γαλακτοποιού αδένα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, δημιουργώντας έναν όγκο.

Ο βιολογικός σκοπός του πολλαπλασιασμού των κυττάρων είναι η αύξηση της ικανότητας παροχής μητρικού γάλατος στο παιδί που υποφέρει ώστε να επιταχυνθεί η ίασή του. Κάθε γυναίκα όπως και κάθε θηλαστικό, γεννιέται με αυτό το πανάρχαιο βιολογικό πρόγραμμα. Πληθώρα περιπτωσιολογικών μελετών του Dr Hamer δείχνουν πως γυναίκες, ακόμα και όταν δεν θηλάζουν, ανέπτυξαν όγκο των γαλακτοποιών αδένων λόγω μιας έμμονης ανησυχίας για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, ένα παιδί που βρίσκεται σε δυσκολία, έναν γονέα που ασθενεί, ή έναν αγαπημένο φίλο/φίλη για τον οποίον έχει πραγματικά λόγο να ανησυχεί.

Αυτά που έχουν ειπωθεί για τον καρκίνο των πνευμόνων και των μαστών έχουν επίσης εφαρμογή και σε όλους τους άλλους καρκίνους που προέρχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Ο καθένας απ’ αυτούς πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο συγκρουσιακό σοκ που ενεργοποιεί ένα «Σημαντικό Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα» (Significant Biological Special Program – SBS) (Πέμπτος Βιολογικός Νόμος) που επιτρέπει στον οργανισμό να αντιπαρέρχεται τον καθημερινό τρόπο αυτόματης λειτουργίας του και να διαχειρίζεται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σε κάθε τύπο σύγκρουσης αντιστοιχεί ένα σημείο του εγκεφάλου
το οποίο συντονίζει το συγκεκριμένο βιολογικό πρόγραμμα.

Ενώ τα όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» δημιουργούν όγκους κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, το αντίθετο συμβαίνει με όλα τα όργανα που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό του «νέου εγκεφάλου». Όσον αφορά τον εμβρυϊκό φλοιό, όλα τα όργανα και όλοι οι ιστοί (ωοθήκες, όρχεις, κόκαλα, λεμφαδένες, επιδερμίδα, τράχηλος της μήτρας, βρόγχοι, στεφανιαία αγγεία, γαλακτοφόροι πόροι κ.λ.π.) που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό προέρχονται από το εκτόδερμα και το νεοεγκεφαλικό μεσόδερμα. Την στιγμή του συγκρουσιακού σοκ το όργανο που αντιστοιχεί βιολογικά σε αυτό απαντάει με εκφυλισμό κυττάρων. Η νέκρωση των ωοθηκών ή των όρχεων, η οστεοπόρωση, ο καρκίνος των οστών, τα στομαχικά έλκη, για παράδειγμα, είναι καταστάσεις που συμβαίνουν μόνο ενώ το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικού στρες που σχετίζεται με το αντίστοιχο συγκρουσιακό σοκ. Όπως αναμένεται, αυτή η απώλεια ιστών έχει το βιολογικής σκοπό της.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ιστό της εσωτερικής επιφάνειας των γαλακτοφόρων πόρων. Εφόσον το πλακώδες επιθήλιο τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων αναπτύσσεται πολύ αργότερα από τους γαλακτοπαραγωγούς αδένες, η λειτουργία των νεότερων αυτών ιστών ελέγχεται από ένα νεότερο τμήμα του εγκεφάλου δηλ. από τον εγκεφαλικό φλοιό. Η βιολογική σύγκρουση που αντιστοιχεί στο εσωτερικό τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων είναι η «σύγκρουση χωρισμού» τον οποίο βιώνει η γυναίκα ως «μου πήραν το παιδί μου ή τον σύντροφό μου από το στήθος».

Ένα θηλυκό θηλαστικό μπορεί να βιώσει την ίδια σύγκρουση αν σκοτωθεί ή χαθεί το νεογνό του. Ως φυσική αντίδραση στην σύγκρουση χωρισμού ο ιστός των τοιχωμάτων των γαλακτοφόρων πόρων αρχίζει να δημιουργεί ελκώσεις. Ο σκοπός αυτής της απώλειας ιστών είναι η αύξηση της διαμέτρου των γαλακτοφόρων πόρων, ώστε το γάλα που δεν χρησιμεύει πλέον να μπορεί να αποστραγγιστεί ευκολότερα αντί να μαζεύεται στο στήθος.

Κάθε γυναικείος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος με αυτήν τη βιολογική αντίδραση. Επειδή το γυναικείο στήθος είναι, μιλώντας με βιολογικούς όρους, συνώνυμο με την γαλουχία και την φροντίδα, οι γυναίκες βιώνουν αυτές τις συγκρούσεις σε περίπτωση αιφνίδιων χωρισμών από κάποιον για τον οποίο νοιάζονται έντονα. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φυσικά συμπτώματα κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, εκτός ίσως από μια περιστασιακή ελαφρά αίσθηση «τραβήγματος» στο στήθος.

ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Ο Dr Hamer ανακάλυψε επίσης, πως με την προϋπόθεση της επίλυσης της σύγκρουσης κάθε ασθένεια εκτυλίσσεται σε δύο φάσεις (Δεύτερος Βιολογικός Νόμος). Κατά την πρώτη, ή αλλιώς φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase – ca phase), όλος ο οργανισμός βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση. Την ώρα που σημαντικές κυτταρικές αλλαγές δρομολογούνται στο σωματικό επίπεδο, η ψυχή και το αυτόνομο νευρικό σύστημα προσπαθούν επίσης να διαχειριστούν την απροσδόκητη κατάσταση. Ο οργανισμός μπαίνει σε κατάσταση υπερέντασης (συμπαθητικοτονία) και ο νους απορροφάται πλήρως από το περιεχόμενο της σύγκρουσης.

Οι διαταραχές ύπνου και η έλλειψη όρεξης είναι χαρακτηριστικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης. Βιολογικά αυτό είναι ζωτικής σημασίας γιατί η εστίαση στο περιεχόμενο της σύγκρουσης και οι επιπλέον ώρες εγρήγορσης δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για την διεργασία επίλυσης της σύγκρουσης και την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Η φάση ενεργούς-σύγκρουσης αποκαλείται και «ψυχρή φάση».

Επειδή τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση άγχους, χαρακτηριστικά συμπτώματα της φάσης-ενεργούς- σύγκρουσης είναι τα κρύα άκρα (ειδικά τα κρύα χέρια) τα ρίγη και ψυχρές εφιδρώσεις. Η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται φυσικά από το μέγεθος της σύγκρουσης. Αν το άτομο παραμείνει σε μια έντονη φάση ενεργούς- σύγκρουσης επί μακρόν, η κατάσταση μπορεί και να αποβεί μοιραία.

Ο Dr Hamer όμως αποδεικνύει πέραν λογικής αμφιβολίας πως ένας οργανισμός δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει από τον ίδιο τον καρκίνο του. Το άτομο μπορεί να πεθάνει από μηχανικές επιπλοκές που προκαλεί ένας όγκος, αν για παράδειγμα αποφράξει ένα ζωτικό όργανο όπως το κόλον ή τους χοληφόρους πόρους. Όμως δεν μπορούν με κανέναν τρόπο τα καρκινικά κύτταρα από μόνα τους να προκαλέσουν τον θάνατο. Στην Νέα Γερμανική Ιατρική – ΝΓΙ η διάκριση ανάμεσα στους «καλοήθεις» και στους «κακοήθεις» όγκους χάνει το νόημά της. Ο όρος «κακοήθης» είναι ένας κατασκευασμένος όρος (το ίδιο ισχύει για τους καρκινικούς δείκτες) που απλά δείχνει πως η κυτταρική αναπαραγωγική δράση έχει ξεπεράσει ένα αυθαίρετα επιλεγμένο όριο.

Αν το άτομο πεθάνει κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης αυτό γίνεται συνήθως λόγω απώλειας ενέργειας, απώλειας βάρους, στέρησης ύπνου και συναισθηματικής και νοητικής εξάντλησης. Συχνά είναι η ίδια η συγκλονιστική διάγνωση καρκίνου ή μια αρνητική πρόγνωση του τύπου -«σου μένουν έξι μήνες ζωής!» – που φέρνουν τους ασθενείς (και τους αγαπημένους τους) σε κατάσταση απελπισίας. Με ελάχιστη ως καμία ελπίδα και στερημένοι από τη ζωτική τους ενέργεια, κυριολεκτικά λειώνουν και τελικά πεθαίνουν από καχεξία, μια αγωνιώδη και επίπονη διαδικασία που απλά επιταχύνεται από τις συμβατικές θεραπευτικές αγωγές.

Αν ο ασθενής δεν έχει υποβληθεί σε συμβατικές θεραπείες (και ιδίως χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία), η ΝΓΙ έχει ποσοστά επιτυχίας 95-98 τοις εκατό. Η ειρωνεία είναι πως αυτές οι στατιστικές για τα καταπληκτικά ποσοστά επιτυχίας του Dr Hamer έχουν ανακοινωθεί από τις ίδιες τις διωκτικές αρχές. Όταν ο Dr Hamer συνελήφθη το 1997 με την κατηγορία της παροχής ιατρικών συμβουλών σε τρεις ασθενείς χωρίς άδεια, η αστυνομία κατάσχεσε τους φακέλους των ασθενών του και τους έδωσε για επεξεργασία.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης ένας εισαγγελέας αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως μετά από παρέλευση πέντε χρόνων 6000 από 6500 ασθενείς, στην πλειοψηφία με «καταληκτικούς» καρκίνους βρίσκονταν ακόμα εν ζωή. Με τις συμβατικές θεραπείες οι αριθμοί είναι σε γενικές γραμμές ακριβώς αντίθετοι. Σύμφωνα με τον επιδημιολόγο και βιοστατιστικολόγο Dr. Ούλριχ Άμπελ (Γερμανία) «Τα ποσοστά επιτυχίας των περισσοτέρων χημειοθεραπειών είναι φρικτά. Δεν υπάρχουν επιστημονικά πειστήρια για την δυνατότητα της χημειοθεραπείας να παρατείνει καθ’ οιονδήποτε αισθητό τρόπο της ζωές των ασθενών που πάσχουν από τις πιο κοινές μορφές καρκίνου. Η Χημειοθεραπεία για κακοήθειες μη εγχειρήσιμες, όπως είναι το 80% όλων των καρκίνων, είναι επιστημονικός κρανίου τόπος.» (Lancet 1991).

TO ΣΩΜΑ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ

Η επίλυσης της σύγκρουσης σηματοδοτεί την αρχή της δεύτερης φάσης του βιολογικού προγράμματος. Τα συναισθήματά μας και ο οργανισμός μας μπαίνουν αμέσως σε φάση ίασης που υποβοηθείται από το πέρασμα του αυτόνομου νευρικού συστήματος σε κατάσταση «βαγοτονίας». Κατά την φάση ίασης επανέρχεται η όρεξη, όμως νιώθουμε μεγάλη κούραση (μπορεί και να μην μπορούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι). Είναι σημαντικό σ’ αυτήν την φάση να ξεκουραζόμαστε και να προμηθεύουμε τον οργανισμό με τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά ενώ το σώμα μας προσπαθεί να θεραπευτεί. Η δεύτερη φάση αποκαλείται και «θερμή φάση», καθώς στη φάση της βαγοτονίας η αγγειοδιαστολή προκαλεί ζεστά χέρια, ζεστά πόδια και ζεστή επιδερμίδα.

Με την επίλυση της σύγκρουσης παρατηρείται και μια άμεση αλλαγή στο επίπεδο του πάσχοντος οργάνου. Ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός (αύξηση όγκου ελεγχόμενη από τον «αρχέγονο εγκέφαλο») ή η κυτταρική λύση (απώλεια ιστών ελεγχόμενη από τον «νέο εγκέφαλο») παύει αμέσως και ξεκινάει η αντίστοιχη διεργασία επισκευής. Μια περιοχή που νεκρώθηκε ή παρουσίασε ελκώματα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης, τώρα επουλώνεται και αναπληρώνεται με νέα κύτταρα.

Αυτή η αναπλήρωση συνήθως συνοδεύεται από πιθανά επίπονο πρήξιμο, που δημιουργείται από το οίδημα που προστατεύει τους ιστούς κατά την φάση θεραπείας. Άλλα συνήθη θεραπευτικά συμπτώματα είναι η υπερευαισθησία, ο κνησμός, οι σπασμοί (αν εμπλέκονται μυϊκοί ιστοί) και οι φλεγμονές. Παραδείγματα «ασθενειών» που εμφανίζονται μόνο κατά την θεραπευτική φάση είναι, κάποιες δερματικές διαταραχές, αιμορροΐδες, λαρυγγίτιδα, βρογχίτιδα, αρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρωση, δυσλειτουργίες της ουροδόχου κύστεως ή των νεφρών, ορισμένες ηπατικές ασθένειες, καθώς και μολύνσεις (βλέπε παρακάτω).

Βασισμένη σε παρατηρήσεις για τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων (μίτωση) και με κριτήριο την γενικά αποδεκτή διαφορά ανάμεσα σε «καλοήθεις» και «κακοήθεις» όγκους, ή συμβατική ιατρική θεωρεί την φυσική αναπαραγωγή κυττάρων των ιστών που βρίσκονται σε διαδικασία ίασης ως «κακοήθεια». Η ΝΓΙ διακρίνει δύο είδη όγκων. Οι όγκοι όμως δεν χωρίζονται σε «καλούς» και «κακούς». Αντίθετα, ταξινομούνται σύμφωνα με τον ιστολογικό τους τύπο και την περιοχή του εγκεφάλου από την οποία προέρχονται και ελέγχονται.

Υπάρχουν όγκοι που αναπτύσσονται κατ’ αποκλειστικότητα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης (πνευμονικοί όγκοι, όγκοι στο κόλον, όγκοι στο ήπαρ, όγκοι της μήτρας, όγκοι του προστάτη κ.τ.λ.) και, αντίθετα, όγκοι που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της φυσικής διαδικασίας ανάπλασης του οργάνου. Όπως και με τους όγκους που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», η ανάπτυξη όγκων κατά τη θεραπευτική φάση δεν είναι ούτε τυχαία ούτε άσκοπη αφού ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός σταματάει αμέσως μόλις σταματήσει η επισκευή του ιστού.

Ο καρκίνος των όρχεων, ο καρκίνος των ωοθηκών, το λέμφωμα, το λέμφωμα νον-Χότζκινς, διάφοροι τύποι σαρκώματος, τα καρκινώματα των βρόγχων και του λάρυγγα, όπως και ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, είναι όλοι θεραπευτικής φύσης και είναι αποκλειστικά και μόνο φαινόμενα της θεραπευτικής φάσης της ασθένειας. Αν δεν διακοπεί η θεραπευτική διαδικασία μέσω φαρμακευτικών αγωγών ή υποτροπής της σύγκρουσης, αυτοί οι όγκοι τελικά φθίνουν κατά τη διάρκεια ολοκλήρωσης της θεραπευτικής φάσης.

Ο δεύτερος τύπος καρκίνου του μαστού, ο πορογενής καρκίνος in situ (DCIS) εμπίπτει και αυτός στην ίδια κατηγορία. Ενώ ένας καρκίνος των αδένων των μαστών είναι ένδειξη ότι μια γυναίκα βρίσκεται στην ενεργή φάση μιας σύγκρουσης ανησυχίας, ο καρκίνος των πόρων είναι θετικό σημάδι πως η σχετική σύγκρουση αποχωρισμού («μου πήραν το παιδί ή το σύντροφο από το στήθος») έχει επιλυθεί. Καμία γυναίκα δεν αναπτύσσει καρκίνο του μαστού χωρίς λόγο! Ούτε είναι τυχαία η ανάπτυξη καρκίνου συγκεκριμένα στον δεξιό ή αριστερό μαστό της.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΛΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ο Dr Hamer ανακάλυψε ότι η πλευρικότητά μας καθορίζει το αν μία ασθένεια όπως ο καρκίνος, αναπτύσσεται στην δεξιά ή την αριστερή πλευρά του σώματός μας. Ο κανόνας είναι ο εξής: ένας δεξιόχειρας αντιδρά σε μια σύγκρουση που αφορά την μητέρα ή το παιδί της/του με την αριστερή πλευρά του σώματος του, ενώ αντιδρά σε σύγκρουση που έχει να κάνει με έναν «σύντροφο», π.χ. πατέρα, αδερφό/ή, συγγενή, φίλο/η, συνάδελφο κ.τ.λ., με την δεξιά πλευρά. Για τους αριστερόχειρες ισχύει το αντίθετο. Υπάρχει πάντα μία σχέση διασταύρωσης (χιαστί) μεταξύ εγκεφάλου και σώματος, επειδή κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου (εξαιρείται το στέλεχος του εγκεφάλου) ελέγχει την αντίθετη πλευρά του σώματος.

Ο απλούστερος τρόπος να αναγνωρίσουμε την βιολογική μας πλευρικότητα είναι το τεστ του χειροκροτήματος. Το πάνω χέρι είναι το κυρίαρχο χέρι και δείχνει αν είμαστε δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες. Με αυτόν τον τρόπο, ένας καρκίνος του δεξιού μαστού, μια κύστη στην αριστερή ωοθήκη, μια δερματοπάθεια στην δεξιά ή αριστερή πλευρά (ή σε αμφότερες τις πλευρές), μια παράλυση στην αριστερή πλευρά του σώματος (π.χ. μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο), μας δίνουν μια πρώτη ένδειξη ως προς το «ποιος» εμπλέκεται στην αρχική σύγκρουση. Πιο πολύπλοκες συγκρούσεις (και περιοχές του εγκεφάλου) πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας και την ορμονική κατάσταση του ασθενούς για να μπορούμε να αξιολογήσουμε με ακρίβεια την κατάσταση.

Ο ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ

Μια άλλη διάσταση της έρευνας του Dr Hamer έχει να κάνει με το ρόλο των μικροβίων στην ανάπτυξη των ασθενειών. Οι ανακαλύψεις του σχετικά με το θέμα είναι οι εξής (Τέταρτος Βιολογικός Νόμος) Οι μικροβιακοί οργανισμοί όπως μύκητες, βακτηρίδια και ιοί είναι ενεργοί μόνο κατά τη θεραπευτική φάση και ο τρόπος με τον οποίο δρουν ακολουθεί απόλυτα τη λογική της εξέλιξης του είδους. Τα φυματικά βακτήρια για παράδειγμα, εποικούν μόνο τους ιστούς που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο».

Η λειτουργία τους κατά την θεραπευτική φάση είναι να αποσυνθέτουν τους όγκους των οποίων ή παρουσία είναι πλέον περιττή, π.χ. τους πνευμονικούς όγκους, τους όγκους του προστάτη, της μήτρας, τους όγκους των αδένων του στήθους, τα μελανώματα και τα μεσοθηλιώματα. Τα φυματικά βακτήρια είναι απαραίτητα για την αποσύνθεση των πλεοναζόντων «αναλώσιμων κυττάρων» που υπερ-αναπτύχθηκαν για βιολογικούς λόγους κατά τη φάση ενεργούς-σύγκρουσης.

Αν δεν υπάρχουν βακτήρια λόγω εμβολιασμού, κατάχρησης αντιβιοτικών ή χημειοθεραπευτικής αγωγής, ο όγκος δεν μπορεί να αποσυντεθεί όπως θα έπρεπε. Ως αποτέλεσμα, παραμένει στην θέση του και ασβεστοποιείται παραμένοντας εντελώς ακίνδυνος. Αν όμως ανακαλυφθεί τυχαία στη διάρκεια κάποιας ιατρικής εξέτασης, μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένη διάγνωση «καρκίνου», με όλους τους επακόλουθους κινδύνους για δημιουργία νέων συγκρουσιακών σοκ με νέα συμπτώματα. Με την κατανόηση των βιολογικών νόμων της ανάπτυξης των ασθενειών, αυτή η πιθανότητα μπορεί πρακτικά να εξαλειφθεί.

Ενώ τα βακτήρια αποσυνθέτουν τα κύτταρα όγκων που έχουν εξαντλήσει τη χρησιμότητά τους, οι ιοί φαίνεται να σχετίζονται με την διεργασία ίασης των ιστών που ελέγχονται από τους ιστούς του εγκεφαλικού φλοιού, (π.χ. βρόγχοι, ρινικές μεμβράνες, τοιχώματα του στομάχου, τοιχώματα των χοληφόρων πόρων, και της επιδερμίδας). Η ηπατίτιδα, η πνευμονία, ο έρπης, η γρίπη, οι στομαχικές ιώσεις , είναι ενδείξεις πως μια «έντονη» πλην όμως φυσιολογική διαδικασία εκτυλίσσεται στο σώμα.

Όσον αφορά στον ρόλο των ιών, ο Dr Hamerπροτιμάει να μιλάει για «υποθετικούς ιούς» εφόσον η ύπαρξη των ιών έχει αμφισβητηθεί. Αυτή η ανακάλυψη συμφωνεί με παλαιότερα ευρήματα που δείχνουν ότι η διαδικασία επούλωσης και αναπλήρωσης ελκωματικών ή νεκρωμένων ιστών συνεχίζει να συμβαίνει, ακόμα και αν οι ιοί που σχετίζονται με τους ιστούς είναι απόντες.

Το δίλλημα στο οποίο βρίσκεται η συμβατική ιατρική είναι ότι αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει το σχήμα των δύο φάσεων της κάθε ασθένειας, τείνει κατ’ εξακολούθηση να παραβλέπει τη φάση ενεργούς σύγκρουσης κατά την εξέταση του ασθενούς. Εφόσον τα μικρόβια είναι ενεργά μόνο κατά τη θεραπευτική φάση της ασθένειας, και εφόσον η δραστηριότητα των μικροβίων συνοδεύεται από φλεγμονές, πυρετούς, πύον, εκκρίματα και πόνο, τα μικρόβια θεωρούνται κακοήθη και η αιτία των ασθενειών. Τα μικρόβια όμως δεν προκαλούν τις ασθένειες. Σε τελευταία ανάλυση, ο οργανισμός μας κάνει χρήση των μικροβιακών οργανισμών ώστε να βελτιστοποιήσει τη θεραπευτική διαδικασία. Τα μικρόβια βεβαίως, μπορούν να μεταδοθούν από άτομο σε άτομο, όμως παραμένουν ανενεργά μέχρις ότου το άτομο να βρεθεί στη θεραπευτική φάση μιας ίδιου τύπου σύγκρουσης.

ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗΣ

Βασιζόμενοι στο «Οντογεννετικό Σύστημα των Όγκων της ΝΓΙ, η ευρέως εξαπλωμένη θεωρία της μετάστασης που υποστηρίζει πως τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν δια μέσω του κυκλοφορικού και το λεμφικού συστήματος και δημιουργούν καρκίνους σε νέα σημεία είναι, σύμφωνα με τον Dr Hamer, «καθαρή ακαδημαϊκή μυθοπλασία». Τα κύτταρα γενικά και τα καρκινικά κύτταρα ειδικότερα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν την ιστολογική τους δομή ή να διαπεράσουν τον ουδό της βλαστικής στοιβάδας.

Ένα πνευμονικό καρκινικό κύτταρο, για παράδειγμα, που έχει ενδοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» και πολλαπλασιάζεται κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί σε οστικό κύτταρο που έχει μεσοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον εγκεφαλικό φλοιό («νέο εγκέφαλο»), και αποσυντίθεται κατά την διάρκεια της φάσης ενεργούς σύγκρουσης. Σύμφωνα με το σενάριο «ο καρκίνος του πνεύμονα κάνει μετάσταση στα οστά», τα καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα θα προκαλούσαν τρύπες (δηλαδή οστεόλυση – που είναι το αντίθετο του όγκου) σε κάποιο οστό του σώματος.

Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε: γιατί τα καρκινικά κύτταρα σπάνια «εξαπλώνονται» στους κοντινότερους γειτονικούς ιστούς, π.χ. από την μήτρα στον τράχηλο. Αν τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν μέσω του κυκλοφορικού συστήματος, γιατί οι υπηρεσίες αιμοδοσίας δεν κάνουν εργαστηριακές αναλύσεις για την ανίχνευση καρκινικών κυττάρων στο αίμα του δότη; Γιατί δεν βρίσκουμε πολλαπλούς καρκίνους στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων των καρκινοπαθών;

Στις 19 Αυγούστου του 2004, η Καναδική εφημερίδα Globe and Mail, δημοσίευσε ένα άρθρο τιτλοφορούμενο «Ερευνητές Αναζητούν Αιματολογικό Τεστ για τον Καρκίνο του Μαστού». Το κείμενο περιείχε διάφορες αποκαλυπτικές δηλώσεις: «Το κυνήγι καρκινικών κυττάρων στο κυκλοφορικό σύστημα έχει διαρκέσει δέκα χρόνια» και «μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε η τεχνολογία για να αφαιρέσουμε το τυχόν καρκινικό κύτταρο από τα εκατομμύρια ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια που υπάρχουν σε μια φιάλη ανθρώπινου αίματος». Εκτός του ότι δεν φαίνεται να έχει τέλος αυτό το «κυνήγι» (όπως μαρτυράει το άρθρο), δεν υπονοεί το άρθρο ότι η θεωρία της «μετάστασης» παραπληροφορούσε το κοινό και τρομοκρατούσε μέχρι θανάτου εκατομμύρια καρκινοπαθών για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες τώρα;

Ο Dr Hamer βέβαια δεν αμφισβητεί την ύπαρξη δευτερευόντων καρκίνων. Αυτοί οι επακόλουθοι καρκίνοι όμως δεν δημιουργούνται από μεταναστεύοντα κύτταρα που ως εκ θαύματος μεταμορφώνονται σε κύτταρα διαφορετικού τύπου, αλλά από νέα συγκρουσιακά σοκ. Νέα συγκρουσιακά σοκ (DHS) μπορεί να δημιουργηθούν από επιπλέον τραυματικές εμπειρίες που φέρνει η ζωή ή μέσα από διαγνωστικά σοκ. Όπως αναφέρθηκε ήδη, μία απρόσμενη διάγνωση καρκίνου, ή η ανακοίνωση μιας «μετάστασης» μπορεί να πυροδοτήσει ένα σοκ φόβου-θανάτου (που προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα), ή οποιοδήποτε άλλου είδους «διαγνωστικό σοκ», δημιουργώντας νέους καρκίνους σε άλλα μέρη του σώματος.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι ασθενείς δεν καταφέρνουν να φτάσουν ποτέ στην θεραπευτική φάση, γιατί η κατάσταση υπερβολικού στρες στην οποία βρίσκονται τους εξασθενεί σε τέτοιο βαθμό που οι πιθανότητες να επιβιώσουν μιας υψηλά τοξικής χημειοθεραπείας είναι πολύ μικρές.

Ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα είναι ο καρκίνος των οστών. Ο Dr Hamer ανακάλυψε πως τα οστά μας είναι βιολογικά συνδεδεμένα με την αυτοπεποίθησή και την αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, όταν σε κάποιον ανακοινώνεται πώς πάσχει από μια ασθένεια που απειλεί την ίδια την ζωή του, ειδικά από έναν «καλπάζοντα καρκίνο», το μεταφράζει μέσα του ως: «τώρα είμαι άχρηστος» και τα οστά δίπλα στο σημείο που αισθανόμαστε «άχρηστοι» αρχίζουν να απασβεστοποιούνται, μάλιστα στην περίπτωση καρκίνου του μαστού αυτό συμβαίνει συχνά στην περιοχή του στέρνου ή των πλευρών. Όπως και στην περίπτωση σπασμένου οστού, ο σκοπός αυτού του βιολογικού προγράμματος (δηλ. της «ασθένειας») εμφανίζεται στο τέλος της θεραπευτικής φάσης. Όταν τελειώσει η φάση επισκευής, το οστό θα είναι πολύ ισχυρότερο σ’ αυτό το σημείο, σιγουρεύντας πως θα είμαστε πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι να ανταπεξέλθουμε σε περίπτωση μιας νέας «σύγκρουση υποτίμησης του εαυτού μας».

Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Αφού επιλυθεί η σύγκρουση, η εγκεφαλική κάκωση – ταυτόχρονα με την ψυχή και το όργανο – εισέρχεται και αυτή στη θεραπευτική φάση. Όπως σε κάθε τραύμα που βρίσκεται σε φάση επούλωσης, αναπτύσσεται ένα οίδημα (μαζεύεται υγρό) γύρω από την κάκωση ώστε να προστατευτεί ο υπό ανάρρωση νευρικός ιστός. Στην αξονική τομογραφία του εγκεφάλου οι αλλαγές είναι ευκρινώς αναγνωρίσιμες: οι σαφείς ομοκεντρικοί κύκλοι βυθισμένοι πλέον στο οίδημα φαίνονται ασαφείς, δυσδιάκριτοι και σκοτεινοί.

Στο απόγειο της θεραπευτικής φάσης, όταν το εγκεφαλικό οίδημα έχει φτάσει στο μέγιστό του, ο εγκέφαλος πυροδοτεί μια βραχείας διάρκειας, δυνατή ώση που αποβάλλει το οίδημα. Στην ορολογία της ΝΓΙ , αυτή η αντίστροφη ρύθμιση ονομάζεται «Επιληπτοειδής Κρίση» (ΕΚ/EC). Στην διάρκεια αυτής της κρίσης ολόκληρος ο οργανισμός ξαναπερνάει για σύντομο χρονικό διάστημα σε κατάσταση συμπαθητικοτονίας, δηλ. το άτομο ξαναζεί τα συμπτώματα της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης όπως ψυχρές εφιδρώσεις, κρύα άκρα, ταχυκαρδία και ναυτία.

Η ένταση και διάρκεια αυτής της προ-προγραμματισμένης κρίσης εξαρτάται από την ένταση και τη διάρκεια της σύγκρουσης που προηγήθηκε. Καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια, ασθματικές κρίσεις και επιληπτικές κρίσεις δεν είναι παρά μόνο μερικά παραδείγματα των συμπτωμάτων της κρίσιμης αυτής καμπής. Ο τύπος της «κρίσης» αυτής, εξαρτάται πάντα από την φύση της σύγκρουσης και την συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται μ’ αυτήν.

Αφού αποβληθεί το οίδημα, νευρογλοιακός ιστός – ο συνδετικός εγκεφαλικός ιστός που προσφέρει δομική υποστήριξη στους νευρώνες – μαζεύεται στην περιοχή ώστε να βοηθήσει την ανάνηψη των νευρώνων που επηρεάστηκαν από το συγκρουσιακό σοκ (DHS). Είναι αυτή ακριβώς η φυσική συσσώρευση νευρογλοιακού ιστού που η συμβατική ιατρική ονομάζει «όγκο εγκεφάλου», με ολέθριες συχνά επιπτώσεις για τον ασθενή. Ο Dr Hamer έδειξε ήδη από το 1981 ότι ένας «όγκος στον εγκέφαλο» δεν είναι ασθένεια με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά σύμπτωμα της θεραπευτικής φάσης που τρέχει παράλληλα και στο όργανο (το οποίο όργανο ελέγχεται από την αντίστοιχη περιοχή του εγκεφάλου που περνάει ταυτόχρονα τη φάση θεραπείας της). «Μεταστατικοί καρκίνοι εγκεφάλου» συνεπώς, δεν υπάρχουν.

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Το πρώτο βήμα στην ΝΓΙ είναι να δοθεί στον ασθενή η κατανόηση της βιολογικής φύσης ενός συμπτώματος π.χ. ενός συγκεκριμένου καρκίνου σε σχέση με την ψυχική του αιτία. Μια αξονική τομογραφία εγκεφάλου και το πλήρες ιατρικό ιστορικό του ασθενούς είναι ζωτικής σημασίας ώστε να προσδιορισθεί αν αυτός βρίσκεται ακόμα στη φάση ενεργούς σύγκρουσης ή αν βρίσκεται ήδη στη θεραπευτική φάση. Αν είναι ακόμα στην φάση ενεργούς σύγκρουσης, στόχος είναι η αναγνώριση του αρχικού συγκρουσιακού σοκ (DHS) και η ανάπτυξη στρατηγικής για την επίλυση της σύγκρουσης. Σημαντική είναι η προετοιμασία του ασθενή για τα θεραπευτικά συμπτώματα που θα ακολουθήσουν καθώς και για ενδεχόμενες επιπλοκές που ίσως επιφέρουν.

Αυτά τα συμπτώματα είναι πάρα πολύ προβλέψιμα! Τα ευρήματα του Dr Hamerρ μας δίνουν – για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής – ένα σύστημα στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε όχι μόνο για να κατανοήσουμε, αλλά και για να προβλέψουμε την εξέλιξη και τα συμπτώματα της κάθε ασθένειας. Αυτή είναι η πραγματική προληπτική ιατρική, μια όψη της Νέας Γερμανικής Ιατρικής που δεν πρέπει να σταματήσουμε να τονίζουμε. Η αληθινή πρόληψη προϋποθέτει την κατανόηση της πραγματικής αιτίας μιας ασθένειας, και η έρευνα του Dr Hamer μας την δίνει με υπέροχη λεπτομέρεια. Κατανοώντας τους «Πέντε Βιολογικούς Νόμους» των αιτιών και της θεραπευτικής διαδικασίας των ασθενειών, απελευθερωνόμαστε από τον φόβο και τον πανικό που συνοδεύει την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Η γνώση είναι όντως δύναμη. Σε αυτή την περίπτωση όμως σώζει και ζωές.

@ Caroline Markolin, Ph.D είναι καθηγήτρια της ΝΓΙ, εκπαιδευμένη και αναγνωρισμένη από τον Dr. Hamer. Ζει στον Καναδά και προσφέρει σεμινάρια πάνω στην ΝΓΙ σε τακτική βάση στο Μοντρεάλ και το Βανκούβερ του Καναδά. Για περισσότερες πληροφορίες για την ΝΓΙ, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα http://learninggnm.com

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο περιοδικό EXPLORE! Vol. 6/Nr. 3 Μάϊο του 2007 /στο miastala.com 2009 /στο tvxs.gr 2011

Εφυγε ο Παράξενος Dr Ryke Geerd Hamer

Αν και ο Dr Ryke Geerd Hamer έφυγε το 2-7-2017, η πολύτιμη παρακαταθήκη του είναι ζωντανή και παρούσα, όπως όλων των αληθινά Μεγάλων Ανθρὠπων! Υπάρχουν αυτοί οι σεμνοί γιατροί όπως ο Salomon Sellam, ο Eduard Van den Bogaert ή ο Olivier Soulier που έχουν διαμορφωθεί από τον Dr Hamer. Επίσης ο γιατρός Alain Scohy αναφέρει πως «η ιατρική του της 3ης χιλιετίας» είναι εμπνευσμένη από τον Dr Hamer. Ψυχοθεραπευτές όπως οι Christian Flèche, Josie Kromer, Daniella Conti έχουν επίσης εντρυφήσει στον Γερμανό Πιονέρο. Πολύ κοντά στον Dr Hamer ήταν και ο Δρ. Robert Guinée που εκπαίδευσε πολλούς φοιτητές ιατρικής ενώ η «συνολική Βιολογία» του Δρ Claude Sabbah που έχει εκπαιδεύσει σε σεμινάρια πάνω από 10.000 άτομα, προέρχεται σχεδόν στο σύνολό της από «τη Νέα Ιατρική» του Dr Hamer.

Οι δύο αυτοί τελευταίοι γιατροί έχουν σήμερα συνταξιοδοτηθεί, όμως πολλοί μαθητές τους, γιατροί σήμερα όπως οι Gérard Athias και ο Jean-Claude Fajeau, συνεχίζουν πάνω στις γραμμές που χάραξε ο εκλιπών. Άλλοι ακόμα θεράποντες γιατροί έχουν δημιουργήσει σχολές και ινστιτούτα όπου διδάσκεται η μέθοδος και η Νέα Ιατρική του Dr Hamer. Κάτω από διάφορες ονομασίες όπως «βιολογική αποκωδικοποίηση», «Ψυχοβιολογία», «Κλινική Ψυχοσωματική» κλπ η Χαμεριανή διδασκαλία συνεχίζεται. Υπάρχουν αρκετοί γιατροί και στην Ελλάδα που είναι εκπαιδευμένοι κι εφαρμόζουν την Νέα Γερμανική Ιατρική του Dr Hamer, για περαιτέρω έρευνα του θέματος.

Χάρη στον Ryke Geerd Hamer και στις ανακαλύψεις του ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πλέον σε θέση να αντιληφθεί τη βαθιά νοημοσύνη της Φύσης και να ξεχωρίσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί. Δεν είναι τίποτε νέο, αλλά μια αρχέγονη γνώση που επιδιώκουν σκοπίμως και κακόβουλα να μας την στερήσουν, διαστρεβλώνοντας την κι επομένως -και δυστυχώς- μονάχα ο Λειτουργικά Αλφαβητισμένος Άνθρωπος θα απολαύσει τα οφέλη αυτής της γνώσης, που δυνητικά είναι για όλους.

Με έναν απλοϊκό παραλληλισμό μπορώ να πως ότι, όπως είναι η γιόγκα κι ο διαλογισμός ευεργετικά για το σώμα, που προσφέρουν ευλυγισία σπονδύλων, γερά όργανα, σωστές αναπνοές, ευδαιμονία, αυτογνωσία κλπ, έτσι και η Νέα Γερμανική Ιατρική είναι ένα είδος γιόγκα ψυχής, που απευθύνεται σε όλους, αλλά τα οφέλη της απολαμβάνουν μονάχα όποιοι ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ.

Τον Φεβρουάριο του 2012, ο Dr Hamer δημοσίευσε το νέο του βιβλίο με τίτλο “Οι αρχαϊκές μελωδίες”. Αφορμή αποτέλεσε η προ ετών ανακάλυψη της Ιταλίδας καθηγήτριας μουσικής Giovanna Conti, ότι ορισμένα κλασικά έργα μεγάλων μουσικών, εκφράζουν τον 2ο Βιολογικό Φυσικό Νόμο του Dr Hamer· νόμος της διφασικότητας των “ασθενειών” και ότι ένα τραγούδι που είχε γράψει ο ίδιος το 1976, εμφανίζει επίσης αυτή τη διφασικότητα. Έγραψε δε ένα σχετικό βιβλίο με τίτλο “The biological meaning of Music” και στα ιταλικά: “Per una Musica biologicamente sensata”. Λίγο καιρό μετά την έκδοση του βιβλίου του Dr Hamer, μία κοπελίτσα θεραπεύεται άμεσα από χρόνια βρογχίτιδα, ακούγοντας ακατάπαυστα επί τρία μερόνυχτα (!) το τραγούδι του Dr Hamer. Αργότερα, εκατοντάδες άλλοι ασθενείς, ορισμένοι βαριά άρρωστοι, ανέφεραν παρόμοια θεραπευτικά αποτελέσματα.

Έτσι, το βιβλίο ξαναγράφτηκε από τον Dr Hamer επαυξημένο (άνω των 300 σελίδων) υπό τον νέο τίτλο “Η φοιτήτριά μου” (12/2013) με λεπτομερείς αναφορές ασθενών που θεραπεύτηκαν ακούγοντας το τραγούδι. Έξι μήνες αργότερα (6/2014) ακολουθεί νέα (!) επαυξημένη έκδοση, άνω των 700 σελίδων, με νέες παρατηρήσεις και καταγεγραμμένες περιπτώσεις! Το τραγούδι φαίνεται να έχει ανεξήγητες (θετικές) επιδράσεις και στις δύο φάσεις των Σημαινόντων Βιολογικών Ειδικών Προγραμμάτων.

Σε αυτό το βίντεο περιγράφεται η ανακάλυψη που κατά τον Dr Hamer αναμένεται να σώσει τις ζωές ακόμα περισσότερων ανθρώπων. Ας έχουμε κατά νου ότι στην Ελλάδα του 2010-2017++, ο αριθμός των, λιγότερο ή περισσότερο εμφανώς νοσούντων ανθρώπων (ψυχικά ή/και σωματικά), αλλά και των θανάτων (καρδιακά επεισόδια κτλ) έχει εκτιναχθεί σε ύψη δίχως προηγούμενο και δίχως να διαφαίνεται ή να προβλέπεται οποιαδήποτε ύφεση. Αν η “Γερμανική Θεραπευτική” (ως το 2010 ονομάζονταν “Γερμανική Νέα Ιατρική”), είναι σε θέση να βοηθήσει σε τέτοιον βαθμό, όπως αναφέρεται λεπτομερώς σε άλλα βίντεο, τότε αυτή η βοήθεια βελτιστοποιείται μέσω αυτού του τραγουδιού.

Με την δήλωσή του ότι η μουσική μπορεί να έχει ωφέλιμες ή και σωτήριες επιδράσεις, τόσο στην Φάση Ενεργούς Σύγκρουσης, όσο και στην Θεραπευτική Φάση, ο Dr Hamer ξεπερνάει και τον ίδιο του τον εαυτό, διότι τώρα παραδέχεται πλέον ευθέως ότι οι “ταλαντώσεις” (εδώ οι ηχητικές) έχουν επίδραση σε υγεία και αρρώστια, κάτι που είναι ήδη γνωστό.

Το τραγούδι αυτό δόθηκε δωρεάν από τον Dr Hamer στους ασθενείς όλου του Κόσμου

https://youtube.com/watch?v=C3DtuKpP8OQ%3Ffeature%3Doembed

Η ΣΤΡΑΒΟΣ ΕΙΝ’ Ο ΓΙΑΛΟΣ Η ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ

Το παρόν άρθρο (και όλα τα σχετικά άρθρα του terrapapers) έχει ενημερωτικό χαρακτήρα, είναι άλλη μία συμβολή, ένα έναυσμα περαιτέρω έρευνας της γενικότερης συζήτησης, για την προ-ιατρική και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της με το ΚΕΡΔΟΣ κάθε είδους, όπως και την απομάκρυνση από τον «Όρκο του Ιπποκράτη» που πλέον είναι Ολοφάνερο. Σε καμία περίπτωση δ ε ν αποτελεί σύσταση ή προτροπή για την αποφυγή συστημικών χημικών θεραπειών μια και σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρούνται επιβεβλημένες και μονοδρομικές. Αλλά πάντοτε και καθολικά από όλους; Αυτή είναι η ερώτηση μας.

Η στόχευση αφορά την υπερβολή την οποία πολλές φορές διαπιστώνουμε στην προσέγγιση του θέματος αυτού και στην προσοχή και το «ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ» κατά την αρχαία Ελληνική ρήση που χρειάζεται να επιδείξουν οι επιστήμονες και οι ερευνητές στον χώρο της υγείας ως «παραγωγοί» λύσεων και οι ασθενείς καταναλωτές ως χρήστες και λήπτες υπηρεσιών και προτάσεων που τους προτείνονται προληπτικά ή μη για την υγεία τους.

Παρατήρηση του Ολοφάνερου και Διαφοροποίηση μας γλυτώνει από πολλούς μπελάδες.

Η μη διαφοροποίηση (ομαδοποίηση) είναι κύριο γνώρισμα των άνοων.

Δ Ι Α Κ Ρ Ι Σ Η, διαφοροποίηση κι όχι ομαδοποίηση είναι κύριο γνώρισμα της λογικότητας.

«Η προ-ιατρική, ή συμβατική ιατρική είναι ένας μη επιστημονικός πολτός, που βασίζεται σε πέντε χιλιάδες αναπόδεικτες υποθέσεις. Βασίζεται σε ένα εβραιο-χριστιανικό δυϊστικό σύστημα πεποιθήσεων, που διαχωρίζει τα πάντα σε «καλά» και «κακά», σε «καλοήθη» και «κακοήθη» και που σχηματίζει ένα μείγμα πεποιθήσεων χωρίς καμιά επιστημονική βάση. Όλες οι αλλαγές, οι συμπαθητικο-τονικές και οι παρασυμπαθητικο-τονικές αλλαγές, διακηρύχτηκαν «κακές». Χάρη στη Νέα Γερμανική Ιατρική, που δεν βασίζεται σε καμιά απολύτως υπόθεση και γι’ αυτό είναι αυστηρά επιστημονική, γνωρίζουμε ότι η κάθε λεγόμενη «αρρώστια» είναι στην πραγματικότητα μια από τις δυο φάσεις του Ειδικού Βιολογικού Προγράμματος (Senseful Biological Specialprogram, SBS) που έρχεται να αποκαταστήσει μια ρήξη που διέρχεται σε σωματικό-ψυχολογικό επίπεδο ο οργανισμός: είτε πρόκειται για την «κρύα» συμπαθητική φάση της ενεργού ρήξεως, είτε για την «ζεστή» παρασυμπαθητική φάση της επούλωσης (= λήξεως της ρήξης).

Η χημειοθεραπεία είναι μια απάτη, είναι απλά μια δηλητηρίαση με σκοπό την εξόντωση των ασθενών. Κανένας γιατρός δεν την παίρνει για τον εαυτό του ή την οικογένειά του και κανένας Εβραίος στον κόσμο δεν κάνει ποτέ χημειοθεραπεία. Η θνησιμότητα της χημειοθεραπείας, σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας Καρκίνου της Χαϊδελβέργης, ανέρχεται στο 98% !!!

Φυσιολογικώς εχόντων των πραγμάτων, το 98% των ανθρώπων και των ζώων επιβιώνουν από ένα τέτοιο Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα (SBS). Στην συμβατική ιατρική, τα περισσότερα από αυτά τα SBS –όχι μόνον ο καρκίνος– αντιμετωπίζονται με δηλητήρια χημείο-«θεραπεία» και μορφίνη, ενώ το 98% των ασθενών πεθαίνουν. Στη Φύση τα ζώα επιβιώνουν από τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασης, όπως ο καρκίνος, χωρίς καμιά φαρμακευτική θεραπεία, κατά 95%. Οι άνθρωποι μπορούν κι αυτοί να επιβιώσουν από ένα SBS κατά 98%, αν και δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ένστικτό τους όπως τα ζώα. Γιατί πεθαίνουν οι ασθενείς με την προ-ιατρική (συμβατική ιατρική); Πεθαίνουν εξαιτίας του πανικού που τους δημιουργούν οι ίδιοι οι γιατροί! «Έχεις καρκίνο και δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμη». Από τον πανικό προκαλούνται και άλλα διαδοχικά SBS και ούτω καθ’ εξής. Αλλά, το 98% θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς φάρμακα και χωρίς φυσικά, πανικό, γιατί η Φύση έχει τελειοποιήσει τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασής της, επί εκατομμύρια χρόνια» Dr Ryke Hamer

@Eleonora Trelawny /miastala.com 2009 – 2017

Πηγή

Αποποίηση ευθυνών

* Όλες οι πληροφορίες στην afipnisi.com προορίζονται μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η afipnisi.com δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές. Εάν υποψιάζεστε ιατρικά προβλήματα ή χρειάζεστε επαγγελματική συμβουλή, συμβουλευτείτε έναν γιατρό. *