The language of healing: the story of a revolution in medical science
By Jean-Jacques CREVECOEURTranslation: Sandra Orphanoudaki – Dimitris Patsilias
“It is easier to divide a person than to change a belief,” said Einstein. Indeed, all people have the tendency to resist changes and innovations, consuming a part of their energy for this. This has been known for a long time. It is true for everyone and even more so for scientists, who will never be able to accept new theories because they will always represent a loss of power, money and prestige for those who constitute the scientific establishment.
When I began my studies in the natural sciences, I was convinced that I would come into contact with the brilliant group of men and women who dedicate their entire lives to the disinterested pursuit of truth and knowledge, with the ultimate goal of bringing happiness to all mankind. At that time, I thought that the scientific process was based exclusively on objective facts and that scientists tirelessly sought to demonstrate the cause and effect relationships observed between various factors. I also believed that researchers were open-minded, open to dialogue, constantly reviewing different hypotheses, and accepting the comparison of opinions. After dedicating 5 years of my life to this world, I decided to leave it, happy to have been shaped in a strict and critical way by excellent teachers but also disappointed by the intransigence, the narrow-mindedness, the frauds, the hunt for publications and the enslavement of scientists to their sponsors. I had not suspected, at the time, that in the medical world, which is supposed to be at the service of life and health, the frictions were even harsher and more violent.
I then began a series of training courses in general philosophy (after interrupting my doctorate in natural sciences) and at the same time I was a researcher in pedagogy for two years. At that time, in 1984, I began to be interested in the epistemology of medicine , that is, the critical study of the functioning of medicine, its axioms, its methods of reasoning. Thus I gradually became familiar with all kinds of medical thought, from scientific medicine to Chinese medicine and in between a whole series of therapies, which are unfairly called “parallel medicine”.
As a scientist, philosopher, and educator, I have used the tools I have learned to correlate and check the consistency of procedures and announcements. Most importantly, however, I have tried many of these medical ones, becoming both an observed experimental animal and an observer. My conclusion: we are experiencing, in medicine, a revolution of the same magnitude as that experienced by physics with Copernicus, Kepler, and Galileo in the sixteenth century. And like those astronomers and mathematicians, the pioneers of this new approach to health and illness are suffering the worst harassment, the worst accusations, and the worst threats.
Why is medicine at an impasse?
In the early 1980s, my private conversations with fellow researchers in medicine and biology had already put fleas in my ears. “In medicine, we are at an impasse. We have known this for some years now and we do not know where to direct our research.” These observations concerned the whole of medical research and not just one small isolated field, unfortunately. The revelations were made unofficially, since no one dared to share them even at scientific conferences, for fear that the grants necessary to continue the work in the laboratories would be immediately cut off.
So, at that time, I had very fragmentary information about the despair in which researchers in medicine and biology were. But I did not understand why they were at an impasse. On this occasion, I also discovered that a regime of almost complete absence of freedom of thought, research and expression had been imposed on the majority of scientists. Thus, those who were supposed to embody all the hopes of humanity suddenly gave me the impression of intimidated proletarians, sold out and at the mercy of a medical-pharmaceutical industrial complex, which decided not only what was right or good for the health of individuals, but also what should be produced and scientifically legalized in order to increase their colossal benefits.
Meanwhile, many statistics proved what my research colleagues had already announced to me. Between 1970 and 1990, it has been statistically observed that those affected by serious diseases (cardiovascular, cancerous, degenerative, autoimmune, etc.) are five years younger than before. During the same period, the incidence of some diseases (their annual incidence rate) increased by 3 to 10 times. No real cure has been found for cancer, AIDS, multiple sclerosis. Allergies have literally exploded in 20 years. Most of the antibiotics are now ineffective as the resistance of the now adapted bacteria is increasing! Vaccines are increasingly being questioned, not only because of their side effects, but mainly because it is increasingly revealed (from statistics that are unfortunately hidden from the eyes of the general public) that their effectiveness is only hypothetical. Despite the net increase in health spending, the quality of life and health of people in Western countries has deteriorated .
Since then, my numerous studies, my conversations with all kinds of healers and my personal experiences have made me understand why medicine, as it is today, is not only at a dead end, but also on the wrong path. I have also understood that the main cause of this collective deterioration of the health situation on the planet is the method used by medicine. Therefore, we have come a long way from the advice that Hippocrates gave to his students: “Above all, do no harm”…
To understand this, let us consider what the foundations of modern medical thought might be. One could summarize them as follows:
- The disease exists, it is something fatal that we must eradicate.
- The disease is characterized by painful symptoms (pain, redness, fever, pimples, rashes, diarrhea, vomiting, etc.).
- The treatment of a disease consists of eliminating, as soon as possible, all these disease symptoms, with the help of the arsenal of medicines.
- Disease is essentially a physical reality that affects a particular organ of the physical body and is considered a bio-physico-chemical mechanism that can be dysregulated.
- Many diseases are caused by pathogenic agents (microbes, fungi, bacteria, viruses), carcinogenic agents or allergenic agents. One must therefore avoid all contact with these agents (in this case we do prevention). If this is not possible, we will try to remove or eliminate these agents (in this case we do treatment).
- Some other diseases have a genetic origin and are passed down from generation to generation. This is called heredity.
- If the entire therapeutic arsenal proves powerless or ineffective, we should then remove the organ that has been taken over by the disease, thus allowing the patient to survive. Scientists call this kind of enumeration the basic axioms of a theory or practice.
In this article I will counter these axioms, checking their internal consistency and citing observations that are real, but which are often denied by researchers…
The disease is no longer what it used to be.
And what if the reality is completely different? And what if appearances are misleading? And what if there is the possibility, by reversing the axioms, of better explaining the results of all those “parallel” approaches, from which millions of patients benefit and which have not been recognized by official scientific medicine?
I invite you to explore this opposing view with me and accept it as a working hypothesis for thought and research rather than as a definitive truth. And if any of what I sense speaks to you, I invite you to go beyond simply reading the article and delve deeper into the subject.
So let’s have some fun by rewriting the classic axioms of my medicine…
New axiom No. 1:
Disease does not exist, it is not fatal and inevitable, and it is not necessary to eradicate it.
According to many traditional beliefs, illness does not exist. Only the patient exists and the attention of the doctor or therapist should be focused on him. Furthermore, and we will prove this later, “illness” is a sign of imbalance that comes, most of the time, from the patient’s behavior, conscious or unconscious; therefore it is not fatal and inevitable (unless one considers the unconscious to be something fatal and inevitable).
According to this view, symptoms are the visible signs of a physical or mental imbalance, which is invisible. Symptoms are therefore not the imbalance itself. To understand this, let us take a first metaphor. Let us compare our body (physical vehicle) with a car (motor vehicle). When the coolant or engine oil is low, this is not immediately noticeable. However, the imbalance is already there, only we can neither see nor hear it. It is what we would call real illness. When the engine overheats beyond its limit, some parts (designed for this purpose) will break (valve, hose, etc.), immediately releasing a lot of steam! This is when things become apparent, they become visible. These are the symptoms. Steam expansion is in no way a disease of the car: it is a process created (according to the laws of physics) to allow the excess pressure to dissipate, so that the system can return to balance and normality.
To prevent things from getting to this point, car manufacturers have invented another mechanism: they place light indicators on the car’s dashboard. As soon as there is a risk that a fundamental need will not be ensured, respected or met, the light comes on, inviting the driver to examine the situation and correct it.
In such a case, what would you say about the mechanic who advised you to unscrew – or break – the light bulb?
However, this is what scientific medicine has been doing for decades: by definition, it considers symptoms to be bad and should disappear. But why should we systematically eliminate them, since if we examine the meaning of the message they send, determine what caused the imbalance and restore the original harmony, the light on the indicator light will go out by itself?
If you change your perspective on symptoms and see them as allies that bring you valuable information (that needs to be decoded), you will never again confuse the disease (the imbalance that occurs silently) with the process of its treatment (the symptoms that sometimes manifest noisily).
New axiom no. 2:
When symptoms appear (pain, redness, fever, pimples, rashes, diarrhea, vomiting, etc.), this is a sign that the body is beginning to restore its balance.
I have encountered this concept in homeopathy, acupuncture, osteopathy, as well as in the New Medicine of Dr. Ricke Geert Hammer (Germany), in the Holistic Biology of Living Beings of Dr. Claude Samba (France), and in other approaches.
To understand this, let us take a second very simple metaphor. Let us compare our body (the living one) with a house (the inhabited one). Life at home normally produces a certain amount of garbage, every day. Imagine that a municipal law prohibits you from taking your garbage out to the sidewalk until further notice. You then decide to store it in a room. A few weeks later, and while the prohibition is still in effect, a second and then a third room is used for the garbage, which causes an increasingly unbearable smell inside the house. At this stage, we can say that your house has lost its balance, its harmony: it is polluted and poisoned.
Unable to take it anymore, let’s imagine that you decide to take out your trash cans, despite the ban. By doing so, you are expressing your will to restore balance within the house, in a relatively short period of time. The house begins to return to a state of health…
However, your neighbors or the municipal police don’t see it the same way at all: soon, someone intervenes and not only brings the trash cans back into your house, but they also nail some boards to the doors and windows on the ground floor, to discourage you from repeating your act.
To return to the body, during the period when the imbalance gradually establishes itself within us (incubation of infection, accumulation of toxins, development of a tumor, degeneration of an organ, muscle or blood, etc.), the disease is silent, painless, asymptomatic. The Chinese speak of cold disease…
On the contrary, when the body “decides” (we will see later why) to restore its balance, it will try to get rid of the infection or toxins, to decompose the tumor or to repair the affected organ, muscle or blood. In this case, the body takes out its garbage cans (fever, pimples, rashes, etc.). The disease begins to “speak”, pains appear, symptoms manifest. The Chinese speak of a hot disease…
The appearance of symptoms is a sign that the body is beginning to restore its balance.
What is surprising and confusing about this view is that what we call “disease” should almost always be interpreted as the beginning of treatment. But we do it the other way around.
New axiom number 3:
Treating an illness consists of listening to its symptoms and seeing them as signposts of the path we must follow to heal.
As strange as it may seem, it seems clear that this axiom is the logical consequence of the view developed in axiom number 2. Symptoms are not only the garbage cans that the body tries to empty regularly in order to find its balance, but at the same time they also show us what we can and should do to help the organism to fully achieve this balance. If we do not have any overstrain, if the level of vital energy within us is high, our body will probably have enough strength to take out all its garbage cans by itself, whenever it needs it. But it is often tired… So it starts working, takes out the first garbage cans, but does not have time to take them all out. In this case, everything happens as if the speed at which the emptying is done was very slow compared to the speed at which it is filled with new trash cans. This is the situation we call chronic illness, which does not stop expressing itself and seeks the balance that is never achieved.
The therapist or the patient who perceives this will then try to listen to the symptoms and will begin a process that aims to bring additional energy to the body in order to accelerate and increase the expression of the symptoms (i.e. emptying the trash cans). This is also done by homeopathy (prescribing a treatment that causes the person the same symptoms as those it seeks to remove), acupuncture (freeing the energy circuits and thus allowing the rebalancing processes to accelerate), osteopathy (freeing functional or organic blockages), fasting and rest (making more energy available to the body so that it can be cleansed), etc.
Medicine, in its attempt to eliminate symptoms as quickly as possible, not only lacks essential information for the natural and profound healing of the sick person, but also moves away from the wisdom based on listening to nature, turning more and more towards the conceit and arrogance of a rationalized knowledge, disconnected from Reality.
New axiom number 4:
Disease is multidimensional, and is associated with a complex and systemic reality of elements, which are in permanent interaction with each other.
Medicine is based on a double axiom that rests on the separation of the physical from the mental. First, it considers that if a phenomenon manifests itself on the physical level, this happens because it is a phenomenon that concerns the body.
Secondly, when a specific organ is affected, the cause is considered to be the poor functioning of the organ.
However, in our daily experience we observe that a bad psychological state, a bad interpersonal conflict, the loss of the meaning of life, a philosophical dilemma, the over-stress of everyday life, all of these strongly affect our physical health. Conversely, physical disorders can prevent us from feeling good within ourselves, they can make us lose our faith or they can precipitate us into a deep crisis. Trying to heal someone by separating their physical, mental, social and spiritual dimensions seems to me to stem from a weakness of perception that is ineffective and harmful. That is, the physical affects the mental, just as the mental affects the physical.
Furthermore, even if we limit ourselves strictly to the physical sphere, Chinese medicine, homeopathy, osteopathy, but also other disciplines such as orthodontics, ( etiopathy), holistic medicine, have shown us that the imbalance of a particular organ is often caused by the imbalance of another organ. It is not uncommon for sinusitis to be cured by releasing its toxins into the liver, back pain to be relieved by unblocking the intestines, headaches to be eliminated by reducing the coccyx, or knee problems to be regulated by readjusting the jaw closure… Again, we are not going to find the solution to the problem by attacking the organ itself. It would be more appropriate to reintroduce the holistic and systemic perspective into medicine so that we can act more effectively.
New axiom no. 5:
Pathogens are not enemies of health, but its allies. Carcinogens are not responsible for cancer (except in 1% of cases). Allergens do not exist.
It would take me much longer to prove this scientifically and in detail. Later, however, when I deal with the works of Dr. Hammer and Dr. Samba, you will understand better why this axiom is a logical consequence of the view of health and disease presented in this article.
For now, let’s use a third transport. When a serious traffic accident occurs, the scene of the accident is often marked by the presence of police officers, gendarmes, ambulance drivers, firefighters or doctors. This is a fact. In such cases, journalists are often called to cover the event. Generally, unless they have special sources of information, reporters arrive after the accident and after the police and first aid forces. If they did not know the reality, observing the same thing every time, journalists could conclude, in good faith, that police officers, gendarmes, ambulance drivers, firefighters and doctors are the cause of all the accidents that happen on the roads!
And statistically, since they would be based only on their retrospective observations, they would almost always be right!
Of course, you will tell me that this is a gross error of logic, since the accident preceded the arrival of first aid, and not the other way around. Imagine for a moment that the same thing happens with what we call illness. We already know that when a symptom appears, which is considered to be the beginning of the illness, in reality the process of cleansing, rebalancing and healing begins (if our body does not have enough energy to completely find its balance, it is exhausted in this effort and its healing is never accomplished. This is also one of the reasons why we die from “illness”).
Which means that when something begins to be seen (in the metaphor of the house, the garbage cans coming out), it is because many invisible things have already happened beforehand (the accumulation of garbage cans inside the house). Some researchers recognized for their effectiveness as healers have demonstrated that viruses, bacteria , and fungi are mobilized from the body (by order of the brain) at the moment the rebalancing begins, to help fulfill the process .
Either to bring in materials to rebuild damaged cells, or to evacuate cells that are no longer usable.
Obviously, if the initial imbalance (cold and invisible phase of the disease) has been too deep, too long and/or too intense, the cleansing will be so violent and so intense that it can break the vital balance of the organism and cause its death. But, basically, since diseases are not diseases, and since the so-called infectious agents appear at the moment of the healing process, the whole of Pasteur’s theory collapses in favor of a much more dynamic view, which aims rather at strengthening the soil and the balance, than at eliminating the cleansing (viruses) or rebuilding (fungi and bacteria) agents.
As for carcinogenic factors, various studies have shown that only 1% of cancers are caused by them. This is the case of exposure to radiation or to some very toxic substances in a strong dose. On the contrary, 99% of other cancers are due to factors of intense stress (violent psychological shocks that are experienced, without being expressed biologically – organically), and are often associated with intense internal conflicts that have not been resolved psychologically. Doctor Hamer was the first to show this in a scientific way, in more than 8,000 cases of cancer. His value lies in the fact that he was able to show that the development of cancer took place according to some very precise and immutable laws. We will see this later.
Ultimately, allergens are a figment of the imagination, analogous to the one that wants police officers and others to cause accidents.
All allergies, without exception, are in reality a healing process of a huge internal conflict of separation (since it is something that manifests itself: pimples, skin rashes, breathing difficulties) .
New axiom number 6:
Genetics reflects the state of health of the body and it is not health that reflects genetic determinism.
Here, we could use our metaphor of car accidents caused by police officers and their accomplices once again. Indeed, geneticists who disagree with the prevailing theories of genetics have discovered that our genetic map is constantly changing, due to positive or negative stressful situations that we experience throughout our lives.
According to the same principle, which applies to the previous axiom, the stressful situation, the stress is what precedes. This causes a more or less deep and lasting imbalance in the organism and in the individual. Then a genetic change occurs to reflect the new data of our situation, within the structure of our DNA. This is as if our genetic heritage has taken on the mission of tradition, of memorizing our entire history, in order to transmit the information to the future of the individual and his species.
To believe that a particular chromosome is responsible for a particular disease is, once again, like reading the time chain of events backwards. Therefore, to conclude that by replacing a “pathogenic” chromosome with a “healthy” one we can eliminate the disease is like saying that by destroying the photograph (the memory) of an accident, the accident is canceled or the damage is repaired. It is interesting to note that with similar reasoning, geneticists, who promise us miracles (as others did with cancer forty years earlier), engage in a new form of revisionism, this time regarding cells: “If I erase the memory of an event, I erase the event.” This is the basis on which the billions of dollars invested today in genetics are based…
New axiom number 7:
The patient’s life is not saved by removing an organ.
Reading this last axiom, in combination with all the previous ones, you will understand that what is widely called disease is nothing more than the expression of an imbalance (invisible process) that is trying to return to balance (visible process). Within this framework, the organ must be considered only as the point of manifestation, through which the healing process is trying to express itself. In no case is it the primary cause! The cause, we have already seen, is the internal conflict, the intense stress, which when resolved, overcome, allows healing.
When we remove the organ, we are doing nothing more than removing a point of manifestation of the disease. And if the internal conflict is still active, the organism will find other points, usually nearby, to continue to manifest what it needs to manifest. This is why some women, after undergoing a total mastectomy, present with ganglia while others do not. The former have not yet resolved the stress responsible for their cancer, and therefore they continue to have symptoms.
These seven new axioms that I propose for you to consider are the result of my own synthesis, after 15 years of in-depth engagement with traditional and various holistic medical systems. I was also inspired by the discoveries made by scientists who had the courage to step out of the rut of the single dominant and totalitarian thinking that is prevalent in the scientific community.
Disclaimer
All information on afipnisi.com is for educational purposes only. afipnisi.com does not provide medical advice. If you suspect a medical problem or need professional advice, please consult a doctor. *
Η γλώσσα της θεραπείας: η ιστορία µιας επανάστασης στην ιατρική επιστήµη
Από Δημήτρης Κοκκινάκης 0
Του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR)
Μετάφραση: Σάντρα Ορφανουδάκη – Δηµήτρης Πατσίλιας
“Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτοµο από το να αλλάξει µια πεποίθηση” έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγµατι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτοµίες καταναλώνοντας για αυτό ένα µέρος από την ενέργειά τους. Αυτό είναι γνωστό από παλιά. Ισχύει για όλους και ακόµη περισσότερο για τους επιστήµονες, που δεν θα µπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν τις νέες θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν πάντα απώλεια ισχύος, χρήµατος και γοήτρου για εκείνους που αποτελούν το επιστηµονικό κατεστηµένο.
Όταν άρχισα τις σπουδές µου στις φυσικές επιστήµες ήµουν πεπεισµένος ότι θα ερχόµουν σε επαφή µε την λαµπρή οµάδα των ανδρών και των γυναικών που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην αφιλοκερδή έρευνα της αλήθειας και της γνώσης, µε απώτερο στόχο να φέρουν την ευτυχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκείνη την εποχή νόµιζα ότι η επιστηµονική διαδικασία βασιζόταν αποκλειστικά σε αντικειµενικά γεγονότα και ότι οι επιστήµονες επεδίωκαν ακούραστα να αναδείξουν τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού που παρατηρούνται ανάµεσα στους διάφορους παράγοντες. Πίστευα επίσης ότι οι ερευνητές είχαν ανοιχτό µυαλό, ήταν ανοιχτοί στον διάλογο, αναθεωρούσαν συνεχώς τις διάφορες υποθέσεις και αποδεχόντουσαν την αντιπαραβολή απόψεων. Αφού αφιέρωσα 5 χρόνια της ζωής µου σ’ αυτόν τον κόσµο αποφάσισα να τον εγκαταλείψω, ευτυχής που είχα διαµορφωθεί µε τρόπο αυστηρό και κριτικό από εξαιρετικούς δασκάλους αλλά και απογοητευµένος από την αδιαλλαξία, τη στενοκεφαλιά, τις απάτες, το κυνήγι των δηµοσιεύσεων και την υποδούλωση των επιστηµόνων στους χορηγούς τους. Δεν είχα υποπτευθεί, τότε, ότι στον ιατρικό κόσµο, που υποτίθεται ότι είναι στην υπηρεσία της ζωής και της υγείας, οι προστριβές ήταν ακόµη πιο σκληρές και βίαιες.
Άρχισα τότε µια σειρά µαθηµάτων κατάρτισης στη γενική φιλοσοφία (µετά τη διακοπή του διδακτορικού µου στις φυσικές επιστήµες) και συγχρόνως ήµουν για δύο χρόνια ερευνητής στην παιδαγωγική. Εκείνη την εποχή, το 1984, άρχισα να ενδιαφέροµαι για την επιστηµολογία της ιατρικής, δηλαδή την κριτική µελέτη της λειτουργίας της ιατρικής, των αξιωµάτων της, των µεθόδων συλλογιστικής της. Έτσι βαθµιαία εξοικειώθηκα µε όλα τα είδη της ιατρικής σκέψης, από την επιστηµονική ιατρική µέχρι την κινεζική ιατρική και ανάµεσά τους µια ολόκληρη σειρά θεραπειών, οι οποίες αδίκως ονοµάζονται “παράλληλες ιατρικές”.
Όντας επιστήµονας, φιλόσοφος και παιδαγωγός, έχω χρησιµοποιήσει τα εργαλεία που διδάχτηκα για να συσχετίζω και να ελέγχω τη συνέπεια των διαδικασιών και των ανακοινώσεων. Κυρίως, όµως, έχω δοκιµάσει αρκετές από αυτές τις ιατρικές, γινόµενος ο ίδιος παρατηρούµενο πειραµατόζωο και συγχρόνως παρατηρητής. Το συµπέρασµά µου: βιώνουµε, στην ιατρική, µια επανάσταση του ίδιου εύρους µε αυτή που γνώρισε η φυσική µε τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο κατά τον δέκατο έκτο αιώνα. Και όπως και εκείνοι οι αστρονόµοι και µαθηµατικοί, έτσι και οι πρωτοπόροι αυτής της νέας προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας υφίστανται τις χειρότερες ενοχλήσεις, τις χειρότερες κατηγορίες και τις χειρότερες απειλές.
Γιατί η ιατρική βρίσκεται σε αδιέξοδο;
Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 οι ιδιωτικές συνοµιλίες µου µε συναδέλφους ερευνητές στον τοµέα της ιατρικής και της βιολογίας µου είχαν ήδη βάλει ψύλλους στ’ αυτιά. “Στην ιατρική, βρισκόµαστε σε αδιέξοδο. Το ξέρουµε µερικά χρόνια τώρα και δεν ξέρουµε προς τα πού να προσανατολίσουµε τις έρευνές µας.” Αυτές οι παρατηρήσεις αφορούσαν το σύνολο της ιατρικής έρευνας και όχι ένα µόνο µικρό αποµονωµένο τοµέα, δυστυχώς. Οι εκµυστηρεύσεις γινόντουσαν ανεπίσηµα, µια και κανένας δεν τολµούσε να τις κοινοποιήσει ούτε στα επιστηµονικά συνέδρια, από φόβο µήπως και διακοπούν αµέσως οι επιχορηγήσεις, οι απαραίτητες για να συνεχιστούν οι εργασίες στα εργαστήρια.
Έτσι, τότε, είχα πολύ αποσπασµατικές πληροφορίες σχετικά µε την απόγνωση, στην οποία βρισκόντουσαν οι ερευνητές στην ιατρική και τη βιολογία. Δεν καταλάβαινα όµως γιατί βρισκόντουσαν σε αδιέξοδο. Με την ευκαιρία αυτή ανακάλυψα επίσης ότι στην πλειοψηφία των επιστηµόνων είχε (και έχει) επιβληθεί καθεστώς σχεδόν πλήρους απουσίας ελευθερίας στη σκέψη, την έρευνα και την έκφραση. Έτσι, εκείνοι που υποτίθεται ότι ενσωµάτωναν όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας µου έδιναν ξαφνικά την εντύπωση εκφοβισµένων προλετάριων, ξεπουληµένων και στο έλεος κάποιου ιατροφαρµακευτικού βιοµηχανικού συµπλέγµατος, που αποφάσιζε όχι µόνο το τι είναι σωστό ή καλό για την υγεία των ατόµων, αλλά και το τι πρέπει να παραχθεί και να νοµιµοποιηθεί επιστηµονικά, ώστε να αυξήσει τα κολοσσιαία οφέλη τους.
Εν τω µεταξύ, πολλές στατιστικές αποδείκνυαν αυτό που οι ερευνητές συνάδελφοί µου µου είχαν ήδη ανακοινώσει. Ανάµεσα στο1970 και το1990 έχει παρατηρηθεί στατιστικά ότι αυτοί που προσβάλλονται από σοβαρές ασθένειες (καρδιαγγειακές, καρκινώδεις, εκφυλιστικές, αυτοάνοσες, κ.λ.π.) είναι κατά πέντε χρόνια νεώτεροι από παλαιότερα Κατά την ίδια περίοδο, η εκδήλωση κάποιων ασθενειών (το ετήσιο ποσοστό εµφάνισής τους), αυξήθηκε κατά 3 έως 10 φορές. Κανένα πραγµατικό φάρµακο δεν έχει βρεθεί για τον καρκίνο, το έιτζ, τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αλλεργίες έχουν κυριολεκτικά εκραγεί µέσα σε 20 χρόνια. Τα περισσότερα από τα αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσµατικά καθώς η αντίσταση των προσαρµοσµένων πια βακτηριδίων αυξάνεται! Τα εµβόλια αµφισβητούνται όλο και περισσότερο, όχι µόνο εξαιτίας των παρενεργειών τους, αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (από τις στατιστικές που δυστυχώς αποκρύβονται από τα µάτια του µεγάλου κοινού), ότι η αποτελεσµατικότητά τους είναι µόνον υποθετική. Παρά την καθαρή αύξηση των δαπανών για την υγεία, η ποιότητα της ζωής και της υγείας του ανθρώπου στις χώρες της δύσης έχει επιδεινωθεί.
Από τότε οι πολυάριθµες µελέτες µου, οι συνοµιλίες µου µε κάθε είδους θεραπευτές και οι προσωπικές µου εµπειρίες µε έκαναν να καταλάβω γιατί η ιατρική, όπως είναι σήµερα, όχι µόνο βρίσκεται σε αδιέξοδο, αλλά επίσης και σε λάθος δρόµο. Έχω ακόµη καταλάβει ότι βασική αιτία αυτής της συλλογικής επιδείνωσης της κατάστασης υγείας στον πλανήτη είναι η µέθοδος που χρησιµοποιεί η ιατρική. Εποµένως έχουµε αποµακρυνθεί πολύ από τη συµβουλή που έδινε στους µαθητές του ο Ιπποκράτης: “Προ πάντων, µην βλάπτετε”…
Για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας εξετάσουµε ποια θα µπορούσαν να είναι τα θεµέλια της σύγχρονης ιατρικής σκέψης. Θα µπορούσε κανείς να τα συνοψίσει ως εξής:
- Η ασθένεια υπάρχει, είναι κάτι το µοιραίο που πρέπει να το εξαφανίσουµε.
- Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από νοσώδη συµπτώµατα (πόνοι, ερυθρότητες, πυρετός, σπυριά, εξανθήµατα, διάρροιες, εµετοί, κ.λπ..).
- Η θεραπεία κάποιας ασθένειας συνίσταται στην εξαφάνιση, το συντοµότερο δυνατόν, όλων αυτών των νοσωδών συµπτωµάτων, µε τη βοήθεια του οπλοστασίου των φαρµάκων.
- Η ασθένεια είναι ουσιαστικά µια φυσική πραγµατικότητα που έχει επιπτώσεις σε κάποιο ιδιαίτερο όργανο του φυσικού σώµατος και θεωρείται βιο-φυσικο-χηµικός µηχανισµός που µπορεί να απορρυθµισθεί.
- Πολλές ασθένειες προκαλούνται από παθογόνους παράγοντες (µικρόβια, µύκητες, βακτηρίδια, ιοί), καρκινογόνους παράγοντες ή αλλεργιογόνους παράγοντες. Πρέπει εποµένως να αποφύγει κανείς κάθε επαφή µε αυτούς τους παράγοντες (σε αυτήν την περίπτωση κάνουµε πρόληψη). Εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, θα προσπαθήσουµε να αποµακρύνουµε ή να εξαφανίσουµε αυτούς τους παράγοντες (τότε κάνουµε θεραπεία).
- Μερικές άλλες ασθένειες έχουν γενετική προέλευση και διαβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Αυτό το ονοµάζουµε κληρονοµικότητα.
- Εάν ολόκληρο το θεραπευτικό οπλοστάσιο αποδειχθεί ανίσχυρο ή αναποτελεσµατικό, θα πρέπει τότε να αφαιρέσουµε το όργανο που έχει καταληφθεί από την ασθένεια, επιτρέποντας έτσι στον ασθενή να επιζήσει. Οι επιστηµονολόγοι αποκαλούν αυτό το είδος απαρίθµησης βασικά αξιώµατα κάποιας θεωρίας ή πρακτικής.
Σ’ αυτό το άρθρο θα αντιπαρατεθώ σε αυτά τα αξιώµατα, ελέγχοντας την εσωτερική τους συνέπεια και παραθέτοντας παρατηρήσεις, που είναι µεν υπαρκτές, αλλά που συχνά τις αρνούνται οι ερευνητές…
Η ασθένεια δεν είναι πια αυτό που ήταν.
Και εάν η πραγµατικότητα είναι τελείως διαφορετική; Και εάν τα φαινόµενα παραπλανούν; Και εάν υπάρχει η πιθανότητα, αντιστρέφοντας τα αξιώµατα, να εξηγηθούν καλύτερα τα αποτελέσµατα όλων εκείνων των “παράλληλων” προσεγγίσεων, από τις οποίες επωφελούνται εκατοµµύρια ασθενών και οι οποίες δεν έχουν αναγνωριστεί από την επίσηµη επιστηµονική ιατρική ;
Σας προσκαλώ να εξερευνήσετε µαζί µου αυτήν την αντίθετη άποψη και να την δεχτείτε ως µια υπόθεση εργασίας για σκέψη και έρευνα και όχι ως µια οριστική αλήθεια. Και εάν κάτι από αυτά που εγώ διαισθάνοµαι λέει κάτι µέσα σας, σας προσκαλώ να µην παραµείνετε στην απλή ανάγνωση του άρθρου αλλά να ερευνήσετε το θέµα, εµβαθύνοντας.
Ας το γλεντήσουµε, λοιπόν, ξαναγράφοντας τα κλασικά αξιώµατα της ιατρικής µου …
Νέο αξίωµα αρ. 1:
Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι κάτι το µοιραίο και αναπόφευκτο και δεν είναι απαραίτητο να την εξαφανίσουµε.
Σύµφωνα µε πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις, η ασθένεια δεν υπάρχει. Μόνο ο ασθενής υπάρχει και σε αυτόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή του γιατρού ή του θεραπευτή. Επιπροσθέτως, και αυτό θα τον αποδείξουµε αργότερα, η “ασθένεια” είναι σηµάδι ανισορροπίας που προέρχεται, τις περισσότερες φορές, από τη συµπεριφορά του ασθενή, συνειδητή ή ασυνείδητη· εποµένως δεν είναι µοιραία και αναπόφευκτη (εκτός εάν θεωρήσει κανείς ότι το ασυνείδητο είναι κάτι το µοιραίο και αναπόφευκτο).
Σύµφωνα µε αυτή την αντίληψη, τα συµπτώµατα είναι οι ορατές ενδείξεις µιας φυσικής ή ψυχικής ανισορροπίας, η οποία είναι µη ορατή. Τα συµπτώµατα εποµένως δεν είναι αυτή καθαυτήν η ανισορροπία. Για να το καταλάβουµε αυτό, ας πάρουµε µια πρώτη µεταφορά. Ας συγκρίνουµε το σώµα µας (φυσικό όχηµα) µε ένα αµάξι (αυτοκίνητο όχηµα). Όταν ελαττωθεί το νερό του ψυγείου ή το λάδι του κινητήρα, αυτό δεν γίνεται αµέσως αντιληπτό. Εντούτοις, η ανισορροπία υπάρχει ήδη εκεί, µόνο που δεν µπορούµε ούτε να την δούµε ούτε να την ακούσουµε. Είναι αυτό που θα αποκαλέσουµε πραγµατική ασθένεια. Όταν η υπερθέρµανση του κινητήρα υπερβεί το όριο, κάποια κοµµάτια (που έχουν προβλεφθεί γι’ αυτό το σκοπό) θα σπάσουν (βαλβίδα, εύκαµπτος, κ.λπ.), απελευθερώνοντας αµέσως πολύ ατµό! Αυτή είναι η στιγµή κατά την οποία τα πράγµατα φανερώνονται, γίνονται ορατά. Αυτά είναι τα συµπτώµατα. Η εκτόνωση του ατµού δεν είναι σε καµία περίπτωση η ασθένεια του αυτοκινήτου: πρόκειται για µια διαδικασία που δηµιουργήθηκε (σύµφωνα µε τους νόµους της φυσικής) για να επιτρέψει στην υπερπίεση να εξαφανιστεί, έτσι ώστε το σύστηµα να επιστρέψει στην ισορροπία και την κανονικότητα.
Για να µην φτάσουν τα πράγµατα σ’ αυτό το σηµείο, οι κατασκευαστές αυτοκίνητων έχουν εφεύρει έναν άλλο µηχανισµό: τοποθετούν φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου του αυτοκινήτου. Μόλις υπάρξει κίνδυνος να µην εξασφαλίζεται, να µην γίνεται σεβαστή ή να µην ικανοποιείται κάποια θεµελιώδης ανάγκη, το λαµπάκι ανάβει, προσκαλώντας τον οδηγό να εξετάσει την κατάσταση και να την διορθώσει.
Σε µια τέτοια περίπτωση τι θα λέγατε για τον µηχανικό που θα σας συµβούλευε να ξεβιδώσετε – ή να σπάσετε – το αναµµένο λαµπάκι;
Εντούτοις, αυτό κάνει η επιστηµονική ιατρική εδώ και δεκαετίες: εξ ορισµού, θεωρεί ότι τα συµπτώµατα είναι κακά και πρέπει να εξαφανιστούν. Αλλά γιατί θα πρέπει να τα εξαφανίζουµε συστηµατικά, αφού εάν εξετάσουµε το νόηµα του µηνύµατος που στέλνουν, προσδιορίσουµε τι είναι αυτό που προκάλεσε την ανισορροπία και αποκαταστήσουµε την αρχική αρµονία, το φως στο ενδεικτικό λαµπάκι θα σβήσει από µόνο του;
Εάν αλλάξετε την άποψή σας σχετικά µε τα συµπτώµατα και τα δείτε ως συµµάχους που σας φέρνουν πολύτιµες πληροφορίες (που θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν), δεν θα συγχέετε ποτέ πια την ασθένεια (την ανισορροπία που συµβαίνει αθόρυβα) µε την διαδικασία της θεραπείας της (τα συµπτώµατα που µερικές φορές φανερώνονται θορυβωδώς).
Νέο αξίωµα αρ. 2:
Όταν εµφανίζονται συµπτώµατα (πόνοι, ερυθήµατα, πυρετός, σπυριά, εξανθήµατα, διάρροιες, εµετοί, κ.λπ.), αυτό είναι σηµάδι ότι το σώµα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.
Έχω συναντήσει αυτήν την σύλληψη τόσο στην οµοιοπαθητική, τον βελονισµό, την οστεοπαθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική του γιατρού Ρίκε Γκέερτ Χάµερ (Γερµανία), στην Ολιστική Βιολογία των Ζωντανών Υπάρξεων του γιατρού Κλωντ Σαµπά (Γαλλία) και σε άλλες ακόµη προσεγγίσεις.
Για να το κατανοήσουµε αυτό, ας πάρουµε µια δεύτερη πολύ απλή µεταφορά. Ας συγκρίνουµε το σώµα µας (το ζωντανό) µε ένα σπίτι (κατοικηµένο). Η ζωή στο σπίτι παράγει κανονικά µια κάποια ποσότητα σκουπιδιών, καθηµερινώς. Φανταστείτε ότι κάποιος δηµοτικός νόµος σας απαγορεύει να βγάλετε τον σκουπιδοτενεκέ σας στο πεζοδρόµιο µέχρι να έρθει νεότερη διαταγή. Αποφασίζετε τότε να τα αποθηκεύσετε µέσα σε ένα δωµάτιο. Μερικές εβδοµάδες αργότερα, και ενώ η απαγόρευση πάντα ισχύει, ένα δεύτερο και µετά ένα τρίτο δωµάτιο χρησιµοποιείται για τα σκουπίδια, που προκαλούν µια όλο και περισσότερο αφόρητη µυρωδιά στο εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το στάδιο, µπορούµε να πούµε ότι το σπίτι σας έχει χάσει την ισορροπία του, την αρµονία του: είναι µολυσµένο και δηλητηριασµένο.
Μην αντέχοντας πια, ας φανταστούµε ότι αποφασίζετε να βγάλετε έξω τους σκουπιδοτενεκέδες σας, παρά την απαγόρευση. Κάνοντάς το αυτό εκδηλώνετε τη θέλησή σας να αποκαταστήσετε την ισορροπία µέσα στο σπίτι, σε σχετικά σύντοµο χρονικό διάστηµα. Αρχίζει λοιπόν το σπίτι να επανέρχεται σε κατάσταση υγείας…
Όµως, οι γείτονές σας ή η δηµοτική αστυνοµία δεν το βλέπουν καθόλου µε το ίδιο µάτι: σύντοµα, κάποιοι επεµβαίνουν και όχι µόνο επαναφέρουν τους σκουπιδοτενεκέδες µέσα στο σπίτι σας, αλλά επιπλέον καρφώνουν µερικές σανίδες στις πόρτες και στα παράθυρα του ισογείου, για να σας αποθαρρύνουν από το να επαναλάβετε την πράξη σας.
Για να επιστρέψουµε στο σώµα, κατά την περίοδο που η ανισορροπία εγκαθίσταται µέσα µας βαθµιαία (επώαση της µόλυνσης, συσσώρευση τοξινών, ανάπτυξη κάποιου όγκου, εκφυλισµός κάποιου οργάνου, µυός ή του αίµατος, κ.λπ.), η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, ασυµπτωµατική. Οι Κινέζοι µιλούν για ψυχρή ασθένεια …
Αντιθέτως, όταν το σώµα “αποφασίσει” (θα δούµε αργότερα το γιατί) να αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη µόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το όργανο που έχει προσβληθεί, τον µυ ή το αίµα. Σε αυτήν την περίπτωση, το σώµα βγάζει τους σκουπιδοτενεκέδες του (πυρετός, σπυριά, εξανθήµατα κ.λπ.). Η ασθένεια αρχίζει να “µιλάει”, εµφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται συµπτώµατα. Οι Κινέζοι µιλούν για θερµή ασθένεια …
Η εµφάνιση των συµπτωµάτων είναι σηµάδι ότι το σώµα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.
Αυτό που εκπλήσσει και προκαλεί σύγχυση µε αυτήν την άποψη, είναι ότι αυτό που αποκαλούµε «ασθένεια» θα πρέπει σχεδόν πάντα να ερµηνεύεται ως αρχή της θεραπείας. Όµως, κάνουµε το ανάποδο.
Νέο αξίωµα αριθµ. 3:
Η θεραπεία µιας ασθένειας συνίσταται στο να ακούσουµε τα συµπτώµατά της και να τα δούµε σαν ενδεικτικές πινακίδες του δρόµου που πρέπει να ακολουθήσουµε για να θεραπευθούµε.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, φαίνεται καθαρά ότι το αξίωµα αυτό είναι η λογική συνέπεια της άποψης που αναπτύχθηκε στο αξίωµα αριθµ. 2. Τα συµπτώµατα, όχι µόνο είναι οι σκουπιδοτενεκέδες που το σώµα προσπαθεί να εκκενώνει τακτικά για να βρει την ισορροπία του, αλλά συγχρόνως µας δείχνουν και αυτό που µπορούµε και πρέπει να κάνουµε για να βοηθήσουµε τον οργανισµό να επιτύχει πλήρως αυτήν την ισορροπία. Εάν δεν έχουµε καθόλου υπερένταση, εάν το επίπεδο ζωτικής ενέργειας µέσα µας είναι υψηλό, πιθανώς το σώµα µας θα έχει αρκετές δυνάµεις για να βγάλει έξω µόνο του όλους τους σκουπιδοτενεκέδες του, όποτε θα του είναι απαραίτητο. Όµως συχνά είναι κουρασµένο… Αρχίζει εποµένως την εργασία, βγάζει έξω τους πρώτους σκουπιδοτενεκέδες, αλλά δεν προλαβαίνει να τους βγάλει όλους. Σε αυτήν την περίπτωση, όλα συµβαίνουν σαν η ταχύτητα µε την οποία γίνεται η εκκένωση να ήταν πολύ µικρή σε σχέση µε την ταχύτητα µε την οποία γεµίζει µε νέους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή είναι η κατάσταση που ονοµάζουµε χρόνια ασθένεια, η οποία δεν σταµατάει να εκφράζεται και ψάχνει την ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.
Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαµβάνεται αυτό, θα προσπαθήσει τότε να αφουγκραστεί τα συµπτώµατα και θα ξεκινήσει µια διαδικασία που θα αποσκοπεί να φέρει στον οργανισµό πρόσθετη ενέργεια ώστε να επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συµπτωµάτων (δηλαδή την εκκένωση των σκουπιδοτενεκέδων). Αυτό κάνει και η οµοιοπαθητική (ορίζοντας µια θεραπεία που προκαλεί στο άτοµο τα ίδια συµπτώµατα µε εκείνα που επιδιώκει να αποµακρύνει), ο βελονισµός (ελευθερώνοντας τα ενεργειακά κυκλώµατα και µε αυτό τον τρόπο επιτρέποντας να επιταχυνθούν οι διεργασίες επανεξισορρόπησης), η οστεοπαθητική (απελευθερώνοντας τις λειτουργικές ή οργανικές εµπλοκές), η νηστεία και η ανάπαυση (βάζοντας περισσότερη ενέργεια στη διάθεση του σώµατος ώστε αυτό να µπορέσει να καθαριστεί), κ.λπ..
Η ιατρική, επιχειρώντας να εξαφανίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα συµπτώµατα, όχι µόνο στερείται ουσιαστικών πληροφοριών για την φυσική και βαθιά θεραπεία του ασθενούντος ατόµου, αλλά επιπλέον αποµακρύνεται από τη σοφία που βασίζεται στο να αφουγκράζεσαι τη φύση, στρεφόµενη όλο και περισσότερο προς την έπαρση και την αλαζονεία µιας εκλογικευµένης γνώσης, αποσυνδεδεµένης από την Πραγµατικότητα.
Νέο αξίωµα αριθµ. 4:
Η ασθένεια είναι κάτι το πολυδιάστατο, και συνδέεται µε µια περίπλοκη και συστηµική πραγµατικότητα στοιχείων, που βρίσκονται σε µόνιµη αλληλεπίδραση µεταξύ τους.
Η ιατρική είναι βασισµένη σε ένα διπλό αξίωµα που στηρίζεται στο διαχωρισµό του σωµατικού από το ψυχικό. Πρώτον, θεωρεί ότι εάν ένα φαινόµενο εκδηλώνεται στο σωµατικό επίπεδο, αυτό συµβαίνει επειδή είναι φαινόµενο που αφορά το σώµα.
Δεύτερον, όταν έχει προσβληθεί ένα συγκεκριµένο όργανο, ως αιτία θεωρείται η κακή λειτουργία του οργάνου.
Όµως, στην καθηµερινή µας εµπειρία παρατηρούµε ότι µια άσχηµη ψυχολογική κατάσταση, µια άσχηµα βιωµένη διαπροσωπική σύγκρουση, η απώλεια του νοήµατος της ζωής, ένα φιλοσοφικό δίληµµα, η υπερένταση της καθηµερινής ζωής, όλα αυτά, επηρεάζουν έντονα την σωµατική µας υγεία. Αντιστρόφως, σωµατικές διαταραχές µπορούν να µας εµποδίσουν να αισθανόµαστε καλά µέσα µας, µπορεί να µας κάνουν να χάσουµε την πίστη µας ή να µας κατακρηµνίσουν σε βαθιά κρίση. Το να προσπαθείς να θεραπεύσεις κάποιον άνθρωπο διαχωρίζοντας την σωµατική, την ψυχική, την κοινωνική και την πνευµατική του διάσταση, µου φαίνεται ότι προέρχεται από αδυναµία αντίληψης που είναι αναποτελεσµατική αλλά και επιβλαβής. Δηλαδή το σωµατικό επηρεάζει το ψυχικό, όπως και το ψυχικό επηρεάζει το σωµατικό.
Επιπλέον, ακόµα και αν περιοριστούµε αυστηρά στη σωµατική σφαίρα, η κινεζική ιατρική, η οµοιοπαθητική, η οστεοπαθητική αλλά ακόµη και άλλοι κλάδοι όπως η ορθοδοντική, η (etiopathie), η ολιστική ιατρική, µας έχουν δείξει ότι η ανισορροπία κάποιου ιδιαίτερου οργάνου, προκαλείται συχνά από την ανισορροπία κάποιου άλλου οργάνου. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός, οι ιγµορίτιδες να θεραπεύονται απελευθερώνοντας τις τοξίνες τους στο συκώτι, ο πόνος της ράχης να ανακουφίζεται µε ξεµπλοκάρισµα των εντέρων, οι πονοκέφαλοι να εξαλείφονται µε ανάταξη του κόκκυγα ή τα προβλήµατα των γονάτων να ρυθµίζονται µε αναπροσαρµογή του κλεισίµατος των σαγονιών … Και πάλι, δεν πρόκειται να βρούµε την λύση στο πρόβληµα επιτιθέµενοι στο ίδιο το όργανο. Θα ήταν περισσότερο πρόσφορο να επανεισαγάγουµε στην ιατρική την ολιστική και συστηµική θεώρηση ώστε να µπορέσουµε να ενεργήσουµε πιο αποτελεσµατικά.
Νέο αξίωµα αριθµ. 5:
Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύµµαχοί της. Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι υπεύθυνοι για τον καρκίνο (εκτός από το 1% των περιπτώσεων). Αλλεργιογόνοι παράγοντες δεν υπάρχουν.
Θα χρειαζόµουν πολύ περισσότερο χώρο για να τα αποδείξω αυτά µε επιστηµονικό και λεπτοµερή τρόπο. Στη συνέχεια, όµως, όταν θα ασχοληθώ µε τις εργασίες του γιατρού Χάµερ και του γιατρού Σαµπά, θα καταλάβετε καλύτερα γιατί το αξίωµα αυτό αποτελεί λογική συνέπεια της θεώρησης για την υγεία και την ασθένεια που παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό.
Προς το παρόν, ας χρησιµοποιήσουµε µια τρίτη µεταφορά. Όταν συµβαίνει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχηµα, στον τόπο του ατυχήµατος παρατηρείται συχνά η παρουσία αστυνοµικών, χωροφυλάκων, οδηγών ασθενοφόρου, πυροσβεστών ή γιατρών. Αυτό είναι γεγονός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά καλούνται δηµοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Γενικά, εκτός και αν έχουν ιδιαίτερες πηγές πληροφοριών, οι ανταποκριτές φθάνουν µετά το ατύχηµα και µετά τις δυνάµεις της αστυνοµίας και των πρώτων βοηθειών. Εάν δεν γνώριζαν την πραγµατικότητα, παρατηρώντας κάθε φορά το ίδιο πράγµα, οι δηµοσιογράφοι θα µπορούσαν να συµπεράνουν, µε καλή πίστη, ότι οι αστυνοµικοί, οι χωροφύλακες, οι οδηγοί ασθενοφόρου, οι πυροσβέστες και οι γιατροί είναι η αιτία όλων των ατυχηµάτων που συµβαίνουν στους δρόµους !
Και στατιστικά, µια και θα βασίζονταν µόνο στις εκ των υστέρων παρατηρήσεις τους, θα είχαν σχεδόν πάντα δίκιο !
Φυσικά, θα µου πείτε ότι αυτό είναι ένα χονδροειδές σφάλµα λογικής, εφόσον το ατύχηµα έχει προηγηθεί της άφιξης των πρώτων βοηθειών, και όχι το αντίστροφο. Φανταστείτε για µια στιγµή ότι το ίδιο συµβαίνει και µε αυτό που αποκαλούµε ασθένεια. Ξέρουµε ήδη ότι όταν εµφανίζεται κάποιο σύµπτωµα, γεγονός που θεωρείται ότι αποτελεί την αρχή της ασθένειας, στην πραγµατικότητα αρχίζει η διαδικασία του καθαρισµού, της επανεξισορρόπησης και της θεραπείας ( εάν το σώµα µας δεν έχει αρκετή ενέργεια για να βρει εντελώς την ισορροπία του, εξαντλείται µέσα σε αυτήν την προσπάθεια και δεν εκπληρώνεται ποτέ η θεραπεία του. Αυτή είναι και µια από τις αιτίες για τις οποίες πεθαίνουµε εξαιτίας της “ασθένειας”).
Το οποίο σηµαίνει ότι όταν αρχίζει να φαίνεται κάτι (στο µεταφορικό παράδειγµα του σπιτιού, η έξοδος των σκουπιδοτενεκέδων), αυτό γίνεται επειδή πολλά αόρατα πράγµατα έχουν συµβεί ήδη προηγουµένως (η συσσώρευση των σκουπιδοτενεκέδων στο εσωτερικό του σπιτιού). Μερικοί ερευνητές αναγνωρισµένοι για την αποτελεσµατικότητά τους ως θεραπευτές, έχουν αποδείξει ότι οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι µύκητες κινητοποιούνται από το σώµα (µε διαταγή του εγκεφάλου) τη στιγµή που αρχίζει η επανεξισορρόπηση, για να βοηθήσουν να εκπληρωθεί η διαδικασία.
Είτε για να φέρουν υλικά για να επανοικοδοµήσουν τα κύτταρα που βλάπτονται, είτε για να εκκενώσουν τα κύτταρα που αχρηστεύονται.
Προφανώς, εάν η αρχική ανισορροπία (ψυχρή και µη ορατή φάση της ασθένειας) υπήρξε υπερβολικά βαθιά, µακρά ή/και υπερβολικά έντονη, ο καθαρισµός θα είναι τόσο βίαιος και τόσο έντονος που µπορεί να σπάσει τη ζωτικής σηµασίας ισορροπία του οργανισµού και να προκαλέσει το θάνατό του. Αλλά, βασικά, καθώς οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες, και καθώς οι παράγοντες που αποκαλούνται µολυσµατικοί εµφανίζονται τη στιγµή της διαδικασίας της θεραπείας, ολόκληρη η θεωρία του Παστέρ καταρρέει προς όφελος µιας πολύ πιο δυναµικής θεώρησης, που έχει ως στόχο µάλλον την ενίσχυση του εδάφους και της ισορροπίας, παρά την εξαφάνιση των παραγόντων καθαρισµού (ιοί) ή ανοικοδόµησης (µύκητες και βακτηρίδια).
Όσον αφορά τους καρκινογόνους παράγοντες, διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι µόνο στο 1% των περιπτώσεων οι καρκίνοι προκλήθηκαν από αυτούς. Είναι η περίπτωση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ή σε κάποιες πολύ τοξικές ουσίες σε ισχυρή δόση. Αντιθέτως, το 99% των άλλων καρκίνων οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες (βίαια ψυχολογικά σοκ που βιώνονται, χωρίς να εκφράζονται βιολογικά – οργανικά), συνδέονται δε συχνά µε έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά. Ο γιατρός Χάµερ ήταν ο πρώτος που το έδειξε αυτό µε επιστηµονικό τρόπο, σε περισσότερες από 8.000 περιπτώσεις καρκίνου. Η αξία του έγκειται στο ότι µπόρεσε να δείξει ότι η ανάπτυξη του καρκίνου έγινε σύµφωνα µε κάποιους πολύ ακριβείς και αµετάβλητους νόµους. Θα το δούµε αυτό αργότερα.
Τελικά, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες είναι δηµιούργηµα της φαντασίας, ανάλογο µε εκείνο που θέλει τους αστυνοµικούς και τους άλλους να προκαλούν τα ατυχήµατα.
Όλες οι αλλεργίες, χωρίς εξαίρεση, είναι στην πραγµατικότητα διαδικασία θεραπείας µιας τεράστιας εσωτερικής σύγκρουσης αποχωρισµού (αφού είναι κάτι που εκδηλώνεται: σπυριά, δερµατικά εξανθήµατα, αναπνευστικές δυσκολίες).
Νέο αξίωµα αριθµ. 6:
Η γενετική αντανακλά την κατάσταση της υγείας του σώµατος και δεν είναι η υγεία αυτή που αντανακλά την γενετική αιτιοκρατία (γενετικό ντετερµινισµό).
Εδώ, θα µπορούσαµε να χρησιµοποιήσουµε για µια ακόµη φορά, τη µεταφορά µας για τα ατυχήµατα αυτοκινήτου που προκαλούνται από τους αστυνοµικούς και τους συνεργούς τους. Πράγµατι, γενετιστές που διαφωνούν µε τις επικρατούσες θεωρίες της γενετικής, έχουν ανακαλύψει ότι ο γενετικός χάρτης µας µεταβάλλεται συνεχώς, εξαιτίας θετικών ή αρνητικών αγχωτικών καταστάσεων που βιώνουµε σε όλη τη διάρκεια της ζωής µας.
Σύµφωνα µε την ίδια αρχή, που ισχύει και στο προηγούµενο αξίωµα, η αγχωτική κατάσταση, το στρες είναι αυτό που προηγείται. Αυτό προκαλεί µια λίγο πολύ βαθιά και διαρκή ανισορροπία στον οργανισµό και στο άτοµο. Τότε γίνεται µια γενετική αλλαγή για να απεικονισθούν τα νέα δεδοµένα της κατάστασής µας, µέσα στη δοµή του DNA µας. Αυτό µοιάζει σαν η γενετική κληρονοµιά µας να έχει αναλάβει ως αποστολή την παράδοση, την αποµνηµόνευση όλης της ιστορίας µας, για να διαβιβάσει την πληροφορία, στο µέλλον του ατόµου και του είδους του.
Το να πιστεύουµε εποµένως ότι το συγκεκριµένο χρωµόσωµα είναι υπεύθυνο για την συγκεκριµένη ασθένεια είναι, για µια φορά ακόµα, σα να διαβάζουµε αντίστροφα την χρονική αλυσίδα των γεγονότων. Εποµένως το να συµπεραίνουµε ότι αντικαθιστώντας κάποιο «παθογόνο» χρωµόσωµα µε ένα «υγιές» µπορούµε να εξαφανίσουµε την ασθένεια, είναι σα να λέµε ότι, καταστρέφοντας τη φωτογραφία (τη µνήµη) κάποιου ατυχήµατος, ακυρώνεται το ατύχηµα ή επισκευάζεται η ζηµιά. Είναι ενδιαφέρον να σηµειώσουµε ότι µε παρόµοιο συλλογισµό οι γενετιστές, που µας υπόσχονται θαύµατα (όπως άλλοι έκαναν µε τον καρκίνο σαράντα χρόνια νωρίτερα), εµπλέκονται σε µια νέα µορφή αναθεωρητισµού, σχετικά µε τα κύτταρα όµως αυτή τη φορά: “Εάν σβήσω τη µνήµη κάποιου γεγονότος, σβήνω το γεγονός.” Αυτή είναι η βάση στην οποία στηρίζονται οι επενδύσεις δισεκατοµµυρίων που γίνονται σήµερα στην γενετική…
Νέο αξίωµα αριθµ. 7:
Δεν σώζεται η ζωή του ασθενούς αφαιρώντας του ένα όργανο.
Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο αξίωµα, σε συνδυασµό µε όλα τα προηγούµενα, θα καταλάβετε ότι αυτό που ευρέως αποκαλείται ασθένεια δεν είναι παρά η έκφραση µιας ανισορροπίας (µη ορατή διαδικασία) που προσπαθεί να επανέλθει σε ισορροπία (ορατή διαδικασία). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το όργανο πρέπει να θεωρείται µόνο ως το σηµείο εκδήλωσης, µέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφραστεί, η διαδικασία της θεραπείας. Σε καµία περίπτωση, δεν είναι η πρωταρχική αιτία! Η αιτία, αυτό το είδαµε ήδη, είναι η εσωτερική σύγκρουση, το έντονο στρες, το οποίο όταν λυθεί, ξεπεραστεί, επιτρέπει τη θεραπεία.
Όταν αφαιρούµε το όργανο, δεν κάνουµε τίποτε άλλο παρά να αφαιρούµε ένα σηµείο εκδήλωσης της ασθένειας. Και εάν η εσωτερική σύγκρουση µένει ακόµη ενεργή, ο οργανισµός θα βρει άλλα σηµεία συνήθως γειτονικά, για να συνεχίσει να εκδηλώνει αυτό που έχει ανάγκη να εκδηλώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες γυναίκες, αφού υποβλήθηκαν σε ολική αφαίρεση στήθους, παρουσιάζουν γάγγλια ενώ άλλες όχι. Οι πρώτες δεν έχουν ακόµη λύσει το στρες που είναι υπεύθυνο για τον καρκίνο τους, και γι’ αυτό συνεχίζουν να έχουν συµπτώµατα.
Αυτά τα επτά νέα αξιώµατα που σας προτείνω να σκεφτείτε, είναι αποτέλεσµα δικής µου σύνθεσης, µετά από 15 χρόνια ενασχόλησής µου, σε βάθος, µε τις παραδοσιακές και τις διάφορες ολιστικές ιατρικές. Με ενέπνευσαν επίσης οι ανακαλύψεις που έκαναν επιστήµονες που είχαν το θάρρος να βγουν από την πεπατηµένη της µοναδικής κυρίαρχης και ολοκληρωτικής σκέψης που είναι διαδεδοµένη στην επιστηµονική κοινότητα.
Cancer has many names. From that, the bad disease, the chronic disease, the evil, the old disease, or without mentioning anything, just silence.
And just by listening to it, emotions, actions, and reactions are created that we dare not express.
Cancer is a thorny, difficult subject that carries a lot of pain, fear, sadness, and loneliness.
Even in our day, when so many people around us suffer from cancer, it is perhaps the only disease that we have reduced to a taboo.
Not all of us have cancer, but we all fear it. As soon as we get sick, before we even go to the doctor, we think: what if cancer has found me? When we wait for the results of the tests we have done, we fear: what if it is cancer?
Fear! The first and most basic emotion. It clings to the sick person, overpowers him, paralyzes him, makes him stumble in his steps and brings him to despair, makes him angry, but also surpasses the other emotions, at the top, covered, but so visible. Faint and gray, but present.
Anger! A strange feeling. Where you think you’ve broken out, you find it again in front of you. And when you think you’ve overcome it, it overwhelms you and you don’t know what to do to feel the peace within you. A constant struggle, a question mark. With whom and with what should I be angry? With me who got sick? That I’m weak? With my fate? With others who are healthy? With their erratic behavior? With God? And anyone who doesn’t have a God to believe in, perhaps gets even angrier.
And that’s where despair finds you.
You don’t know what to do. Where to turn for help, to forget, to overcome, to break out, to ask, to learn, to share. But basically to share. The pain, the uncertainty, the hope, the strength, the victory but also the inner sadness. Many times the attitude of the doctors or the familiar environment also contributes to despair, where they hide the truth from the patient. But it is his right to know the whole truth about his situation. With a lie, no matter how much it becomes the alibi of hope and life, it essentially cuts off the opportunity from the patient himself to decide and fight for himself. Others take responsibility for the struggle and the decisions. A little unfair, don’t you think? It brings the patient to despair. And it saddens him incredibly, that while inside he knows that something is happening, no one tells him the truth. And then comes the sadness
A feeling that no matter how hard you try to hide, you can’t. It shows in your eyes, in your posture, and in your gait. Even in the songs you listen to, even if the words have nothing to do with illness or, let alone cancer, they take you on a journey through sadness.
When you are sad, those around you, wanting to soothe your feelings and not knowing how to handle the situation, tell you not to worry, it will pass, we will fight it, we will fight it, we will search for it, we will ask, we will win. But unfortunately, you know that you are alone with cancer, the two of you. And if it wins and death comes?
And let’s not forget that there are also those people who choose it. Not only the physical one as a renunciation of effort, but also other deaths, of relationships, emotions, actions. Then we owe respect to the choice and not stubbornness to change it. Difficult for everyone. For those who seek death and for those who chase it away. Difficult and the battle. Unequal and strong at the same time..
Once the emotions are resolved and separated, then comes the catharsis. The patient is alone and faces the situation clearly. No negative emotion finds a place to stand, and space opens up for hope and joy.
Hope comes without panic and despair. Separate from the rest of the emotions and completely clear. Hope for life, for struggle, for strength, for support. Hope that despite the adversities, everything will go well in its own way.
The situation is not difficult. It is more difficult to deal with, accept and acknowledge the illness than the cancer itself. It is there and does its job. And the patient does his.
As you may have noticed, I don’t use the word patient. It strongly suggests weakness. I use the word sick, which suggests the need for care and love. And I also use the second singular and first plural to show that cancer, whether we have it or not, affects us all.
Just don’t get confused and dare to feel sorry for a cancer patient! Then it will lead him to self-pity more easily. And that’s the only thing he doesn’t need. But neither does it lead to frustration in the effort to support and comfort. Come on, kid, there are worse things, you’ll make it, I’m not afraid of you.
This does not alleviate the patient’s pain and fear. Quite the opposite. The cancer patient becomes the recipient of superficial emotions, lack of understanding and lack of support from his environment. He is further angered. And perhaps he reaches a point in his life when everything has been overcome or has reached its final stretch, which will not allow anyone to achieve anything without difficulty and without pressure. The unconscious thought: I was pressured, you will be pressured too, I was pressured, you will be pressured too, I fought alone? You will fight alone” may often appear frequently in his relationships, and he may also become selfish in the exchange of love under the banner of the expression and belief: life owes me joy.
No, life doesn’t owe anyone anything. But we owe ourselves care, love, and hope for the best.
A few years ago, if someone said that cancer has a psychic origin, they could be considered a charlatan, and become the subject of ironic comments and teasing by others. Today, however, this finding is no longer disputed at all on a global level. Emotional anxiety, anxiety, depression, etc., can be the causes of the so-called psychosomatic illnesses. Melancholy, panic and other emotional reactions of the individual, have an impact not only on the psyche but also on the human body.
Hippocrates, with his theory “On the Juices,” was the first to use the term carcinoma and argued that people with a melancholic mood are more likely to develop cancer.
Reich in 1934, in his heretical book “The Biopathy of Cancer”, states that the cancerous tumor is simply the visible symptom of the disease we call cancer. Therefore, treating the local tumor surgically or with radiation is treating the symptom only and not the cause that caused it, that is, the disease itself. Regarding this, death from cancer is not the result of the presence of one or more tumors. It is rather the final result of the biological disease cancer of the system, which is caused by a more general process of decomposition of the organism.
The so-called cancer predisposition simply shows that behind the cancerous tumor, hitherto undiscovered deadly processes are at work. The diagnosis of a cancerous tumor always comes too late, because the biopsy has already completed the destruction of the organism.
Essentially, Reich is telling us, look beyond the cancer. Look for the cause within yourself.
The German doctor and psychotherapist Hammer says: disease is the perfect solution that the brain finds to the problem of internal conflicts.. all cancers are caused and activated by intense and violent internal conflicts that we experience without expressing them. The nature of the internal conflict determines the area of the brain that will be affected and the organ in which the disease will be localized.
In his two-volume work “Illness as the Language of the Soul”, when referring to cancer, he says:
The atmosphere in which a patient who will suffer from cancer lives could generally be described as an unlivable life. It is a repressed life. Often patients are not aware of their underlying depression, as well as the fact that they are repressing their body’s efforts for liberation. Their environment does not perceive anything because patients show no inclination to communicate and even less to share their lives with others. Only when the barrier is broken and their repressed life breaks out, the tendency to share is expressed dynamically and unredeemably. And this very process is clearly seen in the way in which the disease appears.
Here, of course, I would like to mention that everything I said above is based on statistics and not all people are the same in terms of stamina, psychology, expression and socialization. And negative emotions can also cause anything from a simple fever in a child to an autoimmune disease.
So beyond medical prevention through exams and a careful lifestyle, it would be good to try to be diligent with our psychological prevention, which is consistently superior to any treatment. Let’s teach it to our children. It’s enough that they grow up in an extremely dangerous environment in terms of contamination. Let’s not ignore their internal health.
We have learned to love what we like and what brings us pleasure. We reject pain, dissatisfaction, and sadness.
In the case of Cancer, the patient must love himself without limits and restrictions. And after cancer. This difficult, sad and ugly thing that knocked on his door. To love him because he is a part of himself and came to live with him. If he does not love him, he will fight him with hatred. He will be angry, disappointed, filled with sadness.
It may sound a little strange, but consider that a mother also gives birth to her children, but if she truly loves them, she pushes them away from her. However, she is always prepared, if they return wounded, to heal them and send them away again. Separation is safe because it is based on love.
So with cancer. The sick person will love him and drive him away with love. Not with a war of hatred and anger. And if he returns, he will cure him and drive him away again. Safe separation. Is love different? Difficult love, but that’s how it is. Difficult.
To express our needs and feelings, even if we are afraid.
To dare confrontations and communication through an argument.
Let’s try to recognize and accept reality as it is and not as we would like or would prefer it to be. This saves us from a lot of disappointment and anger.
Let’s not leave open scores with anyone, because that’s how we accumulate sadness within ourselves.
And above all, let us forgive.
Not others, for what they did to us. But ourselves. That we hurt him, made him sad, pressured him, didn’t let him free, compromised him, until we finally find the strength to say what we want, what we feel and what we need. Until we recognize reality and accept it as it is. And finally close all our emotional pending issues until we feel free.
Whatever happens to us, no matter how harsh it may sound, is not the fault of others or events. However, the way we accepted something, perceived it, interpreted it, or simply saw it, is what always gives rise to any emotion we have.
So ultimately, we owe it to ourselves, with much love and even more hope, to thank from the heart and forgive ourselves for the harm we have done to ourselves and to him. That is love, after all!
Disclaimer
All information on afipnisi.com is for educational purposes only. afipnisi.com does not provide medical advice. If you suspect a medical problem or need professional advice, please consult a doctor. *
Ο Καρκίνος, έχει πολλά ονόματα. Από κείνο, η κακιά αρρώστια, η επάρατη νόσος, το κακό, η παλιοαρρώστια, ή χωρίς να αναφερθεί τίποτα, μόνο η σιωπή.
Και μόνο στο άκουσμά της, δημιουργούνται συναισθήματα, πράξεις, δράσεις και αντιδράσεις που δεν τολμούμε να εκφράσουμε.
Ο καρκίνος, είναι ένα θέμα γεμάτο αγκάθια, δύσκολο και κρύβει μέσα του πολύ πόνο, φόβο, θλίψη και μοναξιά.
Ακόμη και στις μέρες μας, που τόσοι άνθρωποι γύρω μας νοσούν από καρκίνο, είναι ίσως η μοναδική ασθένεια που την έχουμε αναγάγει σε ταμπού.
Δεν έχουμε όλοι μας καρκίνο, αλλά όλοι τον φοβόμαστε. Μόλις αρρωστήσουμε, πριν ακόμη πάμε στο γιατρό, σκεφτόμαστε : και αν με βρήκε ο καρκίνος;. Όταν περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων που κάναμε φοβόμαστε : και αν είναι καρκίνος;
Φόβος! Το πρώτο και βασικό συναίσθημα. Γαντζώνεται πάνω στον άρρωστο, τον κυριεύει, τον παραλύει, του βάζει τρικλοποδιά στα βήματα του και τον φέρνει σε απογνωση,τον θυμώνει, αλλά και υπερέχει από τα άλλα συναισθήματα, στην κορυφή, σκεπασμένος, αλλά τόσο ορατός. Αχνός και γκρίζος, αλλά παρών.
Θυμός! Παράξενο συναίσθημα. Εκεί που νομίζεις ότι ξέσπασες, τον ξαναβρίσκεις μπροστά σου. Και όταν θεωρείς ότι τον ξεπέρασες, σε κατακλύζει και δεν ξέρεις τί να κάνεις για να νοιώσεις την ηρεμία μέσα σου. Μία διαρκής πάλη, ένα ερωτηματικό. Με ποιόν και με τί να θυμώσω; Με μένα που αρρώστησα; Που είμαι αδύναμος; Με τη μοίρα μου; Με τους άλλους που είναι υγιείς; Με το αλλοπρόσαλλο φέρσιμό τους; Με τον Θεό; Και όποιος δεν έχει Θεό να πιστέψει, ίσως θυμώνει ακόμη περισσότερο.
Και εκεί σε βρίσκει η απόγνωση.
Δεν ξέρεις τί να κάνεις. Πού να στραφείς για βοήθεια, για να ξεχαστείς, για να το ξεπεράσεις, για να ξεσπάσεις, να ρωτήσεις, να μάθεις, να μοιραστείς. Αλλά βασικά να μοιράσεις. Τον πόνο, την αβεβαιότητα, την ελπίδα, τη δύναμη, την νίκη αλλά και την εσωτερική θλίψη. Αρκετές φορές στην απόγνωση συνηγορεί και η στάση των γιατρών ή του οικείου περιβάλλοντος, όπου αποκρύπτουν την αλήθεια από τον ασθενή. Μα είναι δικαίωμά του να ξέρει όλη την αλήθεια για την κατάστασή του. Με το ψέμα, όσο και αν γίνεται το άλλοθι της ελπίδας και της ζωής, ουσιαστικά κόβει την ευκαιρία από τον ίδιο τον ασθενή ν αποφασίσει και να αγωνιστεί για τον εαυτό του. Αναλαμβάνουν άλλοι την ευθύνη του αγώνα και των αποφάσεων. Λίγο άδικο, δεν νομίζετε; Φέρνει τον ασθενή σε απόγνωση. Και τον θλίβει απίστευτα, που ενώ μέσα του ξέρει ότι κάτι συμβαίνει, κανείς δεν του λέει την αλήθεια. Και έρχεται η θλίψη
Ένα συναίσθημα που και να θέλεις να κρύψεις δεν γίνεται. Φαίνεται στα μάτια σου, στη στάση του σώματός σου και στον βηματισμό σου. Ακόμη και στα τραγούδια που ακούς, ακόμη και αν τα λόγια δεν έχουν καμμία σχέση με ασθένεια ή πόσο μάλλον με καρκίνο, σε ταξιδεύουν μέσα στη θλίψη.
Όταν είσαι θλιμμένος, οι γύρω σου, θέλοντας να σου απαλύνουν το συναίσθημα,και μη ξέροντας πώς να διαχειριστούν την κατάσταση, σου λένε μη στεναχωριέσαι, θα περάσει, θα το παλέψουμε, θα το πολεμήσουμε, θα το ψάξουμε, θα ρωτήσουμε, θα νικήσουμε. Αλλά δυστυχώς, ξέρεις ότι είσαι μόνος με τον καρκίνο, εσείς οι δυό. Και αν νικήσει αυτός και έρθει ο θάνατος;
Και μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που τον επιλέγουν. Όχι μόνο τον φυσικό σαν παραίτηση από την προσπάθεια, αλλά και άλλους θανάτους, σχέσεων, συναισθημάτων, πράξεων. Τότε οφείλουμε σεβασμό στην επιλογή και όχι πείσμα για την αλλαγή της. Δύσκολο για όλους. Σ αυτούς που αποζητούν τον θάνατο και σε εκείνους που τον διώχνουν. Δύσκολη και η μάχη. Άνιση και δυνατή ταυτόχρονα..
Μόλις ξεδιαλύνουν και ξεχωρίσουν τα συναισθήματα, τότε έρχεται η κάθαρση. Να να είναι μόνος ο άρρωστος και να αντιμετωπίζει ξεκάθαρα την κατάσταση. Δεν βρίσκει τόπο να σταθεί κανένα αρνητικό συναίσθημα, και ανοίγει χώρος για την ελπίδα και τη χαρά.
Η ελπίδα έρχεται χωρίς πανικό και απόγνωση. Ξέχωρα από τα υπόλοιπα συναισθήματα και ολοκάθαρη. Ελπίδα για ζωή, για πάλη, για δύναμη, για συμπαράσταση. Ελπίδα ότι παρά τις αντιξοότητες, όλα με τον τρόπο τους θα πάνε καλά.
Δεν είναι δύσκολη η κατάσταση. Είναι πιο δύσκολη η αντιμετώπιση, η αποδοχή και η παραδοχή της αρρώστιας, παρά ο ίδιος ο καρκίνος. Αυτός είναι εκεί και κάνει τη δουλειά του. Και ο άρρωστος τη δική του.
Όπως ίσως παρατηρήσατε, δεν χρησιμοποιώ τη λέξη ασθενής. Δείχνει έντονα την αδυναμία. Χρησιμοποιώ τη λέξη άρρωστος που φαίνεται η ανάγκη για φροντίδα και αγάπη. Και επίσης χρησιμοποιώ το δεύτερο ενικό και το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για να δείξω ότι ο καρκίνος, είτε τον έχουμε είτε όχι, μας αφορά όλους.
Μόνο μην μπερδευτεί κάποιος και τολμήσει να λυπηθεί έναν καρκινοπαθή! Τότε θα τον οδηγήσει στην αυτολύπηση πιο εύκολα. Και είναι το μόνο που δεν του χρειάζεται. Αλλά ούτε και την ματαίωση στην προσπάθεια συμπαράστασης και ανακούφισης. Έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα, θα τα καταφέρεις, δεν σε φοβάμαι εσένα.
Δεν απαλύνεται έτσι ο πόνος και ο φόβος του αρρώστου. Το αντίθετο μάλιστα. Ο καρκινοπαθής γίνεται αποδέκτης των επιφανειακών συναισθημάτων, της έλλειψης κατανόησης και της αδυναμίας στήριξης από το περιβάλλον του. Του δημιουργείται επιπλέον θυμός. Και ίσως φτάσει κάποια στιγμή στη ζωή του, όταν όλα θα έχουν ξεπεραστεί ή θα έχουν πάρει τη τελική ευθεία, που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να καταφέρει κάτι χωρίς δυσκολία και χωρίς πίεση. Η ασυνείδητη σκέψη : πιέστηκα εγώ, θα πιεστείς και εσύ, ζορίστηκα εγώ θα ζοριστείς και εσύ, μόνος πάλεψα; Μόνος και εσύ θα παλεύεις” ίσως εμφανίζεται συχνά πυκνά στις σχέσεις του, και επίσης ίσως γίνει εγωιστής στην ανταλλαγή αγάπης με σημαία την έκφραση και πεποίθηση : εμένα μου χρωστάει η ζωή χαρά.
Όχι, η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτα. Εμείς όμως χρωστάμε του εαυτού μας φροντίδα, αγάπη και ελπίδα για το καλύτερο.
Πριν μερικά χρόνια, αν κάποιος έλεγε πως ο καρκίνος έχει Ψυχική προέλευση, μπορούσε να θεωρηθεί τσαρλατάνος , και να γίνει αντικείμενο ειρωνικών σχολίων και πειραγμάτων από τους άλλους. Σήμερα όμως, αυτή η διαπίστωση καθόλου δεν αμφισβητείται πια σε παγκόσμιο επίπεδο. Συγκινησιακή ανησυχία, άγχος, κατάθλιψη κλπ, μπορεί να είναι οι αιτίες για τις λεγόμενες ψυχοσωματικες αρρώστιες. Η μελαγχολία, ο πανικός αλλά και άλλες συναισθηματικές αντιδράσεις του ατόμου, έχουν αντίκτυπο όχι μόνο στον ψυχισμό αλλά και στο σώμα του ανθρώπου.
Πρώτος ο Ιπποκράτης, με τη θεωρία του «Περί χυμών.», χρησιμοποίησε τον όρο καρκίνωμα και υποστήριξε ότι τα άτομα με μελαγχολική διάθεση έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο.
Ο Ράιχ το 1934, στο αιρετικό του βιβλίο “η βιοπάθεια του καρκίνου”, αναφέρει πως ο καρκινικός όγκος είναι απλώς το ορατό σύμπτωμα της ασθένειας που ονομάζουμε καρκίνο. Επομένως το να θεραπεύσουμε τον τοπικό όγκο χειρουργικά ή με ακτινοβολίες αποτελεί τη θεραπεία του συμπτώματος μόνο και όχι της αιτίας που το προκάλεσε, δηλαδή της ίδιας της ασθένειας. Αναφορικά πια με αυτό, ο θάνατος από καρκίνο, δεν είναι το αποτέλεσμα της παρουσίας ενός ή περισσοτέρων όγκων. Είναι μάλλον το τελικό αποτέλεσμα της βιολογικής ασθένειας καρκίνος του συστήματος, που προκαλείται από μία γενικότερη διαδικασία αποσύνθεσης του οργανισμού.
Η λεγόμενη καρκινική προδιάθεση δείχνει απλώς ότι πίσω από τον καρκινικό όγκο, δουλεύουν ανεξερεύνητα μέχρι τώρα θανατηφόρες διαδικασίες. Η διάγνωση του καρκινικού όγκου έρχεται πάντα πολύ αργά, γιατί η βιοπάθεια έχει ήδη ολοκληρώσει την καταστροφή του οργανισμού.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο Ράιχ μας λέει, κοιτάξτε πίσω από τον καρκίνο. Ψάξτε την αιτία μέσα σας.
Ο Γερμανός γιατρός και ψυχοθεραπευτής Χάμερ, λέει: η ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων.. όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπιστεί η ασθένεια
Στο δίτομο έργο του “η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής”, όταν αναφέρεται στον καρκίνο, λέει:
Η ατμόσφαιρα στην οποία ζει ένας ασθενής που θα νοσήσει από καρκίνο θα μπορούσε γενικά να περιγραφεί ως ένας βίος αβίωτος. Πρόκειται για μία ζωή καταπιεσμένη. Συχνά οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν την υποβόσκουσα κατάθλιψή τους, όπως και το ότι καταπιέζουν τις προσπάθειες του σώματος τους για απελευθέρωση. Το περιβάλλον τους δεν αντιλαμβάνεται τίποτα γιατί οι ασθενείς δεν δείχνουν καμμία διάθεση να επικοινωνήσουν και ακόμη λιγότερη να συμμερισθούν τη ζωή τους με τους άλλους. Μόνο όταν σπάσει το φράγμα και ξεσπάσει η καταπιεσμένη ζωή τους, η τάση να συμμερισθούν εκφράζεται δυναμικά και αλύτρωτα. Και αυτή ακριβώς η διαδικασία φαίνεται καθαρά στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται η νόσος.
Εδώ βέβαια, θα ήθελα να αναφέρω ότι όλα αυτά που προείπα, στηρίζονται σε στατιστικές και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο σε αντοχές, ψυχοσύνθεση, έκφραση και κοινωνικοποίηση. Και τα αρνητικά συναισθήματα επίσης μπορούν να προκαλέσουν από έναν απλό πυρετό σε ένα παιδάκι μέχρι μία αυτοάνοση ασθένεια.
Πέρα από την ιατρική λοιπόν πρόληψη μέσα από εξετάσεις και προσεκτικό τρόπο ζωής, καλό θα ήταν να προσπαθούμε να είμαστε και επιμελείς με την ψυχολογική μας πρόληψη, που σταθερά είναι ανώτερη κάθε θεραπείας. Ας το διδάξουμε και στα παιδιά μας. Φτάνει που μεγαλώνουν σε ένα άκρως επικίνδυνο περιβάλλον από άποψη μόλυνσης Ας μην αγνοήσουμε και την εσωτερική τους υγεία.
Μάθαμε ν αγαπάμε ότι μας αρέσει και μας προκαλεί ευχαρίστηση. Απωθούμε τον πόνο, τη δυσαρέσκεια και τη θλίψη.
Στην περίπτωση της αρρώστιας του Καρκίνου, ο άρρωστος οφείλει να αγαπήσει τον εαυτό του χωρίς όρια και περιορισμούς. Και μετά τον καρκίνο. Αυτό το δύσκολο, θλιβερό και άσχημο που του χτύπησε την πόρτα. Να τον αγαπήσει γιατί είναι κομμάτι του εαυτού του και ήρθε να συγκατοικήσουν. Αν δεν τον αγαπήσει θα τον πολεμά με μίσος. Θα θυμώνει, θα απογοητεύεται θα γεμίζει θλίψη.
Ίσως ακουστεί λίγο παράξενο αλλά σκεφτείτε ότι και η μάνα γεννάει τα παιδιά της, αλλά αν τ αγαπάει πραγματικά τα σπρώχνει να φύγουν από κοντά της. Πάντα όμως είναι προετοιμασμένη, αν επιστρέψουν πληγωμένα, να τα γιατρέψει και να τα ξαναδιώξει. Ασφαλής ο αποχωρισμός γιατί βασίζεται στην αγάπη.
Έτσι και με τον καρκίνο. Ο άρρωστος θα τον αγαπήσει και θα τον διώξει με αγάπη. Όχι με πόλεμο μίσους και θυμού. Και αν επιστρέψει θα τον γιατρέψει και θα τον ξαναδιώξει. Ασφαλής αποχωρισμός. Είναι η αγάπη αλλιώς! Δύσκολη αγάπη αλλά έτσι είναι το αλλιώς. Δύσκολο.
Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας και τα συναισθήματά μας, ακόμη και αν φοβόμαστε.
Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις και την επικοινωνία μέσα από έναν καυγά.
Να προσπαθούμε να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε ή θα μας βόλευε να είναι. Γλιτώνουμε έτσι από πολύ απογοήτευση και θυμό.
Να μην αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με κανέναν, γιατί έτσι μαζεύουμε θλίψη μέσα μας.
Και πάνω απ όλα να συγχωρούμε.
Όχι τους άλλους, για αυτό που μας έκαναν. Αλλά τον εαυτό μας. Που τον πονέσαμε, τον στεναχωρήσαμε, τον πιέσαμε, δεν τον αφήσαμε ελεύθερο, τον συμβιβάσαμε, ώσπου τελικά να βρούμε τη δύναμη να πούμε τί θέλουμε, τί νοιώθουμε και τί έχουμε ανάγκη. Ώσπου να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα και να τη δεχτούμε όπως είναι. Και τελικά να κλείσουμε όλες τις συναισθηματικές μας εκκρεμότητες ώσπου να νοιώσουμε ελεύθεροι.
Για οτιδήποτε μας συμβαίνει, όσο και να ακούγεται σκληρό, υπεύθυνοι δεν είναι οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος όμως που δεχτήκαμε κάτι, το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε ή απλά το είδαμε, είναι αυτός που πάντα γεννάει το οποιοδήποτε συναίσθημά μας.
Δηλαδή τελικά, οφείλουμε με πολύ αγάπη αλλά και ακόμη περισσότερη ελπίδα, να ευχαριστήσουμε από καρδιάς και να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για το κακό που μας και του κάναμε. Είναι η αγάπη αλλιώς άλλωστε!
Αποποίηση ευθυνών
* Όλες οι πληροφορίες στην afipnisi.com προορίζονται μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η afipnisi.com δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές. Εάν υποψιάζεστε ιατρικά προβλήματα ή χρειάζεστε επαγγελματική συμβουλή, συμβουλευτείτε έναν γιατρό. *
